‘Tommy en Allison hebben waarschijnlijk ook een wegwerpmobiel gehad. Bij geen van beiden kunnen we telefoongegevens achterhalen. We hebben hun nummers nodig om uit te vinden waar de telefoons zijn gekocht, maar ik ben bang dat dat niet veel oplevert.’ Hij hield het mes omhoog dat Frank had afgegeven. ‘Zo te zien zit hier geen bloed op. Wordt zoiets schoongemaakt tijdens een operatie?’
‘Er wordt jodium op gegoten, maar het wordt niet grondig schoongemaakt, zoals dit mes.’ Ze bekeek het aandachtig. ‘Je zou bloed rond het heft verwachten.’
‘Inderdaad,’ beaamde Will. ‘Ik zal de plaatselijke gbi-agent vragen het op het lab te laten onderzoeken. Mag ik hier wat monsters achterlaten zodat hij alles kan meenemen wanneer je klaar bent?’
‘Heb je het over Nick Shelton?’
‘Ken je die dan?’
‘Die heeft altijd met mijn man samengewerkt,’ zei ze. ‘Ik bel hem zodra ik hier klaar ben.’
Will hield het zelfmoordbriefje omhoog en keek naar de tekst. ‘Ik snap dit niet.’
‘Er staat: “Ik wil niet langer.”’
Hij schonk haar een scherpe blik. ‘Bedankt, Sara. Ik weet wat er staat. Wat ik niet snap is wie dit geschreven heeft.’
‘De moordenaar?’ opperde ze.
‘Dat is mogelijk.’ Will ging op zijn hurken zitten en staarde naar de zin aan de bovenkant van het stukje papier. ‘Ik heb het idee dat we met twee mensen te maken hebben: de moordenaar en degene die.911 heeft gebeld. De moordenaar rekende met Allison af en de beller probeert hem te verlinken. En dan hebben we Julie Smith nog, die Tommy probeerde te redden door jouw hulp in te schakelen.’
‘Zo te horen staat hij niet langer op je lijstje met verdachten.’
‘Ik dacht dat je liever niet van veronderstellingen uitging.’
‘Ik heb er geen bezwaar tegen als anderen dat wel doen.’
Will grinnikte, maar hij bleef naar het briefje staren. ‘Stel dat de moordenaar dit heeft geschreven… tegen wie zegt hij dan dat hij niet langer wil?’
Ze ging ook op haar hurken zitten en keek over zijn schouder mee. ‘Het handschrift lijkt niet op dat van Tommy.’ Ze wees naar het woord ‘Ik’ aan het begin van de zin. ‘Zie je dat? In Tommy’s bekentenis gebruikte hij een officiële hoofdletter bij...’ Sara besefte dat haar woorden hem niets zeiden. ‘Oké, je moet het zo zien: als de eerste haal van de “I” een soort stam is, en als er dan takken aan zitten... Of eigenlijk geen takken, eerder streepjes...’ Ze zweeg. De kern van zijn probleem was dat hij niet in staat was om letters te visualiseren.
‘Irritant,’ beaamde Will. ‘Had hij maar iets makkelijkers opgeschreven. Een smiley bijvoorbeeld.’
Gelukkig voor Sara ging op dat moment zijn telefoon.
‘Met Will Trent.’ Het duurde wel een volle minuut voor hij weer iets zei. ‘Nee. Ga door met dat buurtonderzoek. Zeg maar dat ik meteen kom.’ Hij klapte het apparaat dicht. ‘Dat kan er vandaag ook nog wel bij.’
‘Wat is er?’
‘Dat was Lena. We hebben weer een lijk.’
Twaalf
Will reed achter Sara aan naar de campus. Zo langzamerhand ging hij oriëntatiepunten herkennen, huizen met schuttingen en speeltoestellen waaraan hij afslagen onthield. De campus was onbekend terrein en zoals bij de meeste onderwijsinstellingen lag er geen specifiek ontwerp aan ten grondslag. Nieuwe gebouwen verrezen als er geld voor was. Het gevolg was dat de campus zich over verschillende hectaren uitstrekte, als een hand met te veel vingers.