‘Hebt u de garage in deze staat aangetroffen?’ vroeg Will.
‘Zo ongeveer.’ Lena sloeg haar armen over elkaar. De kou drong door haar jas heen. Na Tommy’s bekentenis had ze moeten teruggaan om Allisons spullen te doorzoeken op aanwijzingen die Tommy’s verhaal konden onderbouwen. Daarvoor was het nu te laat. De beste dienst die Lena zichzelf kon bewijzen was zich als rechercheur opstellen in plaats van zich als een verdachte te gedragen. Waarschijnlijk lag het moordwapen hier ergens. De scooter was een prima aanwijzing. De vlek bij het bed was nog beter. Mogelijk had Tommy Allison een klap tegen haar hoofd gegeven en haar vervolgens meegenomen naar het bos om haar te vermoorden. Misschien was hij van plan geweest haar in het meer te verdrinken. Het meisje was weer bijgekomen en toen had hij haar in haar nek gestoken. Tommy had zijn hele leven in Grant County gewoond. Hij was ongetwijfeld talloze keren bij de baai geweest. Hij wist waar de bodem van het meer diep werd. Hij wist dat hij het lichaam naar het diepe moest brengen om te zorgen dat het niet snel werd gevonden.
Lena slaakte een zucht. Ze kon weer ademen. Dit alles klopte. Tommy had gelogen over de manier waarop hij Allison had gedood, maar hij hád haar gedood.
Will kuchte. ‘We gaan weer even een paar stappen terug. Jullie stonden hier met z’n drieën. De garage was dicht. Het huis maakte een verlaten indruk. En toen?’
Het duurde even voor Lena zichzelf weer helemaal in de hand had. Ze vertelde dat Brad binnen een indringer met een bivakmuts had gezien. Hij was om het gebouw heen gelopen, waarna ze zich verspreidden om de verdachte op heterdaad te betrappen.
Will leek maar half te luisteren terwijl ze de gebeurtenissen de revue liet passeren. Met zijn handen op zijn rug stond hij in de deuropening van de garage en liet zijn blik door het vertrek gaan. Lena vertelde hem net dat Tommy weigerde om het mes te laten zakken toen ze zag dat Will naar de bruine vlek bij het bed keek. Hij liep de garage in en knielde neer om die vlek te bestuderen. Naast hem stond de emmer met smerig water die ze de vorige dag ook had gezien. Ernaast lag de aangekoekte spons.
Hij keek naar haar op. ‘Ga door.’
Lena moest even nadenken voor ze weer wist waar ze was gebleven. ‘Tommy stond achter die tafel.’ Ze knikte naar de scheve tafel.
‘De deur maakt behoorlijk wat lawaai als hij omhoog wordt gerold. Had hij het mes al in zijn hand?’
Lena zweeg. Ze probeerde zich te herinneren wat ze de eerste keer had geantwoord toen Will haar die vraag stelde. Hij wilde toen weten of Tommy een schede aan zijn riem droeg waarin hij het mes bewaarde. Ook wilde hij weten of het hetzelfde mes was als dat waarmee Allison Spooner was gedood.
‘Toen ik hem zag, had hij het mes al in zijn hand. Ik weet niet waar hij het vandaan had. Misschien van de tafel.’ Natuurlijk had het op tafel gelegen. Er lag daar ook een gedeeltelijk geopende envelop, het soort reclamepost met kortingsbonnen die niemand ooit gebruikte.
‘Wat is u nog meer opgevallen?’
Ze wees naar de emmer met bruinig water naast het bed. ‘Hij had schoongemaakt. Ik vermoed dat hij haar hier een klap tegen het hoofd heeft gegeven of haar bewusteloos heeft geslagen. Hij legde haar op de scooter en...’
‘In zijn bekentenis staat niets over schoonmaken.’
Nee, dat klopte. Het was niet eens bij Lena opgekomen om hem naar de emmer te vragen. Ze had alleen maar aan Brad gedacht, aan zijn grauwe gezicht die laatste keer dat ze hem had gezien. ‘Verdachten liegen nou eenmaal. Tommy wilde niet vertellen hoe hij het gedaan had. Hij verzon een verhaal waardoor hij in een gunstiger licht kwam te staan. Dat soort dingen gebeuren voortdurend.’