Will keek naar het etiket. Het logo kwam hem niet bekend voor. ‘Is dat van de plaatselijke apotheek?’
‘Van de apotheek op de hogeschool.’
‘Kent u de arts die dit heeft voorgeschreven?’
Ze las de naam en schudde haar hoofd. ‘Geen idee wie het is. Waarschijnlijk iemand uit haar vroegere woonplaats.’ Lena opende het kastje onder de wasbak. ‘Toiletpapier. Tampons. Maandverband.’ Ze keek in de doosjes. ‘Niets wat er niet hoort.’
Will tuurde naar het open medicijnkastje. Er klopte iets niet. Er waren twee schappen en een ruimte onderin die als derde schap diende. Het middelste schap leek bestemd te zijn voor geneesmiddelen. Het doosje met de anticonceptie had klem gezeten tussen de potten met motrin en advil, die opzij waren geschoven, tegen het scharnier aan. De tylenol stond helemaal aan de andere kant. Hij bestudeerde de open plek en vroeg zich af of er een flesje ontbrak.
‘Wat is er?’ vroeg Lena.
‘U moet eens naar uw hand laten kijken.’
Ze bewoog haar vingers. De pleisters rafelden. ‘Ik heb er geen last van.’
‘Het ziet er ontstoken uit. De infectie mag niet in de bloedbaan komen.’
Ze kwam overeind van het kastje onder de wasbak. ‘De enige arts hier in de stad huurt ruimte in de kinderkliniek. Hare Earnshaw.’
‘Sara’s neef.’
‘Hij zou niet echt blij zijn met mij als patiënt.’
‘Wie is uw vaste arts?’
‘Dat gaat u eigenlijk niks aan.’ Ze deed het goedkope rolgordijntje voor het raam omhoog. ‘Er staat een auto op de oprit van mevrouw Barnes.’
‘Wacht buiten maar op me.’
‘Waarom gaat u...’ Ze zweeg. ‘Oké.’
Will liep achter haar aan de gang door. Toen hij bij Allisons kamer bleef staan, keek Lena nog even achterom. Zonder iets te zeggen liep ze de trap af. Will had niet het idee dat er iets belangrijks in de kamer van het meisje te vinden was. Lena had alles grondig doorzocht. Wat hem nog het meest opviel, was wat er ontbrak: een laptop. Ook waren er geen studieboeken. Geen schriften. Er was geen roze rugzak. Niets duidde erop dat hier een studente woonde, behalve de enorme voorraad kleren. Had iemand Allisons studiespullen meegenomen? Hoogstwaarschijnlijk lagen ze in haar Dodge Daytona, die spoorloos was.
Will hoorde de voordeur open- en dichtgaan. Hij keek uit het raam en zag Lena de oprit aflopen in de richting van de patrouillewagen. Ze had haar mobiel tegen haar oor gedrukt. Hij wist dat ze niet met Frank aan het bellen was. Misschien was ze op zoek naar een advocaat.
Op dat moment had hij echter dringender zaken aan zijn hoofd. Hij liep terug naar de badkamer en met de camera van zijn mobiel maakte hij een foto van het medicijnkastje. Vervolgens ging hij de trap af naar de badkamer van Tommy Braham, waar hij over handdoeken en ondergoed moest stappen om bij het medicijnkastje te komen. Hij trok het spiegeldeurtje open. Er stond alleen een oranje plastic medicijnpotje in. Will boog zich voorover. Het etiket was met piepkleine letters beschreven. Het licht was zwak. En hij was dyslectisch.
Opnieuw nam hij een foto met zijn mobiel. Deze keer zond hij het plaatje naar Faith, en op de berichtregel zette hij drie vraagtekens.
Sara had zijn zakdoek weer eens gehouden. Will keek om zich heen op zoek naar iets wat hij kon gebruiken om te voorkomen dat zijn vingerafdrukken straks op het potje stonden. Tommy’s ondergoed en vuile sok kwamen niet in aanmerking. Will trok een stuk toiletpapier van de rol achter op de wc-pot en daarmee pakte hij het medicijnpotje. De dop zat er niet goed op. Hij haalde hem eraf en zag een handvol doorzichtige capsules met wit poeder. Hij schudde er een op zijn hand. Er stond niets op de zijkant geschreven, geen logo van een apotheker of kenmerk van de fabrikant.