‘Jezus, waarom krijg je bij elke zoekopdracht een lading porno?’ kreunde Faith.
‘Het is Gods geschenk aan de mens.’
‘Geef mij maar een oppas voor dag en nacht,’ liet ze hem weten. ‘Ik kan niks vinden. Ik wil de staat nog wel even rondbellen. Je hebt van die oetlullen die nog te sloom zijn om hun dossiers op het netwerk in te voeren. Ik zit hier toch maar te wachten tot mijn moeder me komt halen voor het ziekenhuis.’
‘Het zou geweldig zijn als je dat nog op kunt brengen.’
‘Als ik naar nog één klusprogramma moet kijken kom ik persoonlijk naar jullie toe en hoop ik dat iemand een mes in mijn nek steekt. En ik zit vol gassen. Ik voel me net een...’
‘Ik moet nu ophangen. Nogmaals bedankt voor je hulp.’ Will klapte zijn mobiel dicht. Hij sloot het huis af en legde het medicijnpotje in zijn Porsche.
Lena was nog steeds aan het bellen, maar ze beëindigde het gesprek toen ze Will zag. ‘Die Honda is van Darla Jackson. Een paar jaar geleden heeft ze cheques vervalst en nu heeft ze voorwaardelijk. Ze heeft alles al terugbetaald. In januari is haar strafblad weer schoon.’
‘Heb je met haar gesproken?’
Lena keek over zijn schouder. ‘Volgens mij is dit onze kans.’
Will draaide zich om. Over de oprit van het huis aan de overkant kwam een oudere vrouw aanlopen. Ze leunde zwaar op een rollator met een ijzeren mandje aan de voorkant. De achterste poten waren versierd met felgele tennisballen. De voordeur van haar huis ging open en een vrouw in een roze verpleegstersuniform riep: ‘Mevrouw Barnes! U vergeet uw jas!’
Zo te zien deerde het de oude vrouw niet, hoewel ze slechts een dunne ochtendjas en slippers aanhad. Er stond zo’n harde wind dat de zoom opwaaide toen ze de steile oprit af schuifelde. De rubberen zolen van haar badstof slippers voorkwamen gelukkig dat ze uitgleed op het beton.
‘Mevrouw Barnes!’ De verpleegster kwam er op een drafje aan, met de jas in haar handen. Het was een forse vrouw met brede schouders en een indrukwekkend decolleté. Tegen de tijd dat ze de oude vrouw had ingehaald, was ze buiten adem. Ze drapeerde de jas om haar schouders. ‘Het zou uw dood nog worden hier buiten,’ zei ze.
Lena liep op de vrouwen af. ‘Mevrouw Barnes, dit is agent Trent van het Georgia Bureau of Investigation.’
Het scheelde niet veel of mevrouw Barnes had haar neus opgehaald. ‘Wat wilt u?’
Will voelde zich weer een jongetje van acht dat op school op zijn kop kreeg omdat hij kattenkwaad had uitgespookt. ‘Als u even tijd hebt, wil ik graag met u over Allison en Tommy praten.’
‘Blijkbaar staat uw besluit al vast.’
Will wierp een blik op haar brievenbus. Het huisnummer herkende hij uit een van de incidentenrapporten. ‘Iemand heeft vanuit uw huis de politie gebeld over het geblaf van Tommy’s hond. Uw naam stond niet in het rapport.’
‘Dat was ik,’ verklaarde de verpleegster. ‘Ik zorg ’s avonds voor mevrouw Barnes. Meestal kom ik pas na zeven uur, maar ze had hulp nodig bij wat karweitjes en ik had niks beters te doen.’
Nu pas besefte Will hoe ver de dag al gevorderd was. Hij keek op zijn mobiel en zag dat het bijna drie uur was. Nog ruim een uur, dan ging Faith naar het ziekenhuis. ‘Komt u hier elke avond?’ vroeg hij aan de verpleegster.
‘Behalve donderdag, en ik heb de laatste zondag van de maand altijd vrij.’ In gedachten speelde Will haar woorden in vertraagd tempo af, anders verstond hij niet wat ze zei. Hij had in heel Grant County nog niemand ontmoet met zo’n sterk nasaal accent.