Voor het huis van de Brahams stonden twee auto’s geparkeerd. De ene was een patrouillewagen. De andere een vierdeurs Ford pick-up. Will zette zijn eigen auto achter de pick-up. Uit de pijp steeg uitlaatgas omhoog. Hij zag twee mensen in de cabine. Lena Adams zat op de passagiersstoel. Achter het stuur zat een man. Ondanks de regen had hij zijn raampje opengedraaid. In zijn hand hield hij een sigaret.
Will liep naar de kant van de bestuurder. Zijn haar zat aan zijn hoofd geplakt. Hij was koud tot op het bot. Zijn sokken waren nog steeds drijfnat.
Lena stelde de mannen aan elkaar voor. ‘Gordon, dit is de agent uit Atlanta over wie ik je verteld heb. Will Trent.’
Will hoopte dat zijn blik boekdelen sprak, want de situatie irriteerde hem enorm. Er liep een onderzoek naar Lena in verband met haar aandeel in Tommy’s dood. Het hoorde niet dat ze nu met zijn vader zat te praten. ‘Meneer Braham, ik vind het heel erg dat we elkaar onder deze omstandigheden ontmoeten.’ Gordon bracht de sigaret naar zijn lippen. Hij huilde openlijk en de tranen stroomden over zijn wangen. ‘Stapt u maar in.’
Will nam achterin plaats. Op de vloer van de auto lagen wat zakken van fastfoodrestaurants. Op de andere stoel stond een open koffer met werkformulieren, naar het logo te oordelen van Georgia Power, het energiebedrijf. Ondanks het geopende raampje hing de rook als een sluier in de wagen.
Gordon staarde voor zich uit. Regendruppels spatten op de motorkap. ‘Het wil er bij mij niet in dat mijn zoon dit heeft gedaan. Het ligt niet in zijn aard om iemand anders kwaad te doen.’
Een te vriendelijke opstelling was alleen maar zonde van de tijd, wist Will. ‘Zou u me kunnen vertellen wat u over Allison weet?’
Weer nam de man een trek van zijn sigaret. ‘Ze betaalde de huur op tijd. Ze hield het huis schoon. Ik gaf haar korting omdat ze voor de was zorgde en een oogje op Tommy hield.’
‘Had hij toezicht nodig?’
Gordon keek Lena vluchtig aan. ‘Hij weet het, hè?’
‘Ik weet dat hij traag was, meneer Braham,’ antwoordde Will. ‘Ik weet ook dat hij verscheidene baantjes had en gerespecteerd werd in de stad.’
De man keek naar zijn handen. Zijn schouders schokten. ‘Precies. Het was een harde werker.’
‘Vertel eens over Allison.’
Geleidelijk aan werd Gordon wat rustiger, maar hij liet zijn schouders nog steeds hangen. Toen hij zijn sigaret naar zijn lippen bracht, was het alsof er lood in zijn hand zat. ‘Is ze verkracht?’
‘Nee. Niets wat erop wees.’
Haperend slaakte hij een zucht van opluchting. ‘Tommy was verliefd op haar.’
‘En zij ook op hem?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee. Dat wist hij. Ik heb hem al heel jong geleerd dat hij voorzichtig moest zijn met meisjes. Hij mocht wel kijken, maar ze niet aanraken. Daar heeft hij nooit problemen mee gehad. De meisjes zagen hem als een soort puppy. Ze hadden niet door dat hij een man was. Hij wás een man,’ benadrukte hij.
Will wachtte even voor hij zijn volgende vraag stelde. ‘Woonde Allison in het huis?’
Gordon stak de ene sigaret met de andere aan. Will voelde hoe de rook zich aan zijn natte haren en kleren hechtte. Het kostte hem moeite om niet te hoesten.
‘Eerst huurde ze de garage,’ zei Gordon. ‘Eigenlijk wilde ik het niet. Dat is niks voor een meisje. Toen begon ze over discriminatie, ze zei dat ze op ergere plekken had gewoond, dus ik gaf toe. Ik verwachtte dat ze binnen een maand weer zou vertrekken.’