'Het is nog een geluk dat onze bewaker de dader heeft verjaagd voordat hij de kist kon openen,' voegde Howell eraan toe.
Madison zocht in haar tasje naar een zakdoekje voor haar moeder. Vroeger huilde Annette nooit zo snel, maar de afgelopen twaalf jaar hadden hun tol geëist. 'Waarom heeft die bewaker hem niet eerder betrapt?' vroeg ze.
Howell keek haar minzaam aan. 'We hebben een grote begraafplaats, zoals u wel weet, Miss Lieberman. Anthony, onze bewaker, rijdt een paar keer per nacht het hele terrein door, maar zijn aandacht is grotendeels gericht op de buitenste randen. We hebben uw vader hier dicht bij het mortuarium begraven zodat de media en anderen die op zoek waren naar een vers gedolven graf, het niet snel zouden ontdekken. De meeste stoffelijke overschotten die vlak bij het mortuarium liggen, zijn zestig tot zeventig jaar geleden begraven en dus vrijwel vergeten.' Hij zette zijn vingertoppen tegen elkaar. 'De lampen op het gebouw dienen ook ter afschrikking van gespuis.'
'Heeft uw bewaker iets van die vent te zien gekregen?' vroeg Madison, onderwijl de zakdoek aan haar moeder overhandigend.
'Volgens Anthony droeg hij een spijkerbroek en een blauw jack met op de achterkant een rode Chinese draak en leek hij tenger, hooguit tachtig kilo. Meer kon hij niet zien. Zodra Anthony naar hem toe kwam, gooide hij zijn schep neer en ging hij ervandoor.' Howell boog even opzij om een kuchje te maskeren. 'We hebben deze informatie vanmorgen natuurlijk ook aan de politie verstrekt.'
'Dus die... die vent heeft alleen de kist opgegraven?' vroeg Madison gespannen. Hoeveel andere mensen kregen met zo'n opeenvolging van afschuwelijke incidenten te maken? 'Verder niets?'
'Hij heeft een paar krassen op de kist gemaakt met het breekijzer, maar Anthony betrapte hem voordat hij hem open kon maken. We hadden uw vader meteen kunnen herbegraven, maar het leek me beter eerst aan u en uw moeder te vragen of u liever zag dat hij elders heen wordt gebracht. De media en derden schijnen hernieuwde belangstelling voor hem te hebben gekregen.'
'De media? Hoe zijn die erachter gekomen?' vroeg Annette, haar ogen groot van schrik.
Howell maakte een berustend gebaar met zijn handen. 'Ik neem aan dat ze dat van de politieradio hebben afgeluisterd nadat Anthony heeft gebeld.'
Madison dacht aan de kerel in het jack met de Chinese draak. 'De politie is dus op zoek naar de dader?'
'We hebben aangifte gedaan, en theoretisch bestaat de kans dat deze... deze grafschennis als een ernstig misdrijf wordt beschouwd. Individuele grafplaatsen zijn persoonlijk eigendom. Maar...' Hij aarzelde, en ditmaal leek zijn blik oprecht medeleven te bevatten. 'Eerlijk gezegd, Miss Lieberman, kan ik me niet voorstellen dat de politie veel tijd wil verspillen aan het opsporen van de geschifte vent die dit heeft gedaan. Ze komen al om in het werk en zijn ook nog eens met te weinig mensen. Ik zou u en uw moeder willen adviseren om de kist eenvoudig naar elders te laten brengen en dit ongelukkige incident achter u te laten.'
Samen met de rest, dacht Madison wrang. Het probleem was alleen dat niets uit het verleden op zijn plaats scheen te willen blijven.
Op maandagavond stond Caleb voor de open deur van Susans slaapkamer. Hij zag de over de vloer verspreide kleren, de parfumflesjes en cosmetica die op de toilettafel door elkaar lagen en haar onopgemaakte bed. Het rook er naar het dure parfum dat Susan altijd gebruikte. Door die geur kon hij zich haar nu beter voor de geest halen dan ervoor, en hij begon zich nu echt zorgen te maken. Ze was een week niet meer gezien, sinds afgelopen maandag. Waar kon ze uithangen?
Hij ging naar haar toilettafel en streek een verkreukeld stukje papier recht, maar het was slechts een bedankje van een collega van haar werk. Toen bekeek hij wat prulletjes. Hij wist niet precies wat hij zocht. Van alles, eigenlijk. Alles wat hem op het spoor van Susan zou kunnen zetten.
Holly kwam hem achterna. 'Wat doe je?' vroeg ze. 'Waarom zoek je geen sporen van inbraak bij het raam of zoiets?'
Hij ving de blik van zijn ex-vrouw in de spiegel. Het was een vreemd gevoel hier in Susans flatje te zijn, waar het zo onwezenlijk stil was. Normaliter waren Susans honden er altijd nog als ze zelf niet thuis was, blaffend en kwispelend. De schnauzers waren nu bij Holly. Behalve de politiemensen was er niemand meer in het appartement geweest. 'Dat heeft de recherche al gedaan.'
'Dus?'
'Dus ga ik uit van mijn persoonlijke kennis van Susans gedrag en gewoontes.'
'Wat wil dat zeggen?'
'Ik probeer te bedenken wat ze in de nacht van haar verdwijning aan kan hebben gehad en wat ze gedaan kan hebben. Toen ik inspecteur Lynch een paar minuten geleden sprak, vertelde hij dat jij de laatste was die haar maandagmiddag heeft gezien. Ze werd echter pas op woensdag vermist, toen ze niet op haar werk kwam opdagen. Dat is een hele tijd om in dezelfde kleren rond te lopen.'
Holly zette de flesjes en potjes cosmetica netjes terug op de toilettafel, keurig op volgorde. 'Je kunt onmogelijk weten wat ze aanhad.