Lena’s toon kreeg nu iets smekends. ‘Luister eens naar me.’ Ze nam nauwelijks de tijd om adem te halen. ‘Ik neem de volledige schuld op me. Plichtsverzuim. Nalatigheid. Belemmering van de rechtsgang. Waar ze ook mee komen, het is allemaal mijn schuld. Ik heb al tegen Trent gezegd dat jij er niks mee te maken had.’ Weer schudde hij zijn hoofd, maar Lena praatte door. ‘Alleen jij en ik waren erbij, Frank. Wij zijn de enige getuigen en we vertellen straks allebei precies hetzelfde verhaal, want ik zeg alles wat jij wilt. Brad heeft niet gezien wat er in de garage gebeurd is. Hoe je het ook wendt of keert, Tommy staat niet op uit zijn graf om te vertellen hoe het wel zit. Het is gegaan zoals wij zeggen.’
‘Tommy...’ Hij bracht zijn hand naar zijn borst. ‘Tommy vermoordde...’
‘Allison is door iemand anders vermoord.’ Lena snapte niet waarom hij dat niet wilde inzien. ‘Trent is niet langer in Tommy geïnteresseerd. Hij heeft zijn zinnen nu op een seriemoordenaar gezet.’
Frank liet zijn hand zakken. Alle kleur trok uit zijn gezicht. ‘Denkt hij...’
‘Je snapt het niet, hè? Luister nou eens naar me. Dit is opeens een megazaak geworden. Trent heeft zijn technische jongens hiernaartoe gehaald om Jasons studentenhuis uit te kammen. Straks stuurt hij ze naar Allisons kamer, naar de garage, naar het meer. Denk je dat hij zich nog bezighoudt met een of ander stomme latino-rechercheur die haar arrestant zelfmoord heeft laten plegen?’
Frank liet zich op Jeffreys stoel ploffen. De veren knarsten. Hoe vaak had ze niet samen met Jeffrey in deze kamer gezeten en die stoel horen kreunen als hij achteroverleunde? Frank mocht hier niet zijn. Dat gold overigens ook voor haarzelf.
‘Het is voorbij, Frank,’ zei ze. ‘Einde verhaal.’
‘Er zit meer achter, Lee. Je snapt het niet.’
Lena knielde voor hem neer. ‘Trent weet dat er met de transcriptie van de 911-oproep is geknoeid. Hij weet dat Tommy een mobiel had die onvindbaar is. Waarschijnlijk weet hij ook dat jij die foto uit Allisons portefeuille hebt gehaald. En wat hij zeker weet is dat Tommy de cel weer is in gegaan met een inktpatroon uit mijn pen en dat hij daarmee zijn polsen heeft doorgesneden.’ Ze legde haar hand op zijn knie. ‘Ik heb al gezegd dat hij mijn bekentenis op de band mag opnemen. Jij was in het ziekenhuis. Niemand zal jou de schuld geven.’
Zijn ogen schoten heen en weer terwijl hij haar gezicht bestudeerde.
‘Ik zit je heus niet te bedonderen. Ik spreek de waarheid.’
‘De waarheid doet er niet toe.’
Geërgerd stond Lena op. Ze bood het hem allemaal op een presenteerblaadje aan, maar hij wierp het haar weer in haar gezicht. ‘Vertel me dan waarom niet. Voor wie pakt dit verder nog ongunstig uit, behalve voor mij?’
‘Waarom kon je niet voor één keer in je ellendige leven mijn orders opvolgen?’
‘Ik neem alles op me!’ riep ze. ‘Waarom dringt dat niet tot je botte hersens door? Het komt door mij, begrepen? Het is mijn schuld. Ik heb Tommy niet tegengehouden toen hij de straat op rende. Ik heb hem niet tegengehouden toen hij Brad neerstak. Ik heb het verhoor verknald. Ik heb hem een valse bekentenis afgedwongen. Ik liet hem teruggaan naar zijn cel. Ik wist dat hij overstuur was. Ik heb hem niet gefouilleerd. Ik heb hem niet in de gaten laten houden omdat hij misschien suïcidaal was. Je mag me ontslaan of ik dien zelf mijn ontslag in, je zegt het maar. Laat de commissie maar over me oordelen. Ik zweer op een stapel bijbels dat het allemaal mijn schuld was.’
Hij keek haar aan alsof ze het domste schepsel was dat op aarde rondliep. ‘Denk je dat het zo gemakkelijk gaat? Dat je dat allemaal kunt doen en dan gewoon weg kunt lopen?’