‘Dat dacht ik vroeger ook. En dan had ik medelijden met haar. Tot vlak voor ze mijn man vermoordde.’
Daarmee had Sara zo ongeveer alles gezegd. Ze knoopte Allisons bloes los en kleedde het meisje verder uit. Will verwisselde de geheugenkaart en maakte foto’s op aanwijzing van Sara. Ze vroeg hem niet om hulp toen ze een schoon wit laken over Allisons lichaam drapeerde. Het kameraadschappelijke zwijgen was nog slechts een vage herinnering. De spanning was zo groot dat Sara hoofdpijn voelde opkomen. Ze nam het zichzelf kwalijk dat ze het zich zo aantrok. Alsof ze bevriend was met Will Trent. Zijn dyslexie, zijn bizarre gevoel voor humor, zijn vuile kleren – dat alles ging haar niet aan. Wat haar betrof maakte hij zijn karwei af en vertrok hij weer snel naar zijn vrouw.
Op de gang hoorden ze de metalen deur dichtslaan. Even later kwam Frank Wallace het vertrek binnen met een kartonnen doos in zijn handen. Hij droeg een lange regenjas en leren handschoenen. Zijn haar was nat van de regen.
‘Commissaris Wallace,’ zei Will. ‘Wat fijn om u eindelijk te ontmoeten. Ik dacht al dat u me meed.’
‘Vertel me eerst maar eens waarom u mijn halve team in de stromende regen rondjes laat lopen.’
‘U hebt ongetwijfeld gehoord dat we de plek hebben gevonden waar Allison Spooner is doodgestoken.’
‘Hebt u dat bloed al getest? Dat kan evengoed van een dier afkomstig zijn.’
‘Ja, ik heb het ter plekke getest,’ zei Will. ‘Het is menselijk bloed.’
‘Oké, dan heeft hij haar dus in het bos vermoord.’
‘Blijkbaar.’
‘Ik heb mijn jongens teruggeroepen. Breng uw eigen team maar mee als u die laag blubber daar wilt uitkammen.’
‘Uitstekend idee, commissaris Wallace. Dan zal ik een eigen team laten komen.’
Frank was zichtbaar klaar met Will. Hij liet de doos voor Sara’s voeten neerploffen. ‘Dit is al het bewijs dat we hebben.’ Ze hield haar adem in tot hij weer wat afstand had genomen. Hij rook ranzig, naar een mengeling van mondwater, zweet en tabak.
‘Ik hoop dat u er geen bezwaar tegen hebt, commissaris Wallace,’ zei Will, ‘maar ik heb rechercheur Adams opdracht gegeven een tweede buurtonderzoek te houden en contact op te nemen met Allisons docenten op de hogeschool.’
‘U gaat uw gang maar,’ bromde Frank. ‘Ik heb het gehad met haar.’
‘Zijn er problemen?’
‘Anders zou u hier niet zijn, nietwaar?’ Frank hoestte in zijn handschoen, en Sara kromp ineen. ‘Lena heeft de hele zaak gigantisch verknald. Ik sta niet meer voor haar in. Wat een waardeloze rechercheur. Ze gaat slordig te werk. Door haar is er nu iemand dood.’ Hij keek Sara veelbetekenend aan. ‘Weer iemand.’
Ze kreeg het warm en koud tegelijk. Frank zei alles wat ze wilde horen – alles wat ze diep in haar hart geloofde – maar uit zijn mond klonken de woorden smerig. Hij maakte misbruik van Jeffreys dood terwijl Sara op genoegdoening uit was.
‘Volgens Lena hebt u gisteravond met Lionel Harris gesproken,’ zei Will.
Frank maakte opeens een nerveuze indruk. ‘Lionel weet niks.’
‘Toch heeft hij misschien persoonlijke informatie over Allison.’
‘Lionel heeft een goede opvoeding gehad van zijn vader. Hij kijkt wel link uit voor hij gaat rondsnuffelen bij blanke meisjes van de hogeschool.’