‘Ze zei dat het moest voor haar studie.’
Lena wist dat eerstejaars één keer per semester naar een therapeut moesten, maar daarna mochten ze zelf weten of ze nog gingen. De meeste studenten konden hun tijd wel beter besteden. ‘Was Allison depressief? Heeft ze ooit zelfmoordneigingen gehad?’
Sheila keek naar haar rafelige nagels en Lena herkende de schaamte op haar gezicht.
‘Mevrouw McGhee, u kunt hier vrijuit praten. We willen allemaal weten wie Allison dit heeft aangedaan. Zelfs het kleinste stukje informatie kan helpen.’
Ze haalde diep adem. ‘Acht jaar geleden heeft ze haar polsen doorgesneden, toen haar moeder stierf,’ beaamde ze.
‘Is ze in het ziekenhuis opgenomen geweest?’
‘Ze moest daar een paar dagen blijven en daarna ging ze voor therapie naar de poli. Eigenlijk hadden we daarmee door moeten gaan, maar als je amper eten op tafel kunt zetten, heb je geen geld voor dokters.’
‘Leek het beter met Allison te gaan?’
‘Af en aan. Net als ik. Waarschijnlijk net als u. Je hebt goede en slechte dagen, en zolang er van beide niet te veel zijn, red je het aardig.’
Lena had nog niet vaak zo’n deprimerende levensvisie gehoord. ‘Gebruikte ze medicijnen?’
‘Ze zei dat de dokter haar iets nieuws had gegeven, bij wijze van proef. Voor zover ik kon zien, hielp het niet echt.’
‘Klaagde ze over haar studie? Over haar werk?’
‘Nooit. Zoals ik al zei was het altijd een flinke meid. Het leven is hard, maar je kunt je niet over elk rottigheidje te sappel maken.’
‘Ik heb een foto van u in Allisons portefeuille gevonden. Daar staat u samen met haar en Jason op. Zo te zien zaten jullie op een bank voor het studentencentrum.’
‘Had ze die in haar portefeuille?’ Voor het eerst ontspande Sheila’s gezicht zich tot een vage glimlach. Ze rommelde weer in haar tas en haalde dezelfde foto tevoorschijn die in de portefeuille van haar nichtje had gezeten. Ze keek er langdurig naar en liet hem toen aan Lena zien. ‘Ik wist niet dat ze er zelf ook een had bewaard.’
‘Wanneer is die foto gemaakt?’
‘Twee maanden geleden.’
‘In september?’
Ze knikte en kauwde smakkend. ‘De drieëntwintigste. Ik had een paar dagen vrij en reed hiernaartoe om haar te verrassen.’
‘Wat was Jason voor iemand?’
‘Wat stil. Arrogant. Kort lontje. Hij hield de hele tijd haar hand vast en streelde haar haar. Ik zou gek zijn geworden als een jongen me zo zat te bepotelen, maar Allison vond het niet erg. Ze was verlíéfd.’ Ze legde zoveel sarcasme in haar stem dat het woord bijna obsceen klonk.
‘Hoeveel tijd hebt u in Jasons gezelschap doorgebracht?’ vroeg Lena.
‘Tien minuten, een kwartier? Hij zei dat hij les had, maar volgens mij werd hij zenuwachtig van me.’
Lena begreep maar al te goed waarom. Sheila had kennelijk geen al te hoge pet op van mannen. ‘Waarom vond u Jason arrogant?’
‘Hij had zo’n blik in zijn ogen, alsof hij zich ik weet niet wat verbeeldde. Snapt u?’