Verbroken(165)

                Lena probeerde zich op de vraag te concentreren. ‘Wat er met Allison is gebeurd hebben we al doorgenomen. Bij de moord op Jason is de dader waarschijnlijk het studentenhuis binnengedrongen, heeft de camera’s verdraaid, vervolgens Jason neergestoken en is toen weer vertrokken.’

                ‘Hij heeft Jasons lichaam in een deken gewikkeld. Hij wist dat er veel bloed zou vloeien.’

                Dat was nieuw. ‘Waar was die deken dan?’

                ‘Die vond ik in de badkamer aan het eind van de gang.’

                ‘Dan moet de afvoer gecontroleerd worden, en de...’ Ze zweeg. Will wist ook wel wat er gebeuren moest. Daar had hij haar hulp niet bij nodig. ‘We hadden toch vier vragen voor dat profiel?’

                ‘De laatste vraag is: wie zou dat alles in die volgorde en om welke reden gedaan hebben,’ zei Will.

                ‘Allison is vóór Jason vermoord. Misschien diende zij als waarschuwing en heeft Jason die in de wind geslagen.’

                ‘Jason had zich op zijn kamer teruggetrokken. We weten niet eens of hij van de moord op de hoogte was.’

                ‘De moordenaar is dus zenuwachtig, bang dat de boodschap niet is overgekomen.’ Ze kreeg een idee. ‘Dat zelfmoordbriefje. Dat heeft de moordenaar als waarschuwing achtergelaten. “Ik wil niet langer.”’

                ‘Klopt,’ zei Will. Ze besefte dat hij al een tijd geleden tot die conclusie was gekomen zonder het haar te vertellen.

                Niettemin zei ze: ‘Ergens is het begrijpelijk dat de moordenaar kwaad op Jason was omdat hij Allisons dood niet als waarschuwing heeft opgevat. Jason is wel acht of negen keer gestoken. Dat geeft aan hoe woedend hij was.’

                Will keek omhoog. ‘Het regent al wat minder.’

                Lena ging overeind zitten en zette de auto in de versnelling. Ze trok langzaam op. De straat stond nog steeds blank. Het water stroomde terug naar Main Street. ‘Allison en Jason waren allebei student. Misschien waren ze bij iets betrokken wat met de hogeschool te maken had.’

                ‘Zoals wat?’

                ‘Geen idee. Een beurs. Allerlei overheidsgeld wordt daar in en uit gesluisd. Defensiefondsen. De technische faculteit ontwikkelt medische instrumenten, nanotechnologie. In de polymeerlaboratoria worden kleefstoffen getest. Dan hebben we het over honderden miljoenen dollars.’

                ‘Zou een masterstudent toegang hebben tot dat geld?’

                Ze dacht even na. ‘Nee. De promovendi misschien, maar de masterstudenten doen over het algemeen het rotwerk in de laboratoria, en de bachelorstudenten mogen hun gat nog niet afvegen zonder er toestemming voor te vragen. Ik heb weleens iets gehad met iemand die bij een van de masterprogramma’s betrokken was. De dingen die ze doen zijn totaal niet interessant.’

                Inmiddels waren ze bij het studentenhuis van Jason Howell aangekomen. Ervoor stonden twee zwarte busjes geparkeerd. Beide hadden het gbi-logo op het portier staan en op de zijkant technische recherche, in witte letters. Onwillekeurig ging er een schok van opwinding door Lena heen, als bij een bloedhond die een geur heeft opgevangen. Het gevoel ebde weer snel weg. Ze had talloze uren op deze hogeschool doorgebracht voor een diploma dat ze waarschijnlijk nooit zou kunnen gebruiken. In het beste geval zou ze dankzij haar opleiding zo’n irritant type worden dat op alle fouten wijst die bij csi worden gemaakt.

                Will keek naar zijn mobiel. ‘Als je het niet erg vindt, bel ik mijn partner even.’