Haar handen trilden toen ze de bloemen schikte op de grootste buffettafel.
O, als hij nu eens van plan was om de hele avond te blijven? Deed hij dit opzettelijk om haar te kwellen?
Ze herkende de vrouw met wie hij danste. Lucia Peretti. Vrouw van de elektronicatycoon Antonio Peretti. Lucia was een beruchte flirt en het gerucht ging dat ze het niet zo nauw nam met de huwelijkse trouw. En dat haar echtgenoot daar geen idee van had.
Was Reed haar laatste verovering? Zou zij de volgende vrouw zijn die hij meenam naar Cozumel?
Ze voelde zich op slag misselijk. Wat ben je toch een sufferd, zei ze tegen zichzelf. Waarom ben je in vredesnaam verliefd op hem geworden? Waarom heb je jezelf dat toegestaan?
Antwoorden op die vragen waren er echter niet. Ze had het gedaan en ze deed het nog steeds.
Nu moest ze op de een of andere manier zorgen dat ze haar zelfbeheersing zou bewaren tot deze ellendige receptie voorbij was. Ze wist echter dat het niet alleen de receptie was, die ze zou moeten overleven. Dat gold ook voor de rest van haar leven. Want dit zou niet de enige keer zijn dat ze Reed met een andere vrouw zou zien.
Ze slikte. Vandaag of morgen zou hij iemand vinden met wie hij zou willen trouwen. Alleen al de gedachte daaraan maakte haar misselijk. Hoe zou ze dat moeten verdragen? Eastwick was maar een klein stadje. Hun sociale kring was zelfs nog kleiner.
Ik kan het niet verdragen, zei ze in zichzelf. Ik zal moeten vertrekken.
‘Felicity, je ziet er moe uit.’
Met de moed der wanhoop vermande ze zich en keek een bezorgd kijkende Rita aan die naast haar stond.
‘Waarom ga je niet even iets te drinken halen en ga je een poosje zitten?’ zei Rita. ‘Alles loopt perfect. Nu kun je ontspannen en even genieten. Ik weet dat een paar van je vriendinnen hier ook zijn. Daarnet heb ik Abby Talbot nog zien dansen.’
‘Ik voel me prima, Rita.’
‘Waarom ben je toch zo koppig? Je voelt je helemaal niet prima. Dat kan een blinde nog zien!’
Omdat ze niet de energie had om met Rita te kibbelen, zei ze: ‘Oké, jij wint. Ik ga wel even ergens zitten.’
‘Goed zo.’
Felicity nam een glas champagne van het blad van een passerende ober en keek om zich heen, in de hoop Abby te zien. Zij was de enige van de Debutantes die op de gastenlijst had gestaan, want Jemima Staunton was een stuk jonger dan Felicity’s beste vriendinnen. Maar Felicity wist dat Abby’s en Jemima’s moeder samen in een aantal liefdadigheidscomités hadden gezeten.
Ze zag haar net staan bij de terrasdeur toen iemand een hand op haar schouder legde. In de verwachting daar Rita weer te zien staan, draaide ze zich om. Maar in plaats van Rita stond daar Reed. Ze keek in zijn blauwe ogen. Haar mond werd op slag droog.
‘Mag ik deze dans van je?’ vroeg hij.
‘I-Ik ben aan het werk.’
Hij keek naar haar champagneglas. ‘Echt?’
Ze besloot zich eruit te bluffen en hief haar kin op. ‘Ik mag toch zeker wel iets drinken?
‘Natuurlijk. Net zoals je ook wel even mag dansen.’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, dat kan niet.’ Maar terwijl ze dat zei, zette ze haar glas op een tafeltje.
‘Grote meid,’ zei hij glimlachend. Hij pakte haar hand en leidde haar naar de dansvloer.
Als ze geen scène wilde maken, kon ze maar beter even met hem dansen. Ze had geen keus, dacht ze. Maar toen hij zijn arm om haar middel legde en haar dicht tegen zich aan trok, wist ze dat ze die scène had moeten maken. Ze had bij hem uit de buurt moeten blijven. Als hij haar nu op de vloer neerlegde en de liefde met haar zou willen bedrijven, zou ze geen enkele weerstand bieden. Daarvan was ze overtuigd. Deze man zou alles van haar kunnen vragen en ze zou de wilskracht niet kunnen opbrengen om hem te weerstaan.
Het was hemels om weer met hem te dansen en terug te denken aan alles wat ze hadden gedeeld. Tegelijkertijd was het een ware hel om te weten dat dit het enige was wat ze ooit nog zouden delen.
‘Je ziet er weer prachtig uit,’ zei hij met zijn lippen tegen haar haren. ‘Maar je ziet er altijd prachtig uit.’
Haar hart hamerde in haar borst. Waarom deed hij haar dit aan? Wist hij dan niet hoe oneerlijk dit was?
‘Ik heb al een tijdje naar je staan kijken,’ vervolgde hij, ‘en de manier waarop je te werk gaat, heb ik bewonderd.’
‘D-Dank je,’ stamelde ze.
‘Je bent een opmerkelijke vrouw.’
Wat wilde hij van haar?
Hij verstevigde zijn greep om haar heen. ‘Kijk me eens aan, Felicity?’ fluisterde hij.
Langzaam sloeg ze haar ogen op.
‘Er is iets wat ik wil weten,’ zei hij.
‘Wat?’
Het liedje was ten einde en de leider van de band kondigde een korte pauze aan. De dansers begonnen de vloer te verlaten.
Reed bewoog zich echter niet en zijn greep verslapte al evenmin. Hij bleef in haar ogen kijken en zei: ‘Ik moet weten of je van me houdt. Want ik houd van jou. Ik houd meer van je dan ik ooit heb verwacht van iemand te kunnen houden en ik wil de rest van mijn leven met je delen.’