‘Geweldig. Ik zal Bo even bellen om te vragen of hem dat lukt. Tien uur zou mij het best uitkomen. Gaat dat lukken, denk je?’
Reed keek in zijn agenda. Daar stond niets dringends in voor de volgende ochtend. ‘Dat is prima. Kom maar naar mijn kantoor.’
Na hem opnieuw bedankt te hebben, hing ze op.
Reed belde niet onmiddellijk naar zijn moeder. In plaats daarvan bleef hij voor zich uitstaren en dacht na over zijn gesprek met Felicity. Hij wist dat hij niet alleen op haar verzoek was ingegaan om goodwill te kweken bij de Newhouses. Hij mocht zich dan hebben voorgehouden dat ze niet voor hem bestemd was, toch wilde hij haar graag opnieuw zien.
‘Het smaakte heerlijk, mam.’
‘Dank je, liefje.’ Maeve Kelly keek Shannon, een van Reeds oudere zusjes, stralend aan. ‘Er is niets waarvan ik meer geniet dan van mijn gezin te eten geven.’
De gezamenlijke maaltijd op woensdagavond was in Reeds familie een wekelijks terugkerend ritueel. Niet iedereen kon daar altijd bij aanwezig zijn. Shannon was verpleegster en haar man John had een drukke advocatenpraktijk. Ook Reeds andere zusje Bridget en haar echtgenoot hadden een drukke agenda.
Als het hele gezin bijeen was, inclusief zijn broers Daniel en Aidan en hun vrouwen en kinderen, waren ze met drieëntwintig mensen. Deze avond waren slechts Reed, Shannon en haar gezin en Daniel en zijn gezin aanwezig, wat neerkwam op een totaal van elf personen.
Doorgaans genoot Reed van deze familiebijeenkomsten. Omdat iedereen zo druk bezet was, zag hij zijn familieleden maar zelden, al woonden ze allemaal in de omgeving van Eastwick. Dus deed hij zijn best om op woensdagavond aanwezig te zijn. Deze keer zou hij het echter liever hebben overgeslagen, want iedereen, en Shannon in het bijzonder, had hem getrakteerd op tersluikse meelevende blikken. Hij wist dat ze allemaal dachten dat hij nog steeds kapot was van de breuk met Emma. En hij wist ook dat als hij zou ontkennen dat hij zich ellendig voelde, ze van mening zouden zijn dat hij te hard protesteerde.
Opnieuw bedacht hij dat hij de roddels in Eastwick en het ongewenste medelijden van zijn familie het best de kop kon indrukken door weer met iemand uit te gaan… En wel zo snel mogelijk.
Felicity. Allemachtig! Hoe hard hij ook zijn best deed, hij slaagde er maar niet in om de sexy blondine uit zijn hoofd te zetten. Hij bleef maar aan haar denken. Hij wist dat er mensen waren die vonden dat Felicity haar haren had geruïneerd door ze zo kort af te laten knippen na haar echtscheiding, maar hij hield van die korte, pittige stijl. Als je het hem vroeg, zag ze er sexyer uit dan de vriendinnen met wie ze zo dik was. Die hielden er een wat conservatievere stijl op na, terwijl Felicity eruitzag alsof ze een van die trendy actrices was die hij wel eens op de televisie zag.
Vandaag had ze een glinsterende haarklem in de vorm van een vlinder in haar haren gedragen en was ze gehuld in een van de korte zwarte jurkjes die haar handelsmerk waren geworden en die haar prachtige benen volledig tot hun recht lieten komen.
Grijzend dacht hij aan die benen en aan de volslagen ongeschikte schoenen die ze aan had gehad. Puntige neuzen en torenhoge hakken. Ofschoon ze er niet had uitgezien alsof ze thuishoorde in de stallen, had hij er toch aan gedacht om haar naar de hooizolder te slepen.
‘Hé, Reed, gaat het goed met je?’
Hij keerde zich naar Shannon die naast hem was gaan zitten, terwijl haar twee tienerdochters samen met Daniels kinderen begonnen met het afruimen van de tafel.
‘Ja, hoor. Prima zelfs. Hoezo?’
Shannon, die de blauwe ogen en het donkere haar van de Kelly’s had, haalde haar schouders even quasinonchalant op. ‘Je weet wel…’ Ze liet haar stem dalen.
Reed smoorde een zucht. ‘Geloof me nou maar. Het gaat echt goed met me.’
Ze keek alsof ze nog iets wilde zeggen, maar in plaats daarvan beet ze op haar lip. In haar ogen lag een ongeruste blik.
Reed kneep even in haar hand. ‘Lief dat je bezorgd om me bent, Shannon, maar het gaat echt goed met me. Eerlijk gezegd ben ik opgelucht.’
‘Wel, als je het mij vraagt, stinkt het hele zaakje. Wat bezielt die vrouw in vredesnaam?’
‘Aan Emma mankeert niets. Ze was gewoon eerlijker dan ik. Het is maar goed dat we er een punt achter hebben gezet.’
‘Dat zeg je niet zomaar? Je bent vandaag wel heel erg afwezig geweest, hoor.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat zeg ik niet zomaar. Dat meen ik echt.’ Na even zijn schouders opgehaald te hebben, voegde hij eraan toe: ‘Er leek altijd iets te ontbreken tussen ons. Ik voelde het wel, maar ik wilde het niet onder ogen zien. Ik ben blij dat Emma dat wel heeft gedaan.’
Nu schonk Shannon hem een oprechte glimlach. ‘Weet je, eerlijk gezegd heb ik ook nooit gedacht dat ze de ware voor jou was.’