Hij schoof zijn koffie aan de kant omdat hij een misselijk gevoel kreeg van de cafeïne. Toen belde hij Gibbons.
'Shit, Trovato, slaap jij dan nooit?' vroeg Gibbons klagend. Hij had opgenomen nadat het antwoordapparaat zijn werk had gedaan.
Even voelde Caleb zich schuldig omdat hij hem had gewekt. Gibbons had zijn deel aan overwerk in deze zaak al wel gehad. Caleb was echter ongeduldig. Nu hij toch niet meer op een relatie met Madison kon hopen, wilde hij zo snel mogelijk uit Seattle vertrekken. 'Ik denk niet...'
'Wacht tot het antwoordapparaat uit is.'
Ze bleven zwijgen tot Caleb een klik hoorde. Toen was het Gibbons' beurt om te gapen, hetgeen hij hoorbaar deed. 'Waar bel je voor?'
'Ik denk niet dat we nog meer tijd aan Lance Perkins moeten verspillen.'
Gibbons snoof. 'Allemachtig, ik hoop van harte dat je me niet speciaal wakker belt om dat te vertellen. Ik weet dat we Lance niet moeten hebben. We hebben hem zien staan, zonder bovenkleren aan. Hij had geen enkele schram. Terwijl ik weet dat Susan haar sporen moet hebben achtergelaten.'
'Wat doen we nu dan?' vroeg Caleb.
'Wat slaap proberen in te halen, en weer bij elkaar komen wanneer we helder kunnen denken.'
Caleb was echter te zeer ontmoedigd en te gefrustreerd om de slaap te kunnen vatten. Dat gaf hem natuurlijk nog niet het recht om bovenmenselijke werktijden van Gibbons te verlangen. Voor Gibbons was het een tamelijk gewone zaak. Zulke zaken had hij al ruimschoots onderzocht, en er zouden er nog vele volgen.
'Bel me maar zodra je wakker bent,' zei Caleb, waarna hij het gesprek beëindigde. Hij kroop terug in zijn stoel, fronsend naar de grijze wolken die buiten al kwamen aansnellen.
Hij had vandaag het huis van Madisons moeder willen doorzoeken in de hoop de inhoud van de doos te vinden. Of dat iets te maken had met de moord op Susan, wist hij niet zeker. In elk geval kon het geen kwaad om de spullen te vinden. Misschien dat de politie daardoor de oude zaak van de Sandpoint Strangler kon oplossen. Misschien kon bewezen worden dat Madison gelijk - of ongelijk - had met betrekking tot haar vader. Maar ze wilde niet meer met hem praten.
Hij was heel wat meer kwijt dan haar medewerking...
De zaak... Doorgaan met de zaak. Wat miste hij nog? Welk kleine detail had de moordenaar achtergelaten dat hem uiteindelijk de das om zou doen? Er moest iets zijn. Dat was er altijd.
Volgens het door de deskundige van de FBI opgestelde misdadigers profiel was de dader methodisch, geobsedeerd en manipulerend. Net als John Wayne Gacy slaagde hij er waarschijnlijk in om de schijn te wekken dat hij normaal functioneerde. Hij kon een vaste baan hebben en deelnemen aan het verenigingsleven. Dat betekende dat hij een van de miljoen verschillende mannen in Seattle kon zijn.
Alleen was deze moordenaar naar alle waarschijnlijkheid impotent, afgaand op de manier waarop zijn slachtoffers seksueel misbruikt waren - altijd met een voorwerp. Bovendien had de FBI-deskundige een heel belangrijk lichamelijk kenmerk verschaft: ze had gesteld dat de moordenaar niet zo groot kon zijn. Hij viel alleen kleine vrouwen aan zodat hij er zeker van was dat hij ze kon overmeesteren. Ook maakte hij gebruik van rohypnol als verkrachtingsdrug, om helemaal zeker van zijn zaak te zijn.
Caleb trommelde met zijn vingers op de tafel. Voor de zoveelste keer stelde hij zichzelf dezelfde vragen. Wie was dusdanig op de hoogte van de zaak om de plaats delict hetzelfde te arrangeren? En wie was zo sluw en volkomen egocentrisch dat hij in staat was dergelijke misdaden te plegen?
Johnny wist wel heel veel van de zaak. Hij had een aantal van de foto's van de plaats delict onder ogen gekregen. In een poging om iemand aan het praten te krijgen, had de politie het hele gezin Purcell de choquerende foto's getoond. Wat voor Johnny pleitte, was dat hij domweg niet in staat was methodisch te denken. Hij zou hier nooit mee weg kunnen komen.
Aan de andere kant scheen Tye wel normaal te kunnen functioneren en werd hij door anderen in staat geacht om een moord te plegen. Tye wist ook net zoveel van de zaak af als Johnny.
Caleb geloofde echter ook niet dat Tye hun man was. Hij kon zich bijvoorbeeld niet indenken dat Tye zijn slachtoffers zou beperken tot kleine vrouwen. Tye was niet echt groot, maar hij was bijzonder gespierd. Uit wat Gibbons had gezegd, wist Caleb dat Madisons oudste broer een explosief karakter had. Dat zou hem snel de das omdoen omdat hij daardoor nooit kon volharden in de schijn van kalmte die vereist was om deze moorden te kunnen plegen.
Caleb haalde de foto waarop Susan voor de pizzeria stond, uit zijn portefeuille. Hij staarde naar haar wazige profiel.
Gibbons zou contact opnemen met Tye Purcell om hem vragen te stellen over de ontbrekende inhoud van de doos die onder het huis stond. Zo lang wilde Caleb echter niet wachten. Nu Madison wist wie hij werkelijk was, was wellicht de tijd aangebroken om haar broer recht in zijn gezicht met de zaak te confronteren.