Hij wierp haar een blik toe om haar duidelijk te maken dat hij nou ook weer niet zo laag was gezonken. 'Ik heb niemand bedrogen. Dat is Holly, mijn ex. Haar zus is de vrouw die vermoord is.'
Dat Caleb persoonlijk iemand van de slachtoffers gekend had, maakte ergens wel verschil, maar Madison was nog te zeer van streek om dat toe te geven.
'Caleb, waar zit je toch de hele tijd?' vroeg zijn ex-vrouw. Vol aplomb kwam ze in haar zwartlederen jack en jeans op hen toe gelopen. 'Ik heb je wel honderd keer gebeld.'
Weifelend keek Caleb naar Madison. Het liefst wilde hij hun gesprek natuurlijk afmaken.
Holly vroeg echter zijn aandacht. 'Caleb...'
Hij wierp een norse blik in haar richting, maar wendde zich toen tot Madison. 'Laat me dit eerst even afhandelen, dan kom ik daarna naar jou toe om verder te praten. Goed?'
Madison stak haar hand uit, de handpalm boven. Iets van haar woede was opgelost. Daarvoor in de plaats kwam snel een ander gevoel. Een soort lusteloze aanvaarding, een gevoel van onvermijdelijkheid. Had ze echt gedacht dat ze haar prins toch nog had gevonden? Dat ze het de tweede keer beter zou treffen? 'Caleb, je had misschien - voor je gevoel - een goede reden om me te gebruiken,' zei ze nu. 'Volgens mij kan ik het zelfs begrijpen. Maar ik wil met rust gelaten worden. Ja?'
'Madison...'
'Welterusten,' zei ze zacht. De deur ging meedogenloos dicht. Toen liet ze zich tegen de wand zakken en helemaal tot op de vloer glijden. Ze had bij Caleb besloten voor de harde aanpak. Anders zou ze toch maar weer gekwetst worden.
'Waarom sta je op dit uur met de dochter van Purcell te praten?' vroeg Holly met een boze blik naar Madisons gesloten deur.
Caleb trok de rits van zijn windjack omhoog, zich afvragend of hij weer moest aankloppen. Of moest hij Madison, zoals ze wilde, met rust laten zodat ze na kon denken?
'Caleb?'
Zijn spieren voelden zo gespannen dat hij zich bijna niet kon bewegen. 'We hadden iets te bespreken,' antwoordde hij.
'Wat dan? Wat was dat, dat je haar zou hebben gebruikt?'
Hij gaf geen antwoord. Omdat Holly er nu was, besloot hij Madison de hele nacht de tijd te geven. Hij stapte van haar stoep af. Misschien zou het beter gaan als ze wat had kunnen rusten, en...
'Het is bijna elf uur.' Weer onderbrak Holly's stem zijn gedachten. 'Wat had je bij haar thuis te zoeken om deze tijd? Ik neem toch niet aan dat je kraan lekt en dat ze die moest repareren.'
Wat Caleb betrof, was de hamvraag wat Holly hier zo laat nog te zoeken had. 'Ik kan mijn eigen lekkende kranen wel repareren,' zei hij nors. Waar hij niet zeker van was, was of hij de relatie met Madison kon repareren. Hij wierp Holly een snelle blik toe. 'Wat doe je hier?'
Ze bevroor, duidelijk van haar stuk gebracht omdat hij zo kortaf deed. 'Nou, zeg. Wat een manier om me welkom te heten.'
Caleb voelde zijn kaken verstrakken. Hij bracht zichzelf in herinnering dat Holly's zus nog maar pas geleden om het leven was gebracht. Hij werd geacht vriendelijk en meegaand tegen zijn ex te zijn. Maar ze gebruikte het onderzoek om hem dag en nacht te bellen, en meestal om allerlei onbenullige redenen. Wat doe je? Waar ben je mee bezig? Waar ga je heen? Kom je eens langs?
Er moest toch nog wel iemand anders zijn bij wie ze steun kon zoeken. Hij was haar ex-echtgenoot, met de nadruk op ex. Hoe zat het met haar ouders? Haar vrienden?
'Het is midden in de nacht, Holly,' zei hij. 'Ik had je niet verwacht.'
'Maar ik probeer je de hele tijd al te bereiken.'
Dat kon kloppen. Hij had zijn mobieltje uitgezet, juist omdat hij haar stem niet had willen horen.
Ze moest snelle passen nemen om hem bij te kunnen houden toen hij naar het koetshuis toog.
'Krijg ik nog te horen wat je hier komt doen?' vroeg hij. Ditmaal stond hij op een antwoord. Hij had er schoon genoeg van. Iets als 'ik kon niet slapen' of 'ik miste je' wilde hij niet horen. Hij had haar allang duidelijk gemaakt dat hun relatie voorbij was.
Ze gaf niet meteen antwoord, dus trok hij een wenkbrauw op om haar te laten weten dat hij wachtte.
'Het is net alsof je me hier niet wilt hebben,' zei ze pruilend.
Haar toon was zo beschuldigend dat hij wist dat ze elk moment een ruzie kon beginnen, en hij voelde zijn zelfbeheersing wegstromen. 'Holly, ik ben nu niet in staat om op eieren te lopen. Als je iets te zeggen hebt, doe dat dan meteen - en ik hoop dat het iets belangrijks is. Ik ben niet in de stemming om... om het uit je te persen.'
'Wat mankeert je toch?' Ze pakte zijn arm beet en liet hem een paar meter voor zijn voordeur stilstaan.
Onwillekeurig wierp hij een blik achterom op Madisons huis. De luiken zaten stevig gesloten. Holly wilde dus weten wat hem mankeerde? Dat hij Madison kwijtraakte, dat mankeerde hem. Meer dan hij ooit had kunnen vermoeden.
Holly volgde zijn blik. 'Wacht eens even... Zeg, er is toch niets gaande tussen jou en... en die dochter van Purcell? Ga je met haar naar bed?'
Caleb verstarde bij Holly's bezitterige toon. 'Je doet alsof je nog het recht hebt me een dergelijke vraag te stellen, Holly.'