‘Wat wilt u daarmee zeggen?’
‘Was Tommy kwaadwillig?’
‘Nee,’ zei ze zonder aarzelen.
‘Gaf hij blijk van woede tijdens het verhoor?’
Ze zweeg nadenkend. ‘Ik geloof niet dat hij van plan was om Brad iets aan te doen. Maar hij heeft hem wel neergestoken. En hij heeft Allison vermoord, dus...’
‘Dus?’
Ze sloeg haar armen weer over elkaar. ‘Hoor eens, we draaien in cirkeltjes rond. Het is heel erg wat er met Tommy is gebeurd, maar hij heeft wel bekend dat hij Allison Spooner heeft gedood. Hij heeft mijn collega neergestoken. Frank is gewond geraakt.’
Will liet haar woorden bezinken. Ze was er duidelijk van overtuigd dat Tommy schuldig was aan de moord op Allison Spooner. Haar verhaal werd vager zodra het over het neersteken van Brad Stephens en de verwonding van Frank Wallace ging.
Lena keek op haar horloge. ‘Zijn we klaar?’
Ze was hier heel goed in, maar ze hield het niet eeuwig vol. ‘Het meer is toch achter het bureau?’
‘Dat klopt.’
‘Tussen de hogeschool en Lover’s Point?’
‘Niet precies in het midden.’
‘Zou ik een jas kunnen lenen?’
‘Wat?’
‘Een regenjas. Een jack. Wat jullie maar hebben.’ Will stond op van het bureau. ‘We gaan samen een wandeling maken.’
Het regende nog harder dan eerst; donkere wolken dreven over, het water kwam met bakken naar beneden en leek rechtstreeks op Wills hoofd te vallen. Hij droeg een politiejack dat bedoeld was voor een aanmerkelijk forsere man dan hijzelf. De mouwen hingen over zijn duimen. De capuchon viel voor zijn ogen. De reflecterende strips op de voor- en achterkant sloegen bij elke stap tegen hem aan.
Will had altijd moeite om passende kleren te vinden, maar meestal kampte hij met het tegenovergestelde probleem: te korte manchetten, naden die om zijn schouders spanden. Hij had verwacht dat Lena hem bij wijze van grap een van haar eigen jassen zou aanbieden. Blijkbaar had ze iets beters bedacht. Terwijl ze om het meer heen liepen, probeerde Will het stiksel op de borstzak te lezen. Blijkbaar was de jas van agent Carl Phillips.
De wind trok aan en hij stak zijn handen in zijn zakken. Daar stuitte hij op een paar rubberen handschoenen, een meetlint, een plastic pen en een kleine zaklantaarn. Hij hoopte tenminste dat het een zaklantaarn was. Ondanks Lena’s kwade bedoelingen was het een fijne jas: een imitatie-North Face vol ritszakken en windbestendig. Thuis had Will een echte North Face. Die had hij niet meegenomen, want in Atlanta hield slecht weer nooit langer dan een paar dagen aan en als de zon tevoorschijn kwam, was de kou al snel uit de lucht. Bij de gedachte aan zijn jack dat thuis in de kast hing, bekroop hem een hevig verlangen naar Atlanta.
Lena bleef staan en keerde zich met haar gezicht naar het politiebureau toe. Ze verhief haar stem om boven de regen uit te komen: ‘Daar is de hogeschool.’
Will schatte dat ze ongeveer een kwartier hadden gelopen. Bij een bocht in de oever, net voorbij het politiebureau, zag hij een verzameling gebouwen.
‘Ik heb geen idee wat Allison hier te zoeken had,’ zei Lena.
‘Waar is Lover’s Point?’