‘Wie zou de pers eigenlijk over je lessen hebben ingelicht? Kan dat Bob zijn geweest?’
Neo griste een krant van het aanrecht achter hem en legde het ding voor haar op tafel. ‘Het is erger dan je denkt. Ze denken namelijk dat je mijn minnares bent.’
Cass huiverde. Afgrijselijk! O, niet de gedachte dat ze zijn minnares zou zijn, maar wel het vooruitzicht de komende tijd te worden opgejaagd door de pers.
‘Dit is mijn schuld. Het spijt me echt. Ik wilde die lessen stilhouden, maar ik had beter moeten weten. Er is inmiddels al een persbericht uitgegaan dat ik hier enkel lessen volg, maar het zal wel even duren voordat alle commotie voorbij is, ben ik bang.’
‘Het ligt net zo goed aan mij. Ik sloeg finaal door.’
‘Dat vind ik heel begrijpelijk wanneer er ineens een horde verslaggevers bij je op de stoep blijkt te staan.’
O ja? Goed, als hij het zei. Door haar onredelijke angst voor mensenmenigtes, wist ze zo langzamerhand echt niet meer wat redelijke angst was en wat niet. ‘Die vent op het dak van mijn patio vond ik het ergste.’
‘Wat bedoel je?’
‘Er was iemand op dat dak geklommen die probeerde in mijn slaapkamer te komen.’
Neo’s gezicht vertrok van woede. ‘Je zou die lui toch!’
‘Als ik niet zo bang was geweest, had ik hem misschien wel wat gedaan, ja,’ beaamde ze zacht. ‘Zeg, wil je misschien een les, nu je hier toch bent?’
Hij glimlachte. ‘Later misschien, nadat je iets hebt gegeten.’
Tot haar verbazing constateerde ze dat ze honger had, wat haar eraan herinnerde dat ze sinds gisteravond niets meer had gegeten. ‘Ik neem wel een crackertje.’
Daar wilde hij natuurlijk niets van horen. Hij stond erop een van zijn lijfwachten eropuit te sturen voor een afhaalmaaltijd.
‘Je manager wilde blijven om met je te praten, maar ik heb hem weggestuurd,’ zei hij toen ze bijna klaar waren met eten.
‘Bedankt. Hij wilde me waarschijnlijk overhalen om een interview te geven.’
‘Die indruk kreeg ik wel, ja,’ zei Neo schamper.
‘Door de publiciteit zou ik meer cd’s verkopen, zei hij.’
‘Wanneer?’
‘Ik heb hem opgebeld voor ik jou belde.’ Ze nipte van de wijn die samen met het eten was gearriveerd. ‘Waarom ik jou belde, weet ik eigenlijk niet. Sorry, ik dacht niet echt logisch na op dat moment.’
‘Gelukkig heb je het wel gedaan. Ik heb je met het probleem opgezadeld, dus ik moest je er ook weer vanaf helpen.’
‘Volgens mij, Neo Stamos, ben jij een goed mens.’
Hij gaapte haar even verbouwereerd aan. ‘Dat zal ik maar als een compliment opvatten,’ zei hij toen droog.
‘Dat was het ook.’
Van les kwam niets die avond. Toch bleef hij, tot de wijn in combinatie met de doorstane spanning zijn tol begon te eisen van Cass.
Ze geeuwde verstolen achter haar hand. ‘Sorry,’ zei ze met een verontschuldigend lachje. ‘Ik ben ineens doodop, ook al heb ik vandaag niets gedaan.’
‘Angst is vermoeiend. Ga lekker slapen.’
‘Reken maar.’
Toen ze hem uitliet, meende ze even dat hij haar ging kussen. In plaats daarvan gaf hij enkel een zacht kneepje in haar schouder en wenste hij haar nogmaals een goede nachtrust toe.
Na zijn vertrek schudde ze meewarig haar hoofd. Waarom zou een man als Neo Stamos haar in vredesnaam willen kussen? Hij kon echt wel wat beters vinden dan een onopvallend muisje, dat ook nog eens knap neurotisch was!
Al ging het de laatste tijd wel beter. Ze kon zelf haar boodschappen doen, mits ze naar de vertrouwde kruidenier op de hoek ging. Een warenhuis vond ze ook nog te doen. Zelfs de studio leverde weinig problemen op, zolang ze de technici maar kende en er geen publiek bij aanwezig was.
Vandaag was echter gebleken dat ze nog lang niet normaal was. Normale mensen sloten zichzelf niet op in hun badkamer om daar bibberend en zwetend te gaan zitten hyperventileren omdat er vreemden op de stoep stonden. Bob was geen vreemde, maar toch had zijn aanwezigheid haar nog nerveuzer gemaakt, omdat ze aanvoelde dat hij een slaatje uit de situatie zou willen slaan.
Als Neo niet was komen opdagen, zat ze nu misschien nog wel trillend in haar badkamer. Gek, toch? Toen ze wist dat hij er was, had ze zich ineens een stuk kalmer gevoeld. Begrijpen deed ze het niet, maar ze was er wel intens dankbaar voor.
Hoofdstuk 3
De volgende morgen zat Cass te werken aan een nummer voor haar volgende cd toen er bij haar werd aangebeld. Ze negeerde het. Dat was natuurlijk weer een reporter die ‘de wereldvreemde pianiste’ een uitspraak hoopte te ontlokken.
Je had er altijd een paar die bleven hopen op sappige feitjes over een affaire. Want pianolessen, zeg nou zelf, dat was toch zeker ongeloofwaardig?
Nou, die vent kon daar blijven staan tot hij een ons woog, bedacht ze grimmig. En wat Bob daarvan vond, interesseerde haar ook al geen biet. Ze voelde zich vanmorgen stukken beter dan ze doorgaans deed na een aanval. Vroeger had ze zich de dag na een optreden nog gesloopt gevoeld, ook al had haar vader zijn uiterste best gedaan om haar te steunen.