‘Ik heb zo’n vermoeden dat hij gisteravond langs is geweest. Mijn dossiers lagen helemaal overhoop toen ik hier kwam.’
Lena wist al dat Frank Tommy’s telefoon achterover had gedrukt en de foto uit Allisons portefeuille had verwijderd, maar toen ze deze nieuwe informatie hoorde, ging er een huivering door haar heen. ‘Welke dossiers?’
‘Allemaal. Ik weet niet waarnaar hij op zoek was, maar ik hoop dat hij het gevonden heeft.’
‘Jij hebt Trent die incidentenrapporten gegeven.’
‘Nou en?’
‘Waarom?’
‘Niemand spreekt graag kwaad van de doden, maar tegen iedereen die ernaar vraagt zeg ik gewoon waar het op staat. Tommy gedroeg zich de laatste tijd niet normaal. Hij haalde zich problemen op de hals, schreeuwde tegen mensen, bedreigde ze. Begrijp me niet verkeerd: hij was een lieve jongen toen hij klein was. Met van die schattige blonde krulletjes en mooie blauwe ogen. Dat is het beeld dat Sara van hem heeft. Maar ze heeft geen idee hoe hij de laatste tijd was. Ik denk dat er bij hem gewoon een stop is doorgeslagen. Misschien was het altijd al mis, maar hebben we het niet gezien. Wilden we het niet zien.’ Driftig schudde Marla haar hoofd. ‘Wat een zooi. Een gegarandeerde eersteklas puinhoop.’
Nu pas keek Lena Marla echt aan. De oudere vrouw behoorde niet tot haar grootste fans. In het gunstigste geval kon er een zuinig knikje af als Lena ’s ochtends op het werk verscheen. Meestal keek ze niet eens op van haar bureau. ‘Waarom praat je nu opeens met me?’ vroeg Lena. ‘Anders zeg je nooit iets tegen me.’
Dat was tegen het zere been. ‘Neem me niet kwalijk dat ik je wilde helpen.’ Ze maakte rechtsomkeert en liep met grote stappen weg.
Lena keek hoe de deur langzaam dicht knerpte. Het vertrek voelde klein en claustrofobisch. Ze kon hier niet de hele dag blijven zitten, hoewel ze zich uit een moeilijk te onderdrukken, intuïtieve drang het liefst voor Will Trent schuilhield. Larry Knox had tegen Frank gezegd dat Will een kantoorpik was in plaats van een politieman. Dat was ook Lena’s eerste indruk geweest. Met zijn kasjmieren trui en zijn metroseksuele kapsel leek Will iemand die achter een bureau hoorde, om vijf uur uitklokte en dan naar huis ging, waar vrouw en kinderen op hem wachtten. De oude Lena zou hem als een praatjesmaker hebben weggezet, iemand die zich niet met haar kon meten en het recht niet had om de penning te dragen.
De oude Lena had zich zo vaak gebrand aan haar eigen overhaaste conclusies dat ze bijna vlam had gevat. Inmiddels was ze zo wijs om niet op haar eerste indruk af te gaan, maar de waarheid onder ogen te zien. Will was hiernaartoe gestuurd door een onderdirecteur voor wie de hoogste functie binnen handbereik lag. Jaren geleden had Lena Amanda Wagner eens ontmoet. Het was een taaie tante. Geen denken aan dat Amanda iemand van het tweede garnituur zou sturen, en al helemaal niet nu het verzoek van Sara Linton kwam. Will was waarschijnlijk een van de beste speurders van haar team. Dat kon niet anders. Binnen twee uur had hij geen spaan heel gelaten van Lena’s pleidooi tegen Tommy Braham.
En nu was het moment aangebroken dat ze hem weer onder ogen moest komen.
Lena’s voeten deden nog pijn van de tocht door het bos. Haar schoenen waren drijfnat. Ze liep naar haar kluis. Zodra haar vinger de draaischijf raakte, wist ze niet meer wat de combinatie was. Ze duwde haar voorhoofd tegen het koele metaal. Waarom was ze hier nog? Dat gedoe met Will Trent hield ze niet vol. Inmiddels stapelden de leugens en halve waarheden zich op en kon ze zich de helft niet meer herinneren. Telkens zette hij een nieuwe val voor haar en het gevoel bekroop haar dat het niet lang meer zou duren of ze trapte erin. Ze kon maar beter naar huis gaan voor ze zich versprak. Als Trent haar wilde tegenhouden, zou hij haar in de boeien moeten slaan.
Opeens wist ze de combinatie weer. Lena draaide aan de schijf en opende haar kluis. Ze keek naar haar regenjas, haar toiletspullen, alle troep die ze in de loop van de jaren had verzameld. Het enige wat ze zocht was het extra paar gymschoenen dat onderin lag. Net toen ze het deurtje wilde sluiten, bedacht ze zich. In een tampondoosje zat een foto van Jared van drie jaar terug. Hij stond bij het Sandford Stadium op het terrein van de University of Georgia. Het stadion was afgeladen. Georgia speelde tegen Louisiana State University. Overal om hem heen dromden studenten, maar hij was de enige die in de camera keek. Die naar Lena keek.