'Dat is ook zo! Je bent hier speciaal gekomen om mij te helpen. Je moet op zoek zijn naar de moordenaar van Susan, en niet... niet bij de dochter van Ellis Purcell tussen de lakens kruipen!'
Er trok een spiertje in Calebs nek. 'Holly, ga niet te ver.' Hij rukte zich van haar los. 'Ik ben moe. Ik wil naar binnen en slapen. Morgen bel ik je wel.'
Hij wilde om haar heen lopen, maar ze pakte zijn jack. 'Wacht... Caleb, niet boos worden. Ik ben hier vanavond gekomen omdat inspecteur Gibbons me heeft gebeld. Hij was op zoek naar jou.'
Caleb had zijn deur al opengedaan, maar nu was Holly erin geslaagd zijn aandacht te trekken. 'Waarom?' vroeg hij.
'Ze hebben Susans auto gevonden.'
'Waar?' schreeuwde hij bijna.
'Op maar een paar straten afstand van het huis van Lance. Niet te geloven, hè? Volgens mij heeft Lance al die tijd gelogen. Ik denk dat hij Susan heeft vermoord omdat ze het ontdekt had van zijn verloofde en dreigde haar op de hoogte te stellen.'
'Holly, Lance komt zelfs helemaal niet in beeld als verdachte. Onze moordenaar weet te veel. Hij moet dus dichter op de zaak zitten. Vergeet die Ford voor die pizzeria niet.'
'Dat kan op toeval berusten.'
'De houding waarin Susans lichaam was achtergelaten, was in elk geval geen toeval. Trouwens, als Lance haar had vermoord, zou hij wel een ontzettende idioot zijn als hij Susans auto zo dicht bij zijn eigen huis parkeerde. 'Kom nou maar binnen,' zei hij, de deur voor haar openhoudend. 'Dan bel ik Gibbons. Ik wil die auto zien.'
Ze bleef nog even staan. 'Je bent veranderd, weet je dat?'
'Kom je nog binnen?' vroeg hij, niet van plan de degens met haar te kruisen.
Met een nors gezicht gaf ze toe en stapte naar binnen. 'Ik had het misschien mis. Ik denk niet dat je die moordenaar te pakken kunt krijgen. Hij is veel te slim.'
Madison kon de slaap niet vatten. Ze staarde naar het plafond, draaide en woelde, nam een warm bad en kroop weer in bed. Calebs gezicht bleef echter voor haar geestesoog zweven, en haar hart dreigde te breken. Ze kenden elkaar nog niet lang, maar toen ze elkaar beminden, was het alsof ze samen één waren. En vanavond, toen ze zijn familie had leren kennen, was het geweest alsof ze er thuishoorde...
Hoe had ze er zo naast kunnen zitten?
Uiteindelijk gaf ze het op om op eigen kracht te proberen in slaap te komen. Ze nam twee slaappillen. Vannacht hoefde ze niet om Brianna te denken, en te oordelen naar de snurkgeluiden in de kamer naast haar, lag Johnny zo diep te slapen dat ze niet verwachtte dat hij voor de middag wakker werd.
Het medicijn begon juist te werken, toen de deurbel klonk. Ze hoorde het als een zwakke echo in de verte en wierp een blik op de digitale wekker naast haar bed. Twee uur 's ochtends...
Caleb zeker weer. Nu Johnny er al was, kon het niemand anders zijn. Behalve Tye misschien.
Madison wilde dat degene die voor haar deur stond, wegging. Dan kon ze zich laten wegzinken in de vergetelheid waar ze al zo dichtbij was. Ze had haar slaap nodig. Dan kon ze vergeten, en bij het ontwaken zou ze alles vast in het juiste perspectief kunnen zien. De deurbel ging echter weer, gevolgd door een luid gebons. Ze begon zich af te vragen of Danny misschien om de een of andere reden had besloten Brianna al naar huis te brengen.
'Johnny? Wil jij opendoen?' riep ze.
Geen reactie. Alleen nog meer gesnurk.
'Johnny?' Madison vreesde dat ze haar woorden onduidelijk articuleerde. Het kostte moeite om haar ogen open te houden, maar toen ze zich voorstelde dat Brianna buiten in de kou stond, kwam ze toch overeind.
Ze worstelde om haar ochtendjas fatsoenlijk aan te krijgen, en het lukte niet om de ceintuur vast te maken, maar daar kon ze zich niet druk over maken.
Weer werd er gebonsd, maar nu besefte Madison dat het eerder leek op snel tikken dan bonzen. Als ze geen moeder was geweest, had ze het misschien helemaal niet gehoord.
'Een ogenblikje nog,' riep ze, waarna ze naar de gang strompelde.
'Madison? Ik ben het.' Het was de stem van een vrouw. Een stem die Madison herkende.
Sharon? Snel schoof Madison de grendel aan de kant en liet ze haar schoonzus binnen. Toen keek ze achter haar om te zien of Tyes vrouw alleen was of dat ze de kinderen had meegebracht.
Ze zag zelfs geen auto op de oprit staan - en ze dacht niet dat de slaappillen daar iets mee te maken hadden. 'Alles goed met je?' vroeg ze.
'Prima,' antwoordde Sharon. Het was mistig en kil, en ze had niet eens een jas aan. Ze sloeg haar armen om zich heen terwijl ze Madison naar de keuken volgde.
Madison wierp haar een nieuwsgierige blik toe. 'Hoe ben je hier gekomen?'
'Met de auto. Die staat om de hoek.'
'Waarom niet hier?'
Sharon gaf geen antwoord.
De adrenaline bij het zien van Tyes vrouw hielp aardig om het effect van de slaappillen teniet te doen. Madison streek haar haar glad, trok haar ochtendjas recht en bood aan thee te zetten.
Sharon knikte, waarop Madison water opzette.