Ze glimlachte. ‘Hallo, Max.’ Ze kende Max goed, aangezien hij en haar vader bevriend waren geweest.
Met een vriendelijke uitdrukking in zijn bruine ogen keek hij naar haar op. ‘Dit is een tijd geleden! Wat brengt jou hierheen? Ben je op zoek naar een paard?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, daar heb ik tegenwoordig geen tijd meer voor. Ik moet Reed even spreken. Iets zakelijks.’ Ze zag aan Max’ gezicht dat hij zich nieuwsgierig afvroeg wat zij voor zakelijke beslommeringen had die Reed zouden kunnen interesseren, maar hij was te beleefd om dat te vragen.
‘Wel, hij is in de stallen,’ zei hij.
‘Bedankt. Doe Paulette de groeten van me.’ Paulette was Max’ vrouw.
‘Dat zal ik zeker doen.’
Ze namen afscheid en liepen in tegengestelde richtingen. Bij het naderen van de stallen hoorde ze een zacht gehinnik en de diepe stem van een man. Reed.
Terwijl haar hartslag versnelde, verliet ze het zonnige pad en liep de schemerige stal in. Onmiddellijk werd ze overvallen door een mengeling van bekende geuren; melasse en haver, hooi en houtstrooisel en die speciale geur van de zadelzeep die Reed en zijn medewerkers gebruikten om de zadels te poetsen. Ooit was ze een fervent amazone geweest, maar ze had al in geen jaren gereden. Sam had paardrijden en alles wat met die sport te maken had, beschouwd als verspilling van tijd en geld, en hij had heel lang de dienst uitgemaakt in haar leven. Maar nu ze de bekende geur rook en de bekende geluiden hoorde, herinnerde ze zich opeens weer waarom ze zo van paarden en paardrijden had gehouden.
Reed stond te praten tegen een mooie zwarte ruin met een prachtig hoofd. Bij het zien van dat plaatje, stokte de adem even in haar keel. Ze wist niet wie mooier was… Het paard of de man.
Haar blik gleed over Reeds lange gestalte, zijn dikke, bruine haar en zijn gebruinde gespierde en atletische lichaam dat was gehuld in een wit poloshirt en een koffiekleurige rijbroek. Onwillekeurig bedacht ze dat Emma niet goed bij haar verstand moest zijn geweest. Ze had tegen Felicity gezegd dat ze zich, zodra ze Garrett had gezien, eindelijk had gerealiseerd dat ze niet van Reed hield zoals ze van hem zou moeten houden. Maar hoeveel vrouwen zouden in staat zijn om niet te houden van Reed? Of op zijn minst niet naar hem te verlangen?
In haar ogen was Reed de perfecte man, als zo iemand al bestond. Hij was niet alleen knap, maar ook nog sexy en grappig en aardig. Warm en genereus. Het type man dat zowel door mannen als vrouwen aardig gevonden werd. En daar kwam nog eens bij dat hij dol was op paarden.
Als hij van haar was geweest, dan… Maar dat was hij niet, en dat zou ook nooit gebeuren. Omdat ze niet langer in de markt was voor…
Op dat moment draaide Reed zich om. Het was schemerig in de stal en haar ogen waren daar nog niet helemaal aan gewend na het felle junizonlicht, dus kon ze zijn gezichtsuitdrukking niet goed zien.
‘Hallo, Felicity,’ zei hij zacht.
Hij klonk niet kwaad. Dat was veelbelovend.
‘H-Hallo, Reed.’ Verdraaid. Ze verafschuwde de hapering in haar stem. Ze ging er immers altijd prat op dat ze kalm, koel en beheerst was. Sommige mensen noemden haar zelfs wel eens de IJsprinses, een naam die ze opzettelijk had gecultiveerd, want die hielp haar als ze moest onderhandelen met extreem rijke mensen, zoals vaak het geval was. Laat hun nooit zien dat je het moeilijk hebt. Wek nooit de indruk dat je niet de volledige controle over alles hebt. Dat was haar mantra geworden.
‘Wat brengt jou hier? Kom je je verkneukelen?’
Oeps. Misschien was hij toch kwaad.
‘Verkneukelen?’ vroeg ze onschuldig. ‘Waarover?’
In plaats van antwoord te geven, streelde hij de ruin nog een keer en liep toen op haar toe.
Ze moest zichzelf dwingen om niet achteruit te deinzen, want de nervositeit die ze even tevoren nog zo goed had weten te bedwingen, kwam in alle hevigheid terug.
‘Praat iedereen over me? Heeft iedereen medelijden met me?’ vroeg hij op scherpe toon.
Nu kon ze zijn ogen zien. Ze had nooit geweten dat blauwe ogen vuur konden spuwen. Haar hart begon nog sneller te kloppen. ‘Nee, natuurlijk niet.’ Maar dat deden we wel. De breuk tussen Emma en Reed was per slot van rekening de sappigste roddel geweest die in maanden de ronde had gedaan in Eastwick. En Eastwick gedijde op geroddel. Vooral die heks van een Delia Forrester, die dacht dat zij de nieuwe Bunny Talbot kon worden, nu de roddelkoningin van de Eastwick Social Diary het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld.
Reeds kaak verstrakte. ‘Lieg niet tegen me, Felicity. Ik weet dat iedereen over me roddelt. Verdraaid, ik kan het gewoon horen. “Er moet iets mankeren aan Reed Kelly als Emma Eastborn hem aan de kant heeft gezet”. En meer van die dingen.’
‘O, Reed.’ Felicity’s hart smolt bij het besef dat hij niet kwaad, maar gekwetst was. Onwillekeurig stak ze haar hand uit en legde die op zijn arm. Hij kromp even ineen, maar trok zijn arm niet weg. Omdat ze hem wilde troosten, stapte ze dichter naar hem toe, liet haar armen om zijn middel glijden en knuffelde hem even. ‘Het spijt me zo,’ zei ze zacht. ‘Ik vind het vreselijk voor je dat het is gebeurd.’