De vrouw op de foto kwam duidelijk uit het armere deel van de stad. Ze was in de veertig of ouder. Bij vrouwen met een harde uitstraling was dat na een bepaalde leeftijd moeilijk te zeggen. Het goede nieuws was dat ze niet langer zichtbaar verouderden. Het slechte nieuws dat ze al minstens negentig leken. Elke rimpel op haar gezicht getuigde van haar rookverslaving. Haar geblondeerde haar was droog als stro.
Ook Tommy’s mobiel ontbrak aan het bewijsmateriaal. Frank had die op straat aan Lena gegeven. Hij had het ding in Tommy’s broekzak gevonden toen hij hem fouilleerde voor hij hem op de achterbank van de patrouillewagen liet plaatsnemen. Ze had het apparaat in een plastic zak gestopt, die verzegeld, de gegevens genoteerd en het als bewijsmateriaal geregistreerd.
De vorige avond was op zeker moment zowel de foto uit Allisons portefeuille als Tommy’s mobiel verdwenen.
Er was maar één persoon die het bewijsmateriaal verstopt kon hebben, en dat was Frank. Volgens Marla had hij haar dossiers doorzocht. Waarschijnlijk had hij ook met de transcriptie van
de 911-oproep geknoeid. Maar waarom? Uit de foto en het telefoontje bleek dat Allison mogelijk een vriendje had. Misschien wilde Frank de jongen opsporen voor Will Trent hem vond. Frank had tegen Lena gezegd dat ze zich aan de waarheid moesten houden, althans aan een zo zuiver mogelijke versie van de waarheid. Waarom zocht hij dan achter haar rug naar een andere verdachte?
Lena veegde met haar hand over haar ogen. Er stond een snijdende wind waarvan haar neus en ogen gingen lopen. Ze had dringend behoefte aan een stil kwartiertje om dit alles te verwerken. Met Will in de buurt maakte ze zich alleen maar zorgen om de volgende vraag die hij op haar afvuurde.
‘Bent u zover?’ vroeg Will. Ze stonden nu bij de Porsche. Het model was ouder dan Lena had verwacht. Er was geen afstandsbediening om de portieren mee te ontgrendelen. Die taak nam Will op zich, waarna hij haar de sleutel gaf.
Weer voelde Lena een golf van spanning. ‘Stel dat ik ergens tegenaan knal met dit ding?’
‘Ik zou het zeer op prijs stellen als u dat niet deed.’ Hij boog zich naar voren en legde zijn koffertje achter de passagiersstoel.
Lena kon zich amper verroeren. Dit voelde als een val, maar de reden ontging haar.
‘Is er iets?’ vroeg Will.
Lena gaf zich gewonnen en ging op de kuipstoel zitten, die overigens meer weg had van een ligstoel. Toen ze haar voeten naar de pedalen uitstrekte, waren haar kuiten maar een paar centimeter van de vloer verwijderd.
Will opende het portier aan de passagierskant. ‘Hebt u geen auto voor het werk?’ vroeg Lena.
‘Van mijn chef moest ik hier zo snel mogelijk naartoe.’ Hij schoof de stoel eerst naar achteren voor hij instapte. ‘Aan de voorkant kun je hem bijstellen,’ zei hij. Lena stak haar hand naar beneden en trok de stoel wat dichter naar het stuur toe. Wills benen waren ongeveer drie meter langer dan die van haar. Tegen de tijd dat ze de koppeling en het gaspedaal had gevonden, zat ze praktisch klem tegen het stuur.
Will was ook met zijn stoel aan het hannesen. Hij schoof hem zo ver mogelijk naar achteren en liet hem toen zakken om niet met zijn hoofd tegen het dak te stoten. Uiteindelijk vouwde hij zichzelf als een origamifiguur in de auto. Terwijl ze wachtte tot hij zijn gordel had omgedaan, bekeek ze hem tersluiks. Op zijn lengte na zag hij er redelijk gewoon uit. Hij was mager, maar zijn schouders waren breed en gespierd, alsof hij veel tijd in de sportschool doorbracht. Zijn neus was kennelijk ooit gebroken geweest. Op zijn gezicht zag ze vage littekens, van het soort dat je bij een vuistgevecht oploopt.