In films proeven agenten altijd het witte poeder dat ze vinden. Will vroeg zich af waarom dealers geen hopen rattengif achterlieten. Hij zette het potje op de rand van de wasbak zodat hij de capsule op zijn handpalm kon fotograferen. Vervolgens nam hij van nog dichterbij een opname van het etiket en stuurde beide foto’s naar Faith.
In de regel hield Will zich verre van artsen. Hij kon zijn verzekeringsgegevens niet oplezen als hij belde om een afspraak te maken. Hij kon de formulieren niet invullen terwijl hij in de wachtkamer zat. Ooit was Angie zo vriendelijk geweest om hem met syfilis op te zadelen; hij had een kuur gekregen en moest twee weken lang vier keer per dag een pil slikken. Daardoor wist Will hoe een apothekersetiket eruitzag. Bovenaan stond altijd het officiële logo van de apotheek. Verder werden de naam van de arts en de datum vermeld, evenals het receptnummer, de naam van de patiënt en de voorgeschreven dosering, en er zaten waarschuwingsstickers op.
Dit etiket vertoonde niets van dat alles. Het had niet eens de juiste afmetingen: hij schatte dat het half zo hoog was en ook korter dan een gewoon etiket. Aan de bovenkant waren allemaal cijfers getypt, maar de rest van de informatie was handgeschreven. In schuinschrift, wat betekende dat Will niet wist of hij heroïne of paracetamol voor zich had.
Zijn telefoon ging. ‘Wat moet dat in godsnaam voorstellen?’ vroeg Faith.
‘Dat heb ik in Tommy’s medicijnkastje gevonden.’
‘Zeven-negen-negen-drie-twee-zes-vijf-drie,’ las ze. ‘In het midden staat in schuinschrift: “Niet innemen, Tommy!” Met een uitroepteken aan het eind. En dat “niet” is onderstreept.’
In gedachten sprak hij een dankgebedje uit omdat hij het witte poeder niet had geproefd. ‘Is het een vrouwenhandschrift?’
‘Zo te zien wel. Grote letters met lussen. Ze staan naar rechts, dus ze is rechtshandig.’
‘Waarom zou Tommy een potje met pillen hebben waarop staat dat hij ze niet mag innemen?’
‘En die drie letters onderaan? h-o-c of h-c-c...?’
Will staarde naar de kleine letters in de hoek van het etiket. Ze waren zo vaag dat hij er hoofdpijn van kreeg. ‘Ik heb geen idee. Ik kan niet verder inzoomen dan bij die laatste foto. Ik geef het aan Nick mee voor het lab, samen met de overige spullen. Heb je nog iets over Jason Howell gevonden?’
‘Die is zo mogelijk nog lastiger na te trekken dan Allison. Geen telefoon. Geen adres, alleen een postbus op de hogeschool. Hij heeft vierduizend dollar op een spaarrekening bij een bank in West Virginia.’
‘Interessant.’
‘Dat valt tegen. De afgelopen vier jaar is er telkens iets van het bedrag afgegaan. Ik denk dat het een of ander studiefonds is. Hij heeft ook een auto op zijn naam staan,’ vertelde ze. ‘Een Saturn sw uit ’99. Groen. Ik heb al een opsporingsbericht verspreid.’
Dat was tenminste iets. ‘Ik zal eens op de hogeschool gaan kijken of die auto daar staat. Hoe gaat het met het achtergrondonderzoek naar de studenten die in Jasons gebouw wonen?’
‘Saai en tergend langzaam. Er is er niet een bij met ook maar een parkeerbon. Tegen de tijd dat ik zo oud was had mijn moeder me al van twee aanklachten afgeholpen: rijden onder invloed en winkeldiefstal.’ Ze lachte. ‘Je moet beloven dat je me daar niet aan zult herinneren wanneer mijn kinderen in de problemen zitten.’
Will was te geschokt om ook maar iets te kunnen beloven. ‘Heb je de 911-tape al opgespoord?’
‘Die zou naar me gemaild worden, maar ik heb nog niks gezien.’ Ze klonk kortademig en hij vermoedde dat ze door het huis liep. ‘Ik zal de initialen op dat medicijnpotje nog even door de computer halen.’