Ze draaide haar kussen om en probeerde wat comfortabeler te gaan liggen. Maar het had geen zin. Na dertig minuten draaien en woelen, wist ze dat ze de slaap niet meer zou vatten. Om drie uur gaf ze eindelijk de moed op, stapte uit bed en liep naar de keuken. Ze schonk een glas melk in, deed er een fikse scheut chocoladesiroop bij. Als een vrouw geen seks kreeg, dan moest ze zich maar tevredenstellen met suiker. Ze nam plaats aan de keukentafel. Daar dacht ze opnieuw na over Reeds voorstel.
Was zijn voorstel werkelijk zo bespottelijk? Het enige wat hij had gedaan, was haar uitnodigen om hem te begeleiden naar een prachtig en luxueus resort waar ze een week kon genieten van een welverdiende vakantie. Zonder een enkele voorwaarde of verplichting.
Zolang het Emma niet ter ore kwam, was dat zo erg toch niet?
Op zaterdagochtend wilde ze even voor twaalven haar kantoor verlaten, toen een witte bus waarop met felroze letters PENNY’S POSIES was aangebracht op de parkeerplaats stopte. Ze fronste, want ze verwachtte geen bestellingen. Had iemand zich in het adres vergist?
Een jongeman, die ze niet kende, stapte uit de bus. Hij droeg een boeket rode bloemen in een glazen vaas.
Was Rita vandaag soms jarig, vroeg Felicity zich af. Ze opende de deur.
‘Miss Felicity Farnsworth?’ vroeg de jongeman.
‘Ja?’
‘Deze zijn voor u.’ Hij overhandigde haar de vaas en de bloemen waaraan een pakje was bevestigd dat was verpakt in rood papier.
Na de deur gesloten te hebben, liep Felicity naar haar bureau. Wie had haar dit in ’s hemelsnaam gestuurd? Er zat geen kaartje bij, alleen het doosje. Snel maakte ze het los en trok het cadeaupapier eraf. Haar mond zakte open. In het doosje zaten condooms en erop vastgeplakt zat een briefje.
Ik denk dat condooms een passende toevoeging zijn voor passiebloemen, denk je ook niet? Ik beloof je dat we er ruimschoots gebruik van zullen maken als je toch nog van gedachten verandert.
Reed
Felicity kon het niet helpen. Ze schaterde het uit. O, hij was echt erg! Snel duwde ze het doosje en het briefje in haar grote handtas. Ze zou niet graag willen dat iemand anders die zou zien, en Rita kon ieder moment terugkomen van haar afspraak in de First Presbyterian Church.
Zelfs al was er geen spoor meer te zien van het doosje en het briefje, dat verhinderde niet dat Felicity er de hele dag aan bleef denken.
Op zondagavond zag Reed onder ogen dat Felicity niet van gedachten zou veranderen. Wel, al was hij er dan niet in geslaagd om haar over de streep te trekken, hij zou de volgende ochtend toch naar Cozumel vertrekken. Hij had zijn moeder al gebeld om haar te vertellen dat hij de komende week weg zou zijn. Hij had haar opzettelijk niet verteld waar hij naartoe zou gaan en had haar in de waan gelaten dat hij ergens paarden ging kopen. Hij had Max uitgebreid geïnstrueerd en had een aantal telefoontjes gepleegd naar klanten. Inmiddels was zijn koffer gepakt, zijn tickets lagen klaar en hij was gereed om te gaan.
Maar toen hij de volgende ochtend heel vroeg in zijn auto stapte om naar Westchester Airport te rijden, voelde hij toch iets van spijt.
Tegen de tijd dat Felicity haar besluit had genomen, was het te laat om samen met Reed naar Cozumel te vliegen. Maar de agente van het ticketbureau was volledig bereid om mee te werken. Vooral toen Felicity aanbood om bij te betalen als ze een stoel voor de volgende vlucht kon boeken.
Tijdens de korte vlucht naar Kennedy vroeg ze zich af wat iedereen zou denken als ze wisten waar ze naartoe ging en met wie. Ze had Rita en alle anderen die ze kende, verteld dat ze naar kuuroord zou gaan waar ze een week lang niet bereikbaar was.
‘Ik zet zelfs mijn mobieltje uit als ik daar ben,’ had ze tegen Rita gezegd.
‘Goed zo!’ had Rita gezegd. ‘Wanneer je terug bent, is het nog vroeg genoeg om weer aan het werk te denken. Maak je maar nergens zorgen over. Veel plezier en rust maar lekker uit. En geniet van de zon. Volgens mij heb je deze zomer nog geen uur in de zon gezeten.’
Toen had Felicity zich schuldig gevoeld, maar ze had zich voorgehouden dat ze het had moeten doen om zichzelf te beschermen. Een schuldig geweten was slechts een geringe prijs die ze zou moeten betalen voor de week die voor haar lag. Ze kon het nog steeds amper geloven dat ze werkelijk ging. Zelfs tijdens de vlucht van Kennedy naar Mexico had ze nog steeds het gevoel dat ze droomde en dat ze weldra wakker zou worden, net zoals die nacht toen ze van Reed had gedroomd die de liefde met haar bedreef.
Pas toen ze zich had gesetteld op haar ruime zitplaats en een schuimende pina colada in haar hand had, stond ze zichzelf eindelijk toe te geloven dat ze werkelijk op weg was. Dit was echt. De komende avond zou ze samen zijn met Reed.
Nog steeds vroeg ze zich af of ze hier goed aan deed. Ze was niet uit op een relatie. In ieder geval nu nog niet. Tegelijkertijd wilde ze ook niet dat Reed zou denken dat ze zich leende voor een goedkoop slippertje. Hij mocht onder geen beding denken dat ze zomaar met Jan en alleman in bed dook.