En ze was met hem naar bed gegaan... Allemachtig, wat was ze toch een dwaas, een dromer, ondanks alles wat ze al had meegemaakt. Ze had beter moeten weten.
'Madison, luister,' zei Caleb. 'Geef me de kans om het uit te leggen.'
'Om wat uit te leggen?' vroeg ze. 'Je wist wie ik was toen je hier kwam wonen, of niet soms?'
'Inderdaad. Maar toen...'
'En toen wist je dat dit de perfecte kans was om alles te ontdekken wat je ooit over mijn vader had willen weten. Je dacht dat je tegen betaling van een paar weken huur van alles te weten kon komen, en aan het eind kon je me dan lekker uitlachen. Goed gedaan, hoor.'
'Het ging om een ernstige zaak,' zei hij. 'Ik geef toe dat ik had gehoopt op deze manier je hulp te krijgen waar me dat op andere manieren niet lukte. Ik geloofde dat de nabestaanden van de slachtoffers van de Sandpoint Strangler recht hadden op antwoorden. Dat geloof ik nog steeds.'
Hij wilde haar arm pakken, maar ze sloeg zijn hand weg.
'En ik dan?' vroeg ze. 'Heb ik dan nergens recht op, Caleb? Niet eens op de waarheid?'
'Vanwege jou ga ik dat boek niet schrijven, Madison. Dat heb ik bijna meteen op het moment van onze eerste ontmoeting besloten.'
Ze sloot haar ogen, vastbesloten de tranen te weerhouden die de enige toevlucht van haar hart leken te vormen. 'Je hebt me je vriendschap aangeboden,' zei ze schor. 'Ik vertrouwde je.'
'Ik bén je vriend.'
Ze schudde haar hoofd. Het leek onmogelijk de brok in haar keel weg te krijgen. 'Je bent mijn vriend niet, Caleb of Thomas of hoe je ook mag heten.' Ze wees naar de deur. 'Haal je spullen uit het koetshuis en verdwijn uit mijn leven.'
19
Caleb stond voor zijn raam. Al sinds Madison hem had weggestuurd, had hij naar haar huis staan kijken. Hij had haar met een stuk plastic in de weer gezien voor het gebroken ruitje, maar hij had nog niet gezien dat Johnny naar buiten was gekomen.
Waarschijnlijk liet Madison haar broer die nacht in haar huis blijven. Caleb haatte het idee. Niet omdat hij dacht dat Johnny gevaarlijk voor haar was, maar hij wist dat Madison het al moeilijk genoeg had om haar hoofd boven water te houden, zowel in de privé-sfeer als met haar bedrijf. Nog meer narigheid kon ze niet gebruiken.
Wie had nou kunnen vermoeden dat Johnny nog genoeg hersencellen overhad om hem te herkennen?
Verdomme. Hij had haar op de terugweg naar huis al moeten opbiechten wie hij was. Hij had echter aangenomen dat hij nog de hele nacht de tijd had gehad - en zijn libido had zijn verstand in de weg gestaan.
Nu kon hij niet verwachten dat ze hem ooit nog de kans zou geven om het uit te leggen. Niet dat hij ervan overtuigd was dat zijn uitleg iets zou helpen. Hij had immers precies gedaan waarvan ze hem had beschuldigd.
Alleen was hij in de loop van de tijd veel om haar gaan geven. Dat zei toch ook wel iets?
Hij draaide zich om naar de televisie, waarvan het geluid heel zacht stond zodat hij alles kon horen wat eventueel buiten gebeurde.
Terwijl hij zijn nek wreef, zag hij nog steeds de getroffen uitdrukking in Madisons ogen toen ze zijn pseudoniem had gehoord en de waarheid begreep. Hij wilde met haar praten, had het gevoel dat hij niet eerder naar bed kon gaan dan na een gesprek met haar. Omdat Johnny er nog was, achtte hij de kans dat ze hem te woord wilde staan, echter erg klein.
Lang nadat Johnny naar Brianna's kamertje was gegaan om daar te slapen, zat Madison nog voor de televisie. Die stond echter uit. Alles was uit, behalve een lamp bij het raam. Ze wist dat ze Johnny had moeten wegsturen. Ergens was ze nu net zo bang voor hem als toen ze nog klein was en hij en Tye achter de garage stiekem rookten en haar probeerden te overreden om mee te doen.
Hoe kon ze echter haar eigen broer wegsturen terwijl hij blut was en geen onderkomen voor de nacht had? Afgezien daarvan zou ze alleen achterblijven als Johnny weg was. Deze nacht wilde ze niet alleen zijn. Haar frustratie en het ongeruste gevoel dat Johnny bij haar teweegbracht, stelden weinig voor in vergelijking met wat ze net over Caleb te weten was gekomen.
Ze trok haar knieën op tot aan haar borsten, rillend van de kou. Buiten uit de verte klonk een scheepstoeter. De klamme mist die vanuit de baai aan kwam zweven, leek door het stuk plastic voor het kapotte ruitje en door alle kieren haar huis binnen te stromen. Ze had niet genoeg energie om overeind te komen en de kachel hoger te zetten of een deken te gaan halen. Ze had het te druk met het steeds opnieuw afspelen van stukjes en beetjes van gesprekken in haar hoofd. Allerlei dingen hadden haar erop kunnen wijzen dat Caleb niet degene was die hij voorgaf te zijn. Zijn verregaande vragen. Zijn ongewone werktijden. Die keer dat hij haar had gekust en had gezegd dat hij nooit had gedacht dat uitgerekend zij dat bij hem kon doen.
Uitgerekend zij... Ze verwenste hem! Hij had al die tijd geweten wie ze was en wat hij van haar wilde. Dat hij daarnaast op seksgebied aan zijn trekken kon komen, was alleen nog een extraatje voor hem.