‘Prettig voor jullie.’
‘Ja, ik voel me dan ook heel prettig momenteel.’ Lena klapte haar notitieboekje dicht. ‘Dat is alles wat ik heb. Volgens Gordon ligt er een reservesleutel onder de mat. Ik ga maar eens naar huis om een advocaat te bellen.’
‘Waarom helpt u me niet liever?’
Ze hield zijn blik vast. ‘U hebt me zojuist verteld dat ik mijn penning kwijtraak.’
‘Die hebt u toch nog op zak?’
‘Sta me niet te bullshitten, man. Ik kan me maar twee dagen herinneren die nog erger waren dan deze: de dag dat mijn zus doodging en de dag dat ik Jeffrey verloor.’
‘U bent een prima rechercheur als u wilt.’
‘Ik denk niet dat dat nog iets uitmaakt.’
‘Wat hebt u dan te verliezen?’
Will liep de oprit op en luisterde of Lena hem volgde. Niet dat hij haar hulp echt nodig had, maar hij had er een gloeiende hekel aan om te worden voorgelogen. Frank Wallace zat tot zijn nek in de stront, maar hij leek er geen enkele moeite mee te hebben om een van zijn mensen te laten opdraaien voor zijn falen als leidinggevende. Will voelde zich niet aan Lena verplicht, maar de gedachte dat een dronken, onbetrouwbare smeris aan het hoofd stond van het plaatselijke politiekorps beviel hem totaal niet.
Onder de mat bij de voordeur lag de sleutel. Net toen Will de deur van het slot draaide, liep Lena de verandatrap op.
‘Hebt u nog iets gehoord over rechercheur Stephens?’ vroeg hij.
‘Zijn toestand is stabiel. Dat zal dan wel goed zijn.’
‘Waarom hebt u commissaris Wallace niet gebeld over het lijk in het studentenhuis?’
‘U zei het zelf al.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ik ben alleen een goede rechercheur als ik wil.’
Will duwde de voordeur open. Lena ging als eerste naar binnen. Ze hield haar hand hoog langs haar zij, een gebaar waarvan ze zich waarschijnlijk niet eens bewust was. Will had Faith ontelbare keren hetzelfde zien doen. Die had tien jaar lang patrouilledienst gedraaid. Sommige dingen verleerden je spieren nooit.
De woonkamer was vlak naast de ingang. Het meubilair was oud en zag er triest uit. De zittingen waren met tape beplakt om de vulling binnen te houden. Er lag hoogpolig oranje tapijt, dat doorliep op de gang. Will voelde het aan zijn schoenen plakken toen hij naar de keuken liep, achter in het huis. Daar ging het tapijt over in geel linoleum. Gordon had geen moeite gedaan het geheel wat te moderniseren, op een roestvrijstalen magnetron na, die op een oude formica tafel stond.
‘De afwas,’ zei Lena. Op het afdruiprek in de spoelbak stonden twee borden, twee vorken en twee glazen. Voor ze stierf had Allison hier met iemand gegeten en vervolgens afgeruimd.
Lena scheurde een stuk keukenpapier van de rol en wikkelde dat om haar hand voor ze de koelkast opende. Over het midden liep een streep blauw afplakband. Aan weerszijden stonden blikjes fris van een goedkoop merk. Fruit of ander eten ontbrak. Lena opende het vriesvak. Dezelfde streep afplakband deelde het vak doormidden, maar door het vocht had de lijm losgelaten. Aan één kant stond een stapel diepvriesmaaltijden. Aan de andere kant zag ze een doos met ijslolly’s en er lagen ook wat wafelijsjes.
Met zijn vinger tilde Will het deksel van de keukenafvalbak op. Hij zag twee lege dozen waar pizzabroodjes in hadden gezeten. ‘Ik zal Sara naar de maaginhoud vragen.’