Sara had zich voorbereid. Ze haalde een papieren masker uit haar zak. ‘Dit helpt een beetje.’
Will aarzelde, zoals het een heer betaamde, maar hij had ook geen zin om over zijn nek te gaan. ‘Heb je er maar een?’
‘Ik heb er geen last van.’
Ze stapte de gang op. Will schoof het masker voor zijn gezicht. Het maakte het ademen iets draaglijker. De kamer van Jason Howell lag dichter bij de badkamer dan bij de trap. Hun voetstappen werden weerkaatst door de muren. Hoe dichter ze de kamer naderden, hoe sterker de stank werd. Will zag dat de studenten allemaal een prikbord op hun deur hadden. Foto’s en berichtjes gingen schuil onder vellen papier. Het bord op Jasons deur was leeg.
Sara drukte de rug van haar hand tegen haar neus. ‘Jeetje, wat een stank.’ Ze nam snel een hap lucht voor ze de kamer binnenging. Will bleef in de deuropening staan. Zijn adem stokte toen de geur van de dood over hem heen sloeg.
De jongen lag op zijn rug en zijn bloeddoorlopen ogen staarden naar het plafond. Zijn gezicht was opgezwollen en donkerrood. Zijn neus was gebroken. Rond zijn mond en neusgaten zat opgedroogd bloed. Eén hand hing slap op de vloer. Er zat een snee in zijn duim. Het topje van zijn pink bungelde slechts aan een paar draadjes.
‘Dit moet hem zijn.’ Jasons studentenkaart hing aan de kastdeur. Sara liet de foto aan Will zien. Ook al was hij nog zo toegetakeld, de gelijkenis was onmiskenbaar.
Merkwaardig genoeg droeg Jason allemaal laagjes kleding over elkaar: een trainingsbroek over een pyjamabroek, verscheidene T-shirts, een badstoffen ochtendjas en een jack met rits. De eerste tekenen van ontbinding waren al zichtbaar en zijn lichaam was opgezwollen. Zijn buik was gevuld met gas en de huid op zijn handen was groen verkleurd. Hij droeg geen strakke schoenen, maar zijn voeten waren zo opgezwollen dat de veters in zijn sokken sneden.
Zijn borst was één grote steekwond. Het bloed klonterde op de stof van zijn jas. Op de vloer lag nog meer bloed, dat in een lange veeg naar het bureau tegenover zijn bed liep. De computer, zijn schriften en papieren lagen her en der verspreid en zaten onder het bloed en stukjes hersenweefsel.
Sara legde haar hand op de pols van de jongen. Het was een routinegebaar, hoewel het niet veel zin meer had. ‘Ik tel acht steekwonden in de borst, en drie in de hals. De stank wordt veroorzaakt door de bacteriën in zijn buik. Zijn darmen zijn doorboord. Hij zit vol giftige stoffen.’
‘Hoe lang denk je dat hij al dood is?’ vroeg Will.
‘Naar de lijkstijfheid te oordelen minstens twaalf uur.’
‘Denk je dat we met dezelfde moordenaar te maken hebben?’
‘Ik denk dat degene die Jason gedood heeft hem kende. Dit is pure haat.’ Ze drukte haar vingers op een van de halswonden en trok de huid strak. ‘Moet je kijken. Dezelfde draai aan de onderkant die ik ook bij Allison heb gezien.’ Ze controleerde de overige halswonden. ‘Ze zijn allemaal hetzelfde. De moordenaar heeft het lemmet erin gestoken en er toen een draai aan gegeven om er zeker van te zijn dat hij zijn doel raakte. Hier zie je de kneuzing van het heft. Ik vermoed dat hetzelfde type mes is gebruikt. Ik moet nog op allebei sectie verrichten, maar alles wijst erop dat dit het werk is van een en dezelfde moordenaar.’
‘Jason was veel groter dan Allison. Hij heeft zich vast niet zo gemakkelijk laten overmeesteren.’
Voorzichtig schoof ze haar hand onder het achterhoofd. ‘De schedel is gebroken.’ Toen ze haar hand terugtrok, kleefde er bloed aan.
‘Het raam is dicht,’ merkte Will op. Onder het schuifraam had zich een behoorlijke plas gevormd. Marty was toch in de kamer geweest.