Ze sprak hem niet tegen. ‘Hij heeft een politieman neergestoken.’
‘Per ongeluk, voor zover ik heb begrepen.’
‘Per ongeluk,’ beaamde ze. ‘En we hadden het recht niet om die garage binnen te gaan. Brad had het adres achterhaald, maar dat was niet het adres van het huis zelf. Ik heb opdracht gegeven ernaartoe te gaan. Ik heb gezegd dat Allison in de garage woonde. Daarom keek Brad door het raam. En zo is alles begonnen.’ Zachtjes ademde ze in. Hij zag dat ze bang was, maar ook vastbesloten. ‘Hoe gaat dit in zijn werk? Leg ik een verklaring af? Schrijf ik een bekentenis?’
Will probeerde te bedenken wat haar opzet was. Zo gemakkelijk kwam ze er niet af. ‘Ho, wacht even. Wat wilt u precies bekennen?’
‘Het onrechtmatig doorzoeken van de kamer. Dat zal dan wel onder huisvredebreuk vallen. Door mijn onachtzaamheid is een politieman gewond geraakt. Twee nog wel. Ik heb iemand een valse bekentenis afgenomen. Ik heb Tommy naar de cel gebracht zonder hem te fouilleren. De inktpatroon kwam uit mijn pen. Ik had een paar reservepatronen, dus ik heb er een nieuwe ingedaan, maar Tommy heeft de patroon uit mijn pen gehaald. En we weten allebei dat ik de hele dag al met u loop te klooien.’ Ze liet een geforceerd lachje horen. ‘Als dat geen belemmering van de rechtsgang is...’
‘Inderdaad,’ beaamde hij. ‘En u bent bereid dat allemaal op papier te zetten?’
‘Neem het maar op.’ Ze trok de capuchon van haar hoofd en keek Will aan. ‘Wat kan ik verwachten? Ga ik de bak in?’
‘Ik weet het niet,’ moest hij toegeven, maar hij wist wel dat ze zich op glad ijs had begeven. Haar onachtzaamheid was geen opzet geweest. Ze had in goed vertrouwen de valse bekentenis afgenomen. Nu werkte ze mee, ook al had ze zich eerder onbereidwillig betoond. Ze schoof de schuld niet op een ander af. ‘Wat de nabije toekomst betreft, kunt u op schorsing rekenen nu mijn onderzoek opnieuw bekeken moet worden. U zult verantwoording moeten afleggen tegenover de commissie. Dat kan weleens heel negatief voor u uitvallen, maar misschien ook niet. Naar uw pensioen kunt u waarschijnlijk fluiten. Wellicht gaan er wat dienstjaren af of krijgt u een tijdlang onbetaald verlof. Als u uw penning mag houden, zal dit altijd aan uw staat van dienst blijven kleven. Het zou weleens moeilijk kunnen worden om ander werk te vinden. Bovendien kan Gordon Braham een strafrechtelijke procedure tegen u aanspannen.’
Niets van dat alles leek haar te verbazen. Ze stak haar hand in haar zak. ‘Zal ik u mijn penning maar vast geven?’
‘Nee,’ zei Will. ‘Daar ga ik niet over. Ik stuur alleen mijn rapport op. De politiek zal zich er ongetwijfeld ook mee bemoeien, via het gemeentebestuur en allerlei openbare lichamen. Wat betreft uw schorsing zolang de zaak nog in onderzoek is, ga ik ervan uit dat commissaris Wallace degene is die daarover beslist.’
Ze liet een treurig lachje horen. ‘Volgens mij heeft die zijn besluit al genomen.’
Merkwaardig genoeg verkeerde Will in tweestrijd. Hij wist dat Lena de boel aardig verknald had, maar ze was niet de enige in dit hele debacle. Uit het bewijsmateriaal in de garage kwam een ander verhaal naar voren, een verhaal dat ze zou kunnen gebruiken om zich te rehabiliteren, of in elk geval om het leed wat te verzachten. ‘Weet u dit zeker?’ kon hij niet nalaten te vragen.
‘Tommy was mijn arrestant. Hij viel onder mijn verantwoordelijkheid.’
Daar viel niet veel tegen in te brengen. ‘Waarom hebt u Marty Harris gebeld nadat u met mij had gesproken?’ vroeg hij.
Ze aarzelde, en hij zag iets van haar eerdere geslepenheid terugkeren. ‘Ik wilde de bijzonderheden weten.’