‘Je weet inmiddels vast wel dat Max je had gebeld?’
‘Ja.’
‘Toen ik zijn stem hoorde, raakte ik in paniek. Ik was doodsbang dat hij mijn stem had herkend, en opeens wist ik dat ik daar niet moest zijn. Ik had er nooit heen moeten gaan. Het… Het was een vergissing.’
‘Een vergissing?’
Bij het zien van de manier waarop hij zijn kaakspieren spande en zijn ogen tot spleetjes vernauwde, wist ze dat ze hem kwaad had gemaakt. ‘Ja.’ Ze was er trots op dat haar stem niet haperde.
Hij zette zijn wijnglas op de tafel, stond op en liep op haar toe. Zonder iets te zeggen, pakte hij het glas uit haar handen en zette het naast het zijne. Toen greep hij haar hand, trok haar overeind en klemde haar tegen zich aan.
Een seconde later daalde zijn mond neer op de hare. Ze was volslagen machteloos. Ze wilde zelfs geen weerstand bieden. Als het Reed betrof, legde haar nuchtere verstand het af tegen haar lichaam en haar hart. Weldra kusten ze alsof ze nooit genoeg van elkaar konden krijgen en voordat Felicity’s hersenen het registreerden, had hij haar in zijn armen getild en waren ze op weg naar haar slaapkamer.
Daar zette hij haar neer en vroeg: ‘Moet ik stoppen?’
Als hij stopte, zou ze sterven.
Zijn ogen boorden zich in de hare. ‘Zeg het. Ik wil dat je het zegt.’
‘Ik… Ik wil niet dat je stopt,’ fluisterde ze.
‘Dat dacht ik al,’ zei hij, waarna hij opnieuw haar mond opeiste.
Vijf minuten later lag de vloer bezaaid met kleren en lagen ze op haar bed. Er was geen sprake van subtiliteit of voorspel, slechts een felle intensiteit die zich in een razend tempo opbouwde en tot een climax kwam. Toen het voorbij was, lagen ze hijgend in elkaars armen.
Nu wilde Felicity het liefst huilen. Wat bezielde haar? Waarom kwelde ze zichzelf zo?
‘Nu kun je me toch niet meer wijsmaken dat het fout is als wij samenkomen,’ zei hij.
In de wetenschap dat ze niet kon doen wat ze moest doen, als ze met hem in bed bleef liggen, maakte ze zich van hem los en begon haar kleren bij elkaar te zoeken. Met haar rug naar hem toegekeerd, begon ze zich snel aan te kleden. Pas toen gaf ze hem antwoord.
‘Het is fout,’ zei ze, zich naar hem toekerend. Tot haar opluchting zag ze dat hij zich ook weer begon aan te kleden. Ze wist niet of ze in staat zou zijn geweest om door te gaan, als ze naar zijn lichaam moest kijken. De man naast wie ze ’s ochtends niet langer wakker werd. Naast wie ze nooit meer wakker zou worden.
‘Hoor eens, Reed, of je het nu wilt erkennen of niet, je bent er nog steeds niet overheen dat Emma je heeft afgewezen. Zodra dat eenmaal het geval is, zul je kunnen doorgaan met je leven. En dat is maar goed ook, want ik weet dat jij andere dingen wilt dan ik. Jij wilt trouwen en ik ben niet in de wieg gelegd voor echtgenote, nietwaar? Want ik ben niet geïnteresseerd in een huwelijk. Dat heb ik een keer gedaan, en ik ben niet van plan om dat te herhalen.’
Zijn ogen leken blauwe ijssplinters. ‘Dus ik heb hier niets over te zeggen?’
Ze haalde haar schouders op. Haar hart bonsde zo hard, dat ze ervan overtuigd was dat hij het kon horen. Waarom was dit zo moeilijk? Was het niet beter voor haar dat ze hier nu een punt achter zette, in plaats van te wachten tot hij dat zou doen? En dat zou hij doen. Daar twijfelde ze geen moment aan. ‘Wat valt er nog te zeggen?’
Hij keek haar een tijd lang zwijgend aan. ‘Prima,’ zei hij toen. ‘Als je er zo over denkt, dan neem ik aan dat je gelijk hebt. Dan valt er verder niets meer te zeggen.’
Enkele seconden later was hij vertrokken.
Reed had zijn buik vol van vrouwen.
Je wist nooit waar je aan toe was, en ze veranderden voortdurend van gedachten. Waarom was Felicity zo bereidwillig met hem naar bed gegaan als ze van tevoren al van plan was geweest om hem de laan uit te sturen? Wat speelde ze in vredesnaam voor vreemde spelletjes?
Eerlijk gezegd had hij er schoon genoeg van om beschuldigd te worden van gevoelens en gedachten die hij niet had. Waarom wilde ze hem niet geloven als hij iets tegen haar zei? Waarom dacht ze hem beter te kennen dan hij zichzelf kende?
Terwijl de stoom uit zijn oren kwam, klom hij in zijn truck. Vrouwen konden een man knettergek maken. Vooral die vrouw! Hij staarde woedend naar Felicity’s gesloten deur.
Pas toen hij halverwege Rosedale was, was hij voldoende gekalmeerd om te overwegen of Felicity’s bedenkingen toch begrijpelijk waren. Zijn voornemen om haar tijd en ruimte te geven en haar niet onder druk te zetten, had misschien de indruk gewekt dat hij slechts uit was op haar lichaam. Verdraaid, dat was niet het enige wat hij wilde. Of toch wel?
Hoewel het al tegen elven liep, keerde hij zijn auto en reed impulsief naar het huis van zijn zusje Shannon. Hij had een klankbord nodig, en met Shannon had hij altijd goed kunnen praten. Bovendien was ze een vrouw. Misschien kon zij hem vertellen waarom zijn leven zo’n puinhoop was geworden.