Sara pakte een paar chirurgische handschoenen uit de doos aan de muur. Ze opende de deur naar de koelruimte. Een vlaag ijskoude lucht kwam haar tegemoet. Binnen lagen drie lichamen in zwarte lijkzakken met ritssluiting. Ze las de naamkaartjes om te zien wie Allison Spooner was.
Zoals gewoonlijk kostte het enige moeite om de rits open te trekken, omdat die bleef steken in het stugge zwarte plastic. Allisons gezicht vertoonde de wasachtige glans van de dood. Haar lippen waren blauwzwart. Twijgjes en plukjes gras kleefden aan haar huid en kleren. Kleine kneuzingen vormden een korrelpatroon rond haar mond en op haar wangen. Sara trok de chirurgische handschoenen aan en trok voorzichtig de onderlip van het meisje omlaag. In het zachte vlees stonden tandafdrukken van toen ze met haar gezicht op de grond had gelegen. De wondjes hadden gebloed voor ze stierf. De moordenaar had haar neergedrukt om haar te doden.
Behoedzaam draaide Sara Allisons hoofd opzij. De lijkstijfheid was inmiddels weggetrokken. De gapende steekwond in de nek van het meisje was duidelijk zichtbaar.
Brock had gelijk. Ze was niet op gruwelijke wijze afgeslacht. Haar lichaam vertoonde geen tekenen van razende woede, er was alleen een dodelijke, nauwkeurige incisie.
Sara drukte met haar vingers op de boven- en onderkant van de wond en strekte de huid om die bij benadering in de oorspronkelijke positie terug te brengen. Het was waarschijnlijk een dun mes geweest, van krap anderhalve centimeter breed en nog geen tien centimeter lang. Het lemmet was in een hoek naar binnen gedrongen. De onderkant van de steekwond leek gebogen, wat betekende dat het mes was omgedraaid om zo veel mogelijk schade toe te brengen.
Sara trok de jas van het meisje omhoog om de snee in de stof te vergelijken met de wond in de nek. In dat opzicht had Lena in elk geval gelijk gehad. Het meisje was van achteren gestoken. Sara vermoedde dat de moordenaar rechtshandig was en heel goed wist wat hij deed. Hij had snel en dodelijk toegestoken. Het heft van het mes had een kneuzing rond de wond veroorzaakt. Degene die Allison had vermoord, had zonder aarzelen het lemmet in haar nek gestoken en het voor de goede orde nog even omgedraaid.
Dit was niet het werk van Tommy Braham.
Met enige moeite deed Sara de rits weer dicht. Voor ze de koelruimte verliet, legde ze haar hand op Tommy’s been. Hij voelde het niet meer – het was te laat om hem nog te troosten – maar ze vond het een prettige gedachte dat zijn lichaam aan haar was toevertrouwd.
Ze trok de handschoenen uit en op weg naar het achterste gedeelte van het souterrain wierp ze ze in de afvalbak. Achterin bevond zich een kleine ruimte zonder ramen die aanvankelijk bedoeld was als wijnkelder. Rode baksteen bekleedde de muren en liep door over het plafond en de vloer. Brock gebruikte de ruimte als kantoortje, ook al was het er een stuk kouder dan elders in het gebouw. Sara pakte de jas die naast de deur hing, maar bedacht zich toen ze Brocks aftershave rook.
Het bureau was leeg, op de autopsieformulieren en een pen na. Brock had voor de procedure twee stapeltjes klaargelegd. Op elk had hij een Post-itbriefje geplakt met de naam, de geboortedatum en het laatste adres van het slachtoffer.
Volgens de wet mocht er in Georgia alleen onder bepaalde voorwaarden sectie worden verricht. Bij dood door geweld, op de werkplek of onder verdachte omstandigheden, en bij plotseling overlijden, eenzaam overlijden en overlijden tijdens een chirurgische ingreep was nader onderzoek verplicht. De informatie die werd verzameld was in grote lijnen hetzelfde: officiële naam, schuilnamen, leeftijd, lengte, gewicht en doodsoorzaak. Er werden röntgenfoto’s gemaakt. De maaginhoud werd onderzocht. Organen werden gewogen. Slagaderen, hartkleppen en aderen werden nauwkeurig bekeken. Kneuzingen werden genoteerd. Wonden. Bijtwonden. Zwangerschapsstriemen. Rijtwonden. Littekens. Blauwe plekken. Tatoeages. Moedervlekken. Elk detail dat op of in het lichaam werd aangetroffen, of het bijzonder was of niet, moest op het betreffende formulier worden genoteerd.
Voor ze uit de auto stapte had Sara haar leesbril vastgehaakt aan haar bloes. Ze zette hem op en begon de formulieren alvast in te vullen. Het meeste werd uiteraard na afloop gedaan, maar elk etiket dat op een monster of voorwerp werd geplakt moest voorzien zijn van haar naam, de plaats, de datum en het tijdstip. Bovendien moest dezelfde informatie onder aan elk formulier staan, met haar handtekening en registratienummer. Ze was halverwege de tweede stapel toen ze iemand op de metalen deur hoorde kloppen.