‘Dat klinkt me iets te ingewikkeld.’ Will moest de eerste moordenaar nog tegenkomen die zo overdreven netjes te werk ging. ‘Moordenaars zijn simpel. Het zijn opportunisten.’
‘Ik vind het niet bepaald opportunistisch om een stel betonblokken, een slot en een ketting mee het bos in te nemen.’
‘Volgens mij maak je het te ingewikkeld,’ vond Will. ‘Kan de moordenaar Jason niet ergens mee bedekt hebben en daardoorheen hebben gestoken?’
Sara keek naar het lichaam. ‘De steekwonden zitten dicht op elkaar. Ik weet het niet. Waaraan denk je? Plastic?’ Ze knikte nadenkend. ‘Misschien heeft de moordenaar hem met plastic bedekt. Kijk eens naar de vloer. Een hele rij druppels achter elkaar.’
Will zag het. Een onregelmatige lijn volgde de contouren van het bed.
‘Plastic absorbeert niet. Dan zou die lijn niet zo dun zijn geweest. Het bloed zou ervanaf zijn gestroomd.’
‘Hoe zit het met de lakens?’
Voorovergebogen bekeek Sara het bed. ‘Er is een onderlaken en een bovenlaken.’
‘En waar is de deken?’ vroeg Will. De jongen had het steenkoud gehad. Hij had vast onder een deken geslapen.
Sara trok de kastdeur open. ‘Niets.’ Ze doorzocht de laden. ‘Ik denk dat je gelijk hebt. Het moet iets absorberends zijn geweest dat...’
Will liep de gang door naar de badkamer. Het licht was uit, maar naast de deur zat een schakelaar. Aan het plafond flikkerden de tl-lampen aan. De blauwe tegels weerkaatsten het groene licht. Will had nooit in een studentenhuis gewoond, maar hij had wel tot zijn achttiende met vijftien andere jongens een badkamer gedeeld. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit: vooraan wasbakken, achterin douches en opzij toiletten.
In het eerste toilet vond hij een samengepropte deken. Het blauwe katoen zat vol aangekoekt bloed en was zo stijf als karton.
Sara kwam achter hem staan.
‘Simpel,’ zei hij.
Will zocht naar het huis met het speeltoestel, want daar moest hij afslaan naar Taylor Drive. Hoewel hij de route inmiddels kende, reed hij met enige tegenzin naar zijn bestemming. Het doorzoeken van de kamer van Allison Spooner moest gebeuren, maar zijn gevoel fluisterde hem in dat er op Jason Howells kamer in het studentenhuis belangrijker aanwijzingen te vinden waren. Helaas was Will geen technisch rechercheur. Hij beschikte niet over de kwalificaties of de apparatuur om het studentenhuis uit te kammen. Hij moest wachten tot Charlie Reed en zijn team waren overgekomen van het centrale gbi-laboratorium. Ze hadden nu twee dode studenten, maar Will had geen idee wat het motief van de dader was. De tijd werkte in zijn nadeel.
Niettemin moesten de juiste procedures worden gevolgd. Hij was langs het politiebureau gereden om het huiszoekingsbevel voor de woning van de Brahams op te halen. Vandaar had hij Faith de door Marty Harris uitgeprinte lijst gestuurd met de namen van alle bewoners van het studentenhuis. Het ontbrak haar aan de tijd om alle namen te controleren, maar ze zou meteen beginnen en voor ze naar het ziekenhuis ging de rest van de lijst naar Amanda’s secretaresse sturen.
Het was merkwaardig stil geweest op het politiebureau. Will vermoedde dat de meeste agenten op patrouille waren of in het ziekenhuis zaten bij Brad Stephens, die nog steeds kunstmatig in coma werd gehouden. Toch was er meer aan de hand. De paar agenten aan de bureaus hadden Will niet met de verwachte haat in hun ogen aangekeken. Marla Simms had hem de fax overhandigd zonder dat hij ernaar hoefde te vragen. Zelfs Larry Knox was met neergeslagen blik naar het koffiezetapparaat gelopen om zijn beker bij te vullen.