Toch kon Sara zich geen enkel detail meer herinneren.
Wat ze zich wel levendig herinnerde was de dag dat Jeffrey Tolliver de stad was binnengewandeld. De commissaris van politie ging met pensioen en de burgemeester had Jeffrey weggelokt van het politiekorps in Birmingham om zijn plaats in te nemen. Sara kende bijna geen vrouw die niet begon te giechelen van opwinding zodra Jeffreys naam viel. Hij was geestig en charmant. Hij was lang, donker en knap. Hij had football gespeeld in een universiteitsteam. Hij reed in een rode Mustang en had de atletische gratie van een poema.
Dat Jeffrey zijn oog op Sara liet vallen kwam als een schok voor de hele stad, inclusief Sara. Ze was nooit het soort meisje geweest dat met de knapste jongen van de school aan de haal ging. Ze was het soort meisje dat toekeek terwijl haar zus of haar beste vriendin de knapste jongen van de school inpikte. Niettemin werden hun losse afspraakjes steeds serieuzer, en een paar jaar later verbaasde het niemand toen Jeffrey Sara ten huwelijk vroeg. Hun relatie was niet van een leien dakje gegaan. Ze hadden hun ups en downs gehad, maar uiteindelijk had Sara tot in elke vezel geweten dat ze van Jeffrey was en – nog belangrijker – dat hij volledig van haar was.
Onder het rijden veegde Sara met de rug van haar hand haar tranen weg. Het verlangen was nog het moeilijkst, de fysieke pijn die ze voelde als ze aan hem dacht. Er was geen stukje stad dat haar niet met een schok herinnerde aan wat ze kwijt was. Deze straten waren dankzij hem veilig geweest. Deze mensen hadden hem als hun vriend beschouwd. Hier was Jeffrey gestorven. De stad waarvan hij zoveel had gehouden was zijn eigen plaats delict geworden. Hier stond de kerk waarin ze om zijn dood hadden gerouwd. Hier was de straat waar auto’s in lange rijen aan de kant stonden toen zijn kist de stad werd uit gereden.
Ze bleef hier maar vier dagen. In vier dagen kon ze alles doen.
Bijna alles.
Om Main Street en de kinderkliniek te mijden reed Sara met een omweg naar het huis van haar ouders. Het noodweer dat haar al vanaf Atlanta achtervolgde, was eindelijk tot bedaren gekomen, maar te oordelen naar de donkere wolken aan de hemel was dat slechts van korte duur. Het weer paste goed bij haar stemming van de laatste tijd: plotselinge, hevige buien met af en toe een straaltje zon.
Thanksgiving Day naderde en daardoor was er rond lunchtijd nauwelijks verkeer. Geen auto’s die in lange rijen in de richting van de hogeschool kronkelden. Geen winkelpubliek dat zich rond de middag naar het stadscentrum haastte. Toch sloeg ze bij Lakeshore Drive links in plaats van rechts af en koos daarmee voor de lange route van ruim drie kilometer rond Lake Grant, zodat ze niet langs haar oude huis hoefde. Haar oude leven.
De vertrouwde aanblik van het ouderlijk huis van de Lintons was een verademing. In de loop van de jaren was er het een en ander aan het huis vertimmerd: aanbouwtjes waren verrezen, er was een badkamer bij gekomen en de oude was gemoderniseerd. Toen Sara ging studeren, had haar vader de ruimte boven de garage tot appartement verbouwd zodat ze een eigen plek had als ze tijdens de zomervakantie thuis was. Tessa, Sara’s jongere zus, had er bijna tien jaar gewoond in afwachting van het moment waarop het echte leven zou beginnen. Eddie Linton was loodgieter van beroep. Hij had het vak aan zijn beide dochters geleerd, maar alleen Tessa was lang genoeg blijven hangen om er iets mee te doen. Dat Sara de medicijnenstudie had verkozen boven het gewurm in bedompte kruipruimtes, samen met haar vader en zus, was een teleurstelling die Eddie nog steeds niet helemaal had verwerkt. Hij was zo’n vader die zich pas gelukkig voelde als hij zijn dochters om zich heen had.
Sara wist niet hoe Eddie het vond dat Tessa zich uit de familiezaak had teruggetrokken. Zo rond de tijd dat Sara Jeffrey had verloren, was Tessa getrouwd en dertienduizend kilometer verderop aan een nieuw leven begonnen: tegenwoordig woonde ze in Afrika, waar ze met kinderen werkte. Zo gelijkmatig als Sara was, zo impulsief was Tessa, maar toen ze pubers waren, had niemand kunnen vermoeden wat hun uiteindelijke bestemming zou zijn. Sara kon nog steeds moeilijk geloven dat Tessa zendelinge was geworden.