Hij had de hele ochtend in het gezelschap van Lena Adams doorgebracht en meende dat hij haar stemming inmiddels aardig kon peilen. Over de telefoon had ze gespannen geklonken. Ze had het breekpunt bijna bereikt. Het liefst zou Will de druk nog wat opvoeren, maar hij kon Lena nu onmogelijk naar de plaats van het misdrijf laten komen. Sara had duidelijk aangegeven dat ze niet in één ruimte wenste te verkeren met de vrouw die volgens haar de dood van haar man op haar geweten had. Will had op dat moment meer behoefte aan Sara’s forensische blik dan aan Lena’s bekentenis.
Terwijl hij zijn auto met de bocht mee om het meer heen stuurde, toetste hij het nummer van Faith in. Hij zag het botenhuis dat Lena hem eerder die dag had aangewezen. Kano’s en kajaks stonden opgestapeld tegen het gebouw.
‘Je kunt nog drie uur over me beschikken,’ zei Faith bij wijze van groet.
‘We hebben een tweede slachtoffer. De vermoedelijke naam is Jason Howell.’
‘Fantastisch.’ Faith was niet optimistisch van aard, maar nu had ze daar alle reden toe. Een nieuw slachtoffer betekende een nieuwe plaats delict en een nieuwe reeks mogelijkheden. Ze hadden nog steeds geen bruikbare informatie over Allison Spooner. De tante was onvindbaar. Thuis en op college had Allison met niemand contact gehad. De enige die om haar dood leek te treuren was Lionel Harris van het eetcafé, en hij was niet echt met haar bevriend geweest. Maar de dood van Jason Howell zou ongetwijfeld nieuwe aanwijzingen opleveren. Een tweede lijk betekende een tweede onderzoek. Doorgaans hoefde er maar één detail gevonden te worden, één persoon, vriend of vijand die Allison Spooner met Jason Howell verbond, om op het spoor van de dader te komen. Zelfs de voorzichtigste moordenaar maakte fouten. Twee plaatsen delict betekende twee keer zoveel fouten.
‘Het wordt nog een hele klus om een volmacht los te krijgen voor alle namen van de studenten in dat gebouw,’ zei Faith.
‘Ik hoop dat de hogeschool meewerkt.’
‘Ik hoop dat de baby straks met een zak geld naar buiten komt.’
Ergens had ze gelijk. Onderwijsinstellingen stonden erom bekend dat ze privacy hoog in het vaandel hadden staan. ‘Hoe ver zijn we met het huiszoekingsbevel voor Allisons kamer?’
‘Bedoel je de echte kamer?’ Ze leek er zin in te hebben. ‘Ik heb het een minuut of tien geleden naar het bureau gefaxt. De Brahams hebben geen vaste telefoonaansluiting, dus dat spoor loopt dood. Heeft de sectie nog iets opgeleverd?’
Hij vertelde haar over Allisons wond. ‘Het is heel ongebruikelijk dat een moordenaar zijn slachtoffer in de nek steekt in plaats van de keel door te snijden.’
‘Ik haal het wel even door vicap.’ Ze bedoelde het Violent Criminal Apprehension Program van het fbi, een databank waarmee overeenkomsten in crimineel gedrag opgespoord konden worden. Als Allisons moordenaar deze methode eerder had toegepast, zou vicap er een dossier van hebben.
‘Zou je Nick Shelton ook willen bellen?’ vroeg Will. ‘Hij is hier de plaatselijke gbi-agent. Sara kent hem. Hij moet wat spullen door het centrale laboratorium laten onderzoeken. Sara zal het hem laten weten wanneer ze alles klaar heeft staan.’
‘Verder nog iets?’
‘Ik zit nog steeds op de audiotape van de 911-oproep te wachten. Die wil ik Sara laten horen, misschien kan zij zeggen of het de stem van Julie Smith is.’
‘Krijg jij er nog wel een zin uit waar Sara niet in voorkomt?’
Will krabde over zijn kaak en zijn vingers stuitten op het litteken dat over zijn gezicht liep. Het klamme zweet brak hem uit, net als toen hij met Sara stond te praten in het souterrain van het rouwcentrum.