Met een druk op de knop opende ze de portieren.
Will stapte niet in, maar fronste zijn wenkbrauwen toen hij de lucht rook die naar buiten walmde. ‘Wordt er gerookt in die auto?’
‘Dat doet Frank,’ antwoordde Lena. De stank was erger dan anders. Hij had ongetwijfeld zitten kettingroken tijdens de rit naar Macon en terug.
‘Is dit de auto van commissaris Wallace?’
Ze knikte.
‘Waar is commissaris Wallace als dit zijn auto is?’
De gal steeg Lena naar de keel en ze slikte. ‘Hij is met een patrouillewagen naar het ziekenhuis gegaan.’
Will zei niets, maar ze vroeg zich af of hij hiervan aantekening zou maken. Frank had een patrouillewagen genomen om onderweg niet aangehouden te worden. Te hard rijden als er geen sprake was van een noodsituatie was verboden, maar het was het soort vergrijp waarbij vaak een oogje werd dichtgeknepen.
‘Kunt u met een versnellingspook overweg?’ vroeg Will.
Nu was het Lena’s beurt om de wenkbrauwen te fronsen. Natuurlijk kon ze met een versnellingspook overweg.
‘Laten we mijn auto maar nemen,’ zei Will.
‘Is dat een grapje of zo?’ Nog voor ze die ochtend op het bureau arriveerde, had Lena al over de Porsche gehoord. De hele stad sprak erover: wat het ding gekost moest hebben, wat een rechercheur van het gbi ermee deed en vooral waarom hij de hele nacht voor het huis van de Lintons had gestaan.
Zonder te kijken of ze hem volgde liep Will naar de overkant van het parkeerterrein. Hij bleef praten en al die tijd zwaaide zijn leren koffer zachtjes heen en weer. ‘Ik wil graag wat meer over Allison Spooner weten. Zei u niet dat ze uit Alabama kwam?’
‘Ja.’
‘En ze studeerde aan de technische hogeschool van Grant?’
‘Ze stond bij de hogeschool ingeschreven,’ antwoordde Lena behoedzaam.
Will keerde zich naar haar toe. ‘Dat betekent toch dat ze daar studeerde?’
‘Het betekent dat ze daar stond ingeschreven. We hebben nog niet met haar docenten gesproken. We weten niet of ze daadwerkelijk college liep. Deze tijd van het jaar komen er veel telefoontjes van ouders binnen die zich afvragen waarom ze geen cijferlijsten ontvangen.’
‘Denkt u dat Allison Spooner met haar studie was gestopt?’ wilde hij weten.
Ze probeerde een nieuwe strategie. ‘Ik denk dat ik u pas iets vertel als ik zeker weet dat het honderd procent waar is.’
Hij gaf weer zo’n typisch knikje. ‘Daar zit wat in.’
Lena wachtte op de volgende vraag, de volgende insinuatie. Maar Will liep door en hield zijn mond. Als hij dacht dat hij haar met zijn nieuwe techniek kon breken, had hij het goed mis. Lena had haar hele leven al met stilzwijgende afkeuring te maken gehad. Die negeerde ze, daar was ze een kei in.
Het was zo koud dat ze wegdook in haar jas. In gedachten keerde ze terug naar haar eerdere gesprek met Will. Ze was zo woedend geweest omdat hij in Jeffreys kamer zat dat ze aanvankelijk geen aandacht had geschonken aan wat hij zei. Maar toen had hij Allisons portefeuille tevoorschijn gehaald, en had ze gezien dat de derde foto ontbrak.
Op die foto zat Allison naast een jongen die zijn arm om haar schouder had geslagen, met iets links van hen een oudere vrouw. Ze zaten op een bank voor het studentencentrum. Lena had de foto lang genoeg bekeken om zich de details te kunnen herinneren. De jongen was van Allisons leeftijd. Hij had de capuchon van zijn sweater over zijn voorhoofd getrokken, maar ze had gezien dat hij bruin haar en bruine ogen had. Op zijn weke kin groeide een pluizig baardje. Hij was wat dikkig, zoals veel studenten aan de hogeschool, die overdag in de collegezaal zaten en hele nachten aan het gamen waren.