‘Ik weet het. Je hebt de afgelopen jaren ook zo hard gewerkt.’
Emma’s meelevende reactie zorgde ervoor dat Felicity zich nog schuldiger ging voelen dan ze al deed.
‘Waar ben je heen geweest? Serendipity?’
‘Eh… nee. Dat zat propvol omdat ik tot de laatste minuut had gewacht om te boeken. Ik heb een nieuw kuuroord in New Mexico uitgeprobeerd. De Silver Bell.’
‘Is dat in Santa Fe?’
‘Nee, iets ten noorden daarvan.’ O, ze vond het afschuwelijk om tegen Emma te liegen.
‘Ik hoop dat je in ieder geval lekker bent uitgerust en opgeknapt.’
‘Ja, dat ben ik zeker. Ik ben zelfs een beetje bruin geworden.’
‘Goed zo. Ik kan niet wachten om je te zien. Volgende week lunchen?’
‘Alleen jij en ik, of met de hele Debutantenclub?’
‘Jij en ik. Dan kunnen we lekker bijpraten.’
Ze spraken een dag en een tijdstip af en daarna zei Emma dat ze een klant had en moest ophangen. Haar kunstgalerie, Color, was een populaire zaak. Niet alleen bij de plaatselijke bevolking, maar ook bij de toeristen. ’s Zomers had ze het altijd erg druk.
Felicity zat in het niets te staren. Vermoedde Emma iets? Ze wist dat ze paranoïde deed, maar ze kon het niet helpen. Dan kunnen we lekker bijpraten. Wat bedoelde ze daarmee?
Ze piekerde nog steeds over het telefoontje toen de telefoon opnieuw begon te rinkelen. Deze keer was het Alicia Delgado. ‘Felicity? Madeline heeft opdracht gegeven om alles af te zeggen. Het huwelijk gaat definitief niet door. Ze heeft ook gezegd dat je je geen zorgen hoeft te maken over de kosten. Ze realiseert zich dat ze nog steeds voor alles zal moeten betalen.’
‘Hoe heb je dat wonder bewerkstelligd, Alicia?’
Alicia schoot in de lach en liet haar stem even dalen. ‘Dat heb ik niet gedaan, maar Alex.’
‘Aha. Wel, in ieder geval hartelijk bedankt.’
Felicity vroeg zich af of er iets in de lucht hing. Er waren de laatste tijd te veel bruidjes die opeens hun huwelijk afbliezen. Eerst Emma en nu Portia.
Vastbesloten zette ze alle gedachten aan Reed en aan hun gezamenlijke weekje uit haar gedachten. Dat was verleden tijd. Het was tijd om door te gaan met haar leven. En hopen dat Emma er nooit achter zou komen dat Felicity tegen haar had gelogen.
Pas na elven slaagde Reed erin om te vertrekken naar Felicity’s kantoor. Hij had er eerder willen zijn, maar het was te druk op Rosedale en het was niet fair om alles aan Max over te laten, want die had er de vorige week ook al alleen voor gestaan. Niet dat Max zich daarover beklaagd had. Misschien zou hij slechts zijn wenkbrauwen optrekken en zich afvragen wat er in vredesnaam gaande was, maar hij zou kalmpjes doen wat Reed van hem had gevraagd.
Toen hij uiteindelijk zijn auto voor haar kantoor parkeerde, zag hij tot zijn opluchting dat haar zilverkleurige SUV daar nog stond.
Hoe hij dit ging aanpakken, wist hij nog steeds niet. Hij was zaterdag kwaad geweest toen hij had ontdekt dat ze, zonder ook maar een briefje met een verklaring achter te laten, Cozumel had verlaten, maar die woede was nu verdwenen. Nu realiseerde hij zich dat ze bang was geweest. Het feit dat ze geen reden had om te vrezen dat Max of hij roddels zouden verspreiden, deed er niet toe.
Toen hij de deur van het kantoor opende, stonden zij en haar assistente bij de tafel iets te bespreken. Ze draaiden zich allebei om toen ze de deur open hoorden gaan. Rita glimlachte onzeker, en Felicity’s gezicht verstarde.
‘H-Hallo Reed,’ stamelde ze.
‘Hallo. Heb je even een paar minuten? Ik wil graag iets met je bespreken.’ Dit zei hij omwille van Rita.
‘Eh… natuurlijk.’ Ze keek naar Rita.
‘Ik ga wel even naar mijn kantoor,’ zei Rita wier bruine ogen glinsterden van nieuwsgierigheid.
Zodra de deur dicht was en ze alleen waren, begonnen ze gelijktijdig te praten.
‘Reed, ik ben –’
‘Waarom ben je vertrokken –’ begon Reed.
Ze zwegen allebei.
‘Wat wilde je zeggen?’ vroeg hij ten slotte.
‘Ik wilde zeggen dat het me echt vreselijk spijt dat ik ben weggegaan zonder afscheid te nemen,’ zei ze zacht.
‘Waarom heb je dat gedaan? Wat is er gebeurd?’
‘Hoor eens…’ Ze wierp even een blik in de richting van Rita’s deur. ‘Ik kan hier niet praten.’
‘Laten we dan ergens een kop koffie gaan drinken.’
‘Dat kan niet. Om halftwaalf heb ik een afspraak. Ze kunnen ieder moment hier zijn.’
‘Straks dan?’
‘Goed,’ zei ze aarzelend. ‘Maar…’
‘Maar wat?’
‘Eigenlijk is het zinloos.’
‘Verdorie, Felicity!’ Hij werd opnieuw woedend. ‘Je bent me een verklaring schuldig en ik ga niet weg voordat ik die heb gekregen.’