Voor zover ze wist was Lena op dat moment de enige aanwezige op het politiebureau, op Marla Simms en Carl Phillips na. De eerste kwam nooit van haar plek en de tweede had die avond bureaudienst en zat in het cellenblok. Carl was een grote kerel die niet met zich liet sollen, en daarom had Frank hem met bureaudienst opgezadeld. Carl was buitengewoon eerlijk. Frank deed dan ook zijn uiterste best om de man bij Will Trent uit de buurt te houden.
Lena had het hele verhaal al van Larry Knox gehoord, die kon roddelen als een oud wijf. Ze wist dat Carl bezwaar had gemaakt toen de wat spraakzamere arrestanten werden weggestuurd nadat Tommy’s lichaam was gevonden. Frank had tegen Carl gezegd dat hij kon vertrekken als hij het er niet mee eens was, en Carl liet zich dat geen twee keer zeggen. De enige arrestanten die Frank niet had laten gaan, waren comateus of dom. Van de laatste soort spande Ronald Porter de kroon, een lul van een vent die zijn vrouw zo vaak had geslagen dat haar gezicht was ingedeukt. Frank had een manier gevonden om Ronny de mond te snoeren. Hij probeerde Carl te intimideren. Hij loog tegen Will Trent. Hij verborg bewijsmateriaal en waarschijnlijk lag het aan hem dat de audiotape met de 911-oproep nog niet was opgestuurd. Hij dacht dat hij Lena chanteerde.
De oude knakker had heel wat uit te leggen.
Lena wreef in haar ogen om scherper te kunnen zien. Het was benauwd en warm in de kamer, maar dat was het probleem niet. Ze wist bijna zeker dat ze koorts had. Haar hand zweette zo hevig dat het vocht alweer door de verse pleisters uit de eerstehulpkoffer heen drong. Eronder was de wond rauw en gloeiend. Van Delia Stephens had ze gehoord dat Brad de volgende ochtend wakker gemaakt zou worden. Lena was van plan zo snel mogelijk naar hem toe te gaan en dan aan een verpleegkundige te vragen naar haar wond te kijken. Waarschijnlijk kreeg ze een injectie en moest ze heel wat vragen beantwoorden.
De ergste vragen kon ze die avond al verwachten. Ze zou Jared moeten vertellen wat er allemaal speelde. Tenminste voor een deel. Lena wilde hem niet met de hele waarheid belasten. Bovendien had ze niet voor niets haar hoofd op het hakblok gelegd. Ze moest haar penning inleveren, maar Jared ook nog verliezen was een offer dat ze niet wilde brengen.
Ze ging weer aan de slag. De videobanden die ze de afgelopen twee uur had bekeken, varieerden van eentonig tot saai. Eigenlijk had ze gewoon naar huis moeten gaan, maar vreemd genoeg voelde ze zich verplicht tegenover Will Trent. Tegen wil en dank had ze zich de rol van Assepoester laten aanmeten. Vermoedelijk zou ze tot middernacht tapes zitten kijken, zo rond de tijd dat haar penning in een pompoen veranderde.
Ze had al snel het goede materiaal gevonden. Volgens de tijdsaanduiding werd de nooduitgang aan de achterkant van Jasons gebouw de vorige avond om 23.16.23 uur geopend. Lena kende de indeling nog van haar tijd bij de campusbewaking. Het studentenhuis, de kantine en de achterkant van de bibliotheek vormden een open U met de laadperrons in het midden. Het was de studenten verboden om dat gebied als sluiproute te gebruiken, want een aantal jaren daarvoor was een jongen van een van de perrons gevallen en had zijn been op drie plaatsen gebroken. Het proces dat daaruit was voortgevloeid, was hard aangekomen, en het had de hogeschool nog meer geld gekost om xenonlampen te installeren, die het terrein als een Broadwaypodium verlichtten.
De camera boven de uitgang nam op in kleur. Het licht dat naar binnen viel toen de deur werd geopend, was xenonblauw. Vervolgens schoot de camera omhoog en toonde het plafond, met een wigvormig stuk blauw licht dat het duister doorsneed. De deur ging weer dicht en het plafond werd donker.
Om 23.16.28 uur verscheen er iemand op de gang van de eerste verdieping. De camera had geen nachtzicht, maar in het licht dat uit de openstaande kamerdeur naar buiten viel, was de gestalte duidelijk te onderscheiden. Jason Howell droeg een dikke laag kleren, dezelfde die Lena had gezien toen de jongen dood op zijn bed lag. Jason keek nerveus om zich heen. Hij bewoog zich paniekerig. Kennelijk had hij iets gehoord, maar hij was al snel weer gerustgesteld. Om 23.16.37 uur keerde hij terug naar zijn kamer. Aan het schijfje licht op de gang kon ze zien dat hij zijn deur op een kier had laten staan.