‘Hoe ging het verder?’ vroeg Will.
Lena slikte en probeerde het beeld van Brad dat telkens voor haar ogen opdoemde, te verdringen. ‘Ik naderde de verdachte van rechts.’
Will had zijn koffer op het bed gelegd en opengeklikt. ‘Rechts voor u of voor hem?’
‘Voor mij.’ Ze zweeg weer. Will had een soort veldkit gepakt. Ze herkende de drie flesjes die hij uit de plastic hoes haalde. Hij ging de vlek aan de Kastle-Meyertest onderwerpen om te zien of het bloed was.
Deze keer vroeg Will haar niet om verder te gaan met haar verhaal. Hij haalde een schoon wattenstaafje uit de veldkit en druppelde er wat ethanol uit een van de flesjes op. Hij raakte de vlek met het staafje aan en rolde het voorzichtig heen en weer over de bruine substantie. Uit het tweede flesje druppelde hij er het reagens fenolftaleïne op. Met ingehouden adem keek Lena toe terwijl hij uit het laatste flesje waterstofperoxide op het mengsel druppelde. Ze had de procedure op de opleiding geleerd en de test zelf ontelbare keren uitgevoerd. Als de bruine vlek van menselijk bloed afkomstig was, zou de punt van het wattenstaafje meteen felroze kleuren.
Het staafje verkleurde niet.
Will begon de veldkit weer in te pakken. ‘En verder?’
Lena was finaal de draad kwijt. Ze kon haar blik niet van de vlek losmaken. Dat móést bloed zijn. Het had dezelfde vorm en dezelfde kleur als een bloedvlek. Tommy was in Allisons kamer geweest en had haar spullen doorzocht. Hij zag eruit als een inbreker. Hij stond op twee passen afstand van Allisons bloed, met een mes in zijn hand.
Geen mes. Een briefopener.
En het was Allisons bloed niet.
‘Dus u naderde Tommy van rechts,’ drong Will aan. ‘Waarnemend commissaris Wallace bevond zich rechts van u?’
‘Links, voor u rechts.’
‘Hebt u op dat moment gezegd dat u van de politie was?’
Lena hield haar adem weer in. Nu moest ze tegen hem liegen. Ze kon onmogelijk zeggen dat ze het niet meer wist, want dan gaf ze toe dat ze de meest elementaire procedure bij het aanhouden van een verdachte niet had gevolgd.
‘Rechercheur?’
Lena liet haar adem langzaam ontsnappen en probeerde zich er met sarcasme van af te maken. ‘Ik weet heus wel hoe ik mijn werk moet doen.’
Hij knikte ernstig. ‘Laten we het hopen.’ In plaats van de druk op te voeren gaf hij haar wat ruimte. ‘Vertel eens wat er daarna gebeurde.’
Lena vervolgde haar verhaal terwijl Will de garage rondliep. Het was er krap, maar hij onderzocht elke vierkante centimeter. Telkens als hij bleef staan om iets beter te bekijken – de schragen tegen de achterwand, een metalen strip die uit de gleuf van de garagedeur stak – sloeg haar hart over.
Ondertussen vertelde ze hem het hele verhaal: Tommy die de straat op rende en Brad die de achtervolging inzette. De steekpartij. De komst van de ambulancehelikopter. Ten slotte zei ze: ‘De helikopter steeg op en ik liep naar de auto. Tommy zat er al in, geboeid. Ik ben met hem naar het bureau gereden. De rest van het verhaal kent u.’
Will krabde over zijn kaak. ‘Hoeveel tijd is er volgens u verstreken tussen het moment waarop Tommy u neersloeg en het moment waarop u weer overeind krabbelde?’
‘Geen idee. Tien seconden. Vijftien.’