Verbroken(112)

                ‘Rechercheur,’ zei hij bij wijze van groet. Hij had zijn nette schoenen weer aangedaan en de jas van Carl Phillips uitgetrokken. Zo te zien was hij even gretig als Lena terughoudend was.

                Lena reikte hem het papier aan. ‘Dit moest ik u van Marla geven. Ze zei ook dat u de tape zelf uit Eaton moest ophalen.’

                ‘Bedankt, mevrouw Simms!’ riep Will naar Marla achter haar bureau. Hij nam het document aan. Zijn ogen schoten over het blad. ‘U hebt het telefoontje toch gehoord?’ Hij keek op. ‘U hebt de transcriptie toch vanaf de tape gemaakt?’

                ‘Het werd me vanaf het scherm gedicteerd. De audiotapes worden ergens anders bewaard. Het is niet moeilijk om eraan te komen.’ Lena hield haar adem in en hoopte vurig dat hij haar niet zou vragen de tape op te sporen.

                ‘Enig idee van wie dat telefoontje afkomstig was?’

                Ze schudde haar hoofd. ‘Het was een vrouwenstem. De nummerweergave was geblokkeerd en ze wilde niet zeggen wie ze was.’

                ‘Hebt u deze kopie voor me gemaakt?’

                ‘Nee. Ik heb hem van Marla gekregen.’

                Hij wees naar een zwarte vlek op de pagina. ‘Er zit kauwgom op het glas van jullie kopieerapparaat.’

                Lena vroeg zich af waarom hij haar dat vertelde. Een politieman als Will Trent had ze nog nooit ontmoet. Hij maakte er een gewoonte van de echte vragen te omzeilen en in plaats daarvan losse opmerkingen te maken die nergens op leken te slaan tot het te laat was en ze wist dat ze haar hoofd in de strop had gestoken. Hij speelde een spelletje schaak terwijl zij niet eens kon dammen.

                Lena besloot een eigen afleidingstactiek toe te passen. ‘Laten we maar naar de plaats delict gaan als u nog op tijd wilt zijn voor de secties.’

                ‘We waren net toch op de plaats delict?’

                ‘We weten niet zeker wat er gebeurd is. Misschien heeft Tommy gelogen. Dat gebeurt toch ook in Atlanta? Dat boeven liegen tegen de politie?’

                ‘Vaker dan me lief is.’ Hij stopte de transcriptie in zijn koffertje. ‘Voor hoe laat staan de procedures gepland?’

                ‘Volgens Frank om halftwaalf.’

                ‘Zei hij dat toen u hem gisteravond sprak?’

                Lena probeerde zich het antwoord te herinneren dat ze Will eerder had gegeven. Ze had twee keer met Frank gepraat. Beide keren had hij er bij haar ingestampt wat ze over Tommy’s bekentenis moest zeggen. Beide keren had hij opnieuw gedreigd dat hij haar leven kapot zou maken als ze hem en zijn dronken kop niet dekte.

                Lena gaf een vaag antwoord in de hoop dat Will erin zou trappen. ‘Dat heb ik u al verteld.’

                Hij hield de voordeur voor haar open. ‘Hebt u enig idee waarom de pers er niet bovenop zit?’

                ‘De pers?’ Als ze niet tot over haar oren in de ellende zat, zou ze gelachen hebben. ‘De krant verschijnt niet vanwege de vakantie. Tomas Ross gaat rond deze tijd van het jaar altijd skiën.’

                Will lachte geamuseerd. ‘Er gaat niks boven plattelandsstadjes.’ Er stak een koude wind op en hij duwde de deur met zijn schouder dicht. Hij stak zijn hand in de zak van zijn spijkerbroek. De pijpen waren nog steeds nat aan de onderkant. ‘Laten we uw auto maar nemen.’

                Lena had hem liever niet in haar Celica, en daarom knikte ze in de richting van Franks Town Car. Ze haalde haar sleutelbos tevoorschijn. Het district had een krap budget en Frank en zij deelden de auto.