‘Welkom thuis,’ mompelde ze.
‘Waar ben je nu eigenlijk geweest?’ vroeg Rita.
‘Ik ben in New Mexico geweest, in een hotel dat de Silver Bell heet.’
‘Echt? Waarom in New Mexico?’
Felicity haalde haar schouders op. ‘Ik had erover gelezen op hun website en heb impulsief besloten om daarheen te gaan.’ Gelukkig had ze de tegenwoordigheid van geest gehad om dat kuuroord op te zoeken op het internet zodat ze de mensen kon vertellen waar ze zogenaamd was geweest.
‘Wel,’ zei Rita. ‘Ik wil er straks graag alles over weten, maar ik kan beter eerst wat telefoontjes gaan beantwoorden.’
‘Goed. Dan zal ik Madeline bellen.’
Toen Felicity echter naar het huis van de Newhouses belde, kreeg ze te horen dat Mrs. Newhouse geen telefoontjes aannam.
‘Toch moet ik haar even spreken,’ zei Felicity. ‘Zeg haar alsjeblieft dat Felicity Farnsworth aan de lijn is en dat ik bel over de bruiloft.’
‘Het spijt me,’ zei de vrouw die de telefoon had opgenomen. ‘Mrs. Newhouse heeft me specifieke instructies gegeven. Geen telefoontjes. Er is mij gevraagd om u door te verbinden met Alicia Delgado, haar secretaresse.’
Felicity tikte ongeduldig met haar voet op de vloer tot ze Alicia aan de lijn kreeg.
‘Het spijt me, Felicity. Ik weet niet wat ik moet zeggen,’ zei Alicia.
‘Maar ze heeft je toch zeker wel verteld wat ze wil? Ik kan niet tot het laatste moment wachten met die afzeggingen. Het gaat nu al een fortuin kosten.’
‘Ze weigert om over het huwelijk te praten,’ zei Alicia op gekwelde toon.
Felicity sloot haar ogen. Die ellendige prima donna’s ook! Die afschuwelijke vrouwen van filmsterren. Om nog maar te zwijgen van die verwende en idiote rijke bruidjes! Geen wonder dat de helft van die huwelijken op een scheiding uitliep. Die waren al gedoemd te mislukken voordat ze zelfs nog maar begonnen waren. Ze voelde zich woedend en gefrustreerd, maar wist tegelijkertijd dat ze dat niet mocht botvieren op die arme Alicia. Zo te horen had zij al genoeg te verduren. Ze moest immers dag in, dag uit het hoofd bieden aan Madeline Newhouse.
‘Zeg haar in ieder geval dat ik heb gebeld,’ zei Felicity. ‘En dat ik graag wil weten wat ze nu wil doen.’
Alicia zuchtte hoorbaar. ‘Ik zal het proberen.’
‘En waar is Portia eigenlijk?’
‘Die is verdwenen.’
‘Verdwenen? Waarheen?’
‘Naar Parijs, geloof ik.’
Nadat ze had opgehangen, bleef ze een tijdje zitten om na te denken. Ze had werkelijk geen keus. Ze kon niet met haar duimen zitten draaien en wachten tot Madeline zich verwaardigde om haar te vertellen wat ze moest doen. Ze moest in elk geval haar leveranciers bellen. Gelukkig was zij niet degene geweest die de trouwjurk en de japonnen voor de bruidsmeisjes had besteld. Madeline had dat zelf gedaan, dus voor die kosten zou Felicity niet opdraaien.
De daaropvolgende twee uren belden Rita en zij iedereen om hun te vertellen dat de mogelijkheid bestond dat de bruiloft niet zou doorgaan en vroegen of ze, mocht dat het geval zijn, een berekening wilden maken van de kosten die ze al hadden gemaakt.
Na het allerlaatste telefoontje zakte Felicity met een zucht achterover in haar stoel. ‘Nu hebben we echt alles gedaan wat we konden doen,’ zei ze tegen Rita.
‘Nee… nog niet alles.’
Felicity fronste. ‘Wat ben ik dan nog vergeten volgens jou?’
‘Je moet Reed Kelly nog bellen om hem te vertellen dat de bruidsreportage niet doorgaat.’
Ze hoopte dat de schok die ze ervoer, niet zichtbaar was op haar gezicht bij het horen van zijn naam. ‘Daar wacht ik nog even mee,’ zei ze snel. ‘Als er een wonder mocht gebeuren en Portia komt alsnog terug op haar beslissing, dan zal Reed vast niet een tweede keer permissie geven om foto’s te maken op Rosedale.’
Rita knikte. ‘Ja, waarschijnlijk heb je gelijk.’
Net op dat moment begon de telefoon te rinkelen en daar was Felicity blij om, want ze wilde niet praten over iets wat met Reed te maken had. Als ze dat deed, vreesde ze dat ze zichzelf zou verraden. Zelfs dit korte gesprek had er al voor gezorgd dat de vlinders door haar buik dansten.
‘Felicity?’ zei Rita.
Ze schrok zo, dat ze even niet kon reageren.
‘Sorry, ik wilde je niet aan het schrikken maken. Emma is aan de telefoon.’
Felicity wachtte tot Rita verdwenen was naar haar eigen kantoortje voordat ze de hoorn oppakte. ‘Emma?’ zei ze.
‘Hallo, Fee. Heb je een leuke vakantie gehad?’
Heel even dacht ze dat Emma wist dat ze naar Cozumel was geweest. Maar ze realiseerde zich nog net op tijd dat Emma, net als alle anderen die ze de afgelopen week had gesproken, dacht dat ze naar een kuuroord was geweest. ‘Ja, het was heerlijk. Ik moest hier echt even weg.’