‘Waarom belt de hogeschool u als er problemen zijn?’ vroeg Will.
‘Ik ken nogal wat jongens die daar bij de bewaking werken.’
‘Uit de tijd dat u daar zelf hebt gewerkt?’
Ze stond op het punt hem te vragen hoe hij aan die informatie kwam, maar zweeg, want ze verwachtte toch geen echt antwoord. ‘Nee, ik ken ze omdat ik een tijd de contactpersoon ben geweest. De jongens met wie ik daar heb samengewerkt zijn nu allemaal weg.’
‘Frank schuift wel erg veel werk op u af.’
‘Daar heb ik geen problemen mee.’ Terwijl ze het zei besefte ze dat het er niet langer toe deed. Als ze voortaan wakker werd gebeld, zou het iemand zijn die het verkeerde nummer had gedraaid.
‘Hoe ziet de beveiligingssituatie op de campus eruit? Nog hetzelfde als toen u er werkte?’
‘Na Virginia Tech is er heel veel veranderd.’
Will was bekend met de slachtpartij op de hogeschool in Virginia, de bloedigste uit de Amerikaanse geschiedenis.
‘U weet hoe het gaat bij dat soort instellingen,’ legde ze uit. ‘Ze reageren achteraf in plaats van voorzorgsmaatregelen te treffen. De meeste doden op Virginia Tech vielen in het techniekgebouw, waarop alle hogescholen en universiteiten de beveiliging van de collegezalen en laboratoria aanscherpten.’
‘Maar de eerste slachtoffers vielen in het studentenhuis.’
‘Die zijn veel moeilijker te bewaken. Studenten gaan in en uit met een sleutelkaart, maar dat is geen waterdicht systeem. Kijk maar naar Jasons studentenhuis. Het is toch stom om het brandalarm uit te schakelen?’ Weer ging haar telefoon. Frank. Weer stuurde ze de oproep naar de voicemail.
‘Iemand wil u spreken.’
‘Klopt.’ Lena besefte dat ze al net als Will Trent begon te praten. In aanmerking genomen dat hij haar aan het lijntje hield, was dat maar goed ook. De regen geselde de auto en ze liet de snelheid naar vijfentwintig zakken. Het water stroomde over de weg zodat het asfalt leek te golven. De ruitenwissers konden het niet aan. Ze zette de auto aan de kant. ‘Ik zie geen hand voor ogen. Wilt u rijden?’
‘Ik zie niks meer dan u. Laten we maar wachten tot de bui is overgedreven. Dan nemen we onze moordenaar nog eens onder de loep.’
Lena zette de auto in de parkeerstand. Ze staarde naar de witte wereld. ‘Denkt u dat we met een seriemoordenaar te maken hebben?’
‘Daarvoor moet je minstens drie slachtoffers in drie verschillende situaties hebben.’
Lena keerde zich naar hem toe. ‘Dus het wachten is nu op het derde lijk?’
‘Hopelijk komt het niet zover.’
‘En dat profiel van u?’
‘Wat is daarmee?’
Ze probeerde zich zijn eerdere vragen voor de geest te halen. ‘Wat is er gebeurd? Twee jonge mensen zijn vermoord, allebei met een mes, en allebei terwijl ze alleen waren. Waarom is het gebeurd? De moordenaar is volgens een plan te werk gegaan. Hij had een mes bij zich. Hij kende de slachtoffers. Waarschijnlijk kende hij Jason beter dan Allison, want hij heeft hem duidelijk in een vlaag van woede vermoord.’
‘Hij heeft een auto,’ vervolgde Will. ‘Hij kent de stad, de ligging van het meer en de opstelling van de camera’s in het studentenhuis. Het is dus iemand die aan de hogeschool verbonden is geweest of er nog steeds aan verbonden is.’