‘Ben je nu klaar voor een beetje roomservice?’ Hij keek naar haar, terwijl ze haar haren kamde. Zelfs zonder make-up zag ze er beeldschoon uit.
‘Ik heb honger als een paard,’ antwoordde ze grijnzend. Via de spiegel keek ze hem aan.
‘Ik ook. Laten we dat menu dan maar eens bekijken.’
Terwijl ze naar de zitkamer liepen die door de ondergaande zon in een abrikooskleurige gloed was gedompeld, betrapte Reed zich erop dat hij wenste dat hij nooit die domme belofte had gedaan. Want op dit moment wilde hij niets liever dan een permanente verbintenis aangaan met Felicity. Kalm aan doen was nu wel het laatste wat hij wilde.
Het probleem met een hart was, dat het zich nooit zo gedroeg als je wilde, dacht Felicity enkele dagen later. Het had een eigen wil. En op dat moment weigerde haar hart naar haar te luisteren. Ze kon het vertellen dat ze niet betrokken wilde worden bij Reed, maar uiteindelijk was ze dat al. Ze kon het ontkennen tot ze erbij neerviel, maar dat veranderde niets aan de zaak.
Ze zuchtte. Gelukkig wist Reed niet wat ze voor hem voelde. En ze was vastbesloten om te voorkomen dat hij daar ooit achter zou komen. Al zou ze erbij neervallen.
‘Een stuiver voor je gedachten,’ zei hij. De zon glinsterde in de blonde strepen in zijn bruine haar en zorgde ervoor dat zijn ogen donkerder leken dan ze waren.
‘Die zijn geen stuiver waard,’ zei ze glimlachend. Rijkelijk ingesmeerd met zonnebrandcrème lagen ze op zonnebedden aan de rand van het zwembad. Na een uitgebreid ontbijt waren ze hier rechtstreeks naartoe gegaan en hadden er het grootste deel van de ochtend doorgebracht. Felicity had het gevoel dat al haar zintuigen hier tot leven kwamen. Terwijl ze nipte van de gekoelde rumcocktail, wierp ze zo onopvallend mogelijk bewonderende blikken in Reeds richting.
‘Er is iets wat ik je wil vragen,’ zei hij op lome toon, in haar richting kijkend.
‘En dat is?’
‘Waarom draag je altijd zo’n vlinder in je haren?’
Ze raakte de vlinder van vandaag aan, deze keer een turkooizen exemplaar dat paste bij haar bikini. ‘Mijn grootmoeder was dol op vlinders. Toen ik klein was, nam ze me vaak mee naar haar tuin en wees de verschillende soorten aan. Ze plantte altijd bloemen en struiken die vlinders aantrokken. En dan vertelde ze me hoe ze heetten.’ Ze aarzelde even, maar besloot toen dat Reed niet zou lachen om iets wat zo belangrijk voor haar was. ‘Dat zijn een paar van mijn gelukkigste jeugdherinneringen.’
Hij leek te voelen dat er meer was, en bleef zwijgen om haar duidelijk de ruimte te geven.
‘Mijn oma Farnsworth was mijn grote idool.’ Ze slikte. Hoewel haar grootmoeder al jaren geleden was overleden, miste ze haar nog steeds. ‘Ze wist zoveel en ze was lief en eerlijk. Bovendien was ze iemand die je in vertrouwen kon nemen. Ik heb altijd geweten dat ze me nooit zou verraden en nooit iets zou doorvertellen wat ik haar in vertrouwen had verteld.’
Reed knikte. ‘Ieder kind heeft zo iemand in het leven nodig.’
‘Ja.’ Felicity had haar emoties weer onder controle en glimlachte bij de herinnering. ‘Hoe dan ook, ik weet dat het misschien een beetje vreemd is, maar die vlinders draag ik uit eerbetoon voor haar.’
‘Dat is helemaal niet vreemd,’ zei hij zacht.
‘Toen ze stierf, liet ze me een prachtige vlinderbroche na die was bezet met diamanten. Hij was heel oud en veel geld waard. Maar het geld was niet belangrijk. Het enige wat telde, was dat die broche van haar was geweest. Ze had me eens verteld dat het haar dierbaarste bezit was.’ Ze keek Reed aan. ‘Sam heeft hem naar de lommerd gebracht.’
Reed staarde haar aan. ‘Hij heeft hem verpand?’ vroeg hij vlak.
‘Ja. Hij had mijn geld er al volledig doorheen gejaagd, wat ik toentertijd nog niet wist. Hij was wanhopig. Zijn gokschulden stapelden zich op en hij wist zich geen raad meer.’
‘Dus de broche is verdwenen?’
‘Nee, ik ben erin geslaagd om hem terug te krijgen. Ik heb al mijn andere sieraden en alles waarop hij de hand nog niet op had weten te leggen, verkocht. Mijn trouwring, mijn verlovingsring, mijn moeders trouwringen en een paar aandelen, waarvan Sam niet wist dat ik die bezat.’
‘Allemachtig. Wat een smeerlap!’
De opmerking vatte het hele verhaal samen. Ze dacht onwillekeurig hoe anders haar leven verlopen zou zijn als ze met iemand zoals Reed was getrouwd. Dan zou ze op dit moment waarschijnlijk twee punt vijf kinderen, een hond, een kat en natuurlijk paarden hebben gehad. Maar dan had ze Weddings by Felicity vast niet gehad. En al vroeg ze zich wel eens af waarom ze een bedrijf was begonnen dat draaide om menselijke emoties, toch hield ze van haar werk. Ze was trots op het succes dat ze ervan had weten te maken. Er was nooit iemand die alles kreeg…