Felicity’s hart leek even stil te blijven staan. Had ze het werkelijk goed gehoord? Of wilde ze het zo graag horen, dat ze het zich had verbeeld?
Toen gebeurde er echter iets dat voor altijd en eeuwig in haar geheugen gegrift zou blijven staan en dat ze op een dag zou beschrijven aan haar kinderen en kleinkinderen. Reed liet zich midden op de dansvloer op een knie zakken. Alle mensen om hen heen negerend – die waren gestopt met praten en nu allemaal naar hen keken – vroeg hij zo hard, dat iedereen het kon horen: ‘Felicity Farnsworth, zou je me de eer willen bewijzen om mijn vrouw te worden?’
Opnieuw schoten er tranen in haar ogen. ‘O, R-Reed,’ was het enige wat ze wist te stamelen.
Hij glimlachte, een van die ondeugende glimlachjes waarvan ze zo was gaan houden. ‘Is dat een ja?’
‘Ja,’ zei ze. ‘Ja, ja, ja!’
Toen stond hij op, nam haar in zijn armen en kuste haar, onder een luid applaus van alle bruiloftgasten.
Toen er een einde was gekomen aan de kus, reikte hij in de binnenzak van zijn jasje en haalde er een blauwfluwelen doosje uit.
Felicity slaakte een kreet van verrukking toen hij het openmaakte. Op het blauwe fluweel lag een ring met de mooiste roze diamant die ze ooit had gezien. De gasten die het dichtst om hen heen stonden, slaakten bewonderende kreten.
Reed haalde de ring uit het doosje en schoof hem om haar ringvinger. Felicity keek even naar de ring en daarna naar Reed. Haar hart was vervuld met verbazing en geluk.
‘Je hebt nog steeds niet gezegd dat je van me houdt,’ plaagde hij.
Ze wist dat ze van oor tot oor grijnsde, maar dat kon ze niet helpen en het kon haar niet schelen. ‘Ik adoreer je, sufferd,’ zei ze. En toen sloeg ze haar armen om hem heen en vertelde hem met haar kus wat er omging in haar hart.
Voorproefje