Een paar tellen later kwam hij terug, met Mac in zijn kielzog.
'Sorry dat het zo lang duurde,' zei Tamara's man nonchalant. 'Het was erg belangrijk.'
'Op zaterdag?' vroeg Tamara.
Hij haalde zijn schouders op. 'Zaken gaan voor.'
Madison onderschepte een subtiele blik tussen Justine en Logan, maar geen van beide ouders zei er iets van. Justine glimlachte maar wat en vroeg Mac of ze zijn bord even moest opwarmen.
'Nee, dat hoeft niet,' zei hij tegen haar, waarna hij zich tot Caleb wendde. 'En, hoe gaat het met het onderzoek?'
Onderzoek? Wat voor onderzoek? Madison wachtte Calebs reactie af, maar het viel haar op dat iedereen een beetje stil werd. Justines vingers leken haar wijnglas vaster te omklemmen. Tamara legde haar vork neer, en Logan aarzelde met zijn glas water halverwege zijn mond.
Alleen Caleb bleef gewoon dooreten. 'Het werk gaat goed, zoals altijd. En bij jou, Mac? Heb je dat bedrijf waar je het over had, nog van de grond kunnen krijgen?'
Iedereen keek vervolgens naar Mac. De spanning ebde weg toen hij begon aan een omslachtige uitleg waarom de komende maanden hem tot een rijk man in de im- en export zouden maken. Hij bleef maar doorpraten, en iedereen bleef maar zitten luisteren, in afwachting van het einde van zijn relaas.
Madison hield Tamara zo'n beetje in het oog, wier blik heen en weer ging tussen haar zoons, broer en man. Het was duidelijk dat Tamara iets dwarszat. Madison hoefde geen psychologie gestudeerd te hebben om te weten dat het lag aan het feit dat haar man zichzelf en zijn werk belangrijker vond dan al de rest.
'Is iedereen toe aan koffie en ijs?' vroeg Justine toen Mac zijn bord eindelijk leeg had.
'Nee, dank je,' zei Tamara. 'Mac en ik kunnen beter terug naar huis gaan. Ik heb nog veel was liggen, en... en ik wilde de dakgoten verder verven voordat het te donker wordt.'
Macs mobieltje had twee keer gezoemd terwijl hij zat te eten. Elke keer had hij naar het vermelde nummer gekeken, kennelijk bang een gesprek te missen. Beide keren had hij echter na een blik op Caleb het mobieltje weer weggestopt. Daardoor had Madison begrepen dat Caleb hem niet alleen was gaan meedelen dat zijn eten koud werd.
'Ik wil wel een dessert,' zei Mac. Toen ging zijn telefoon weer over, en veranderde hij meteen van gedachten over het dessert en ging de kamer uit.
'Hallo, met Mac Bly,' klonk het nog, waarna zijn stem wegstierf doordat hij verder de gang in liep.
Caleb legde zijn hand op die van zijn zus.
Madison zag dat Tamara haar tranen zat te verbijten en dat het medelijden van haar familie alles nog erger maakte. Daarom stond ze snel op. 'Misschien wil je me je huis laten zien, Tamara,' zei ze.
Tamara keek haar verbaasd aan. 'Natuurlijk. Een momentje, ja?' Meteen verliet ze de kamer.
Madison aarzelde en gaf haar een paar seconden voorsprong.
'Is er iets met mama?' vroeg Jacob. Madison dacht althans dat het Jacob was. De jongens leken zo op elkaar dat ze moeilijk van elkaar te onderscheiden waren, maar ze dacht dat Jacob degene met het blauwe T-shirt was. Gelukkig had Tamara ze niet hetzelfde gekleed.
'Nee, hoor, lieverd,' antwoordde Justine. 'Jullie moeder wil alleen Madison graag jullie mooie huis laten zien. Ze heeft er immers veel werk in gestoken.'
Uit Justines woorden maakte Madison op dat Tamara de enige was die aan het huis had gewerkt. De jongens merkten dat echter niet.
'O, o,' mompelde Joey tegen Jacob. 'We krijgen op onze kop omdat we onze kamers niet hebben opgeruimd.'
'Ik doe wel alsof ik het niet zie, goed?' vroeg Madison bij de deur, waarna ze zich bij Tamara voegde.
Ze zag Calebs zus op de achterveranda op haar zitten wachten, haar ogen nog eens wissend met haar hand.
'Gaat het wel?' vroeg Madison toen ze op de traptrede naast haar ging zitten.
Tamara wilde haar schouders ophalen, maar in plaats daarvan snufte ze en veegde ze nog eens in haar ogen. 'Wil je echt mijn huis zien?'
'Als je wilt. Anders blijven we hier gewoon zitten tot je zover bent dat je terug naar binnen kunt gaan, en dan laat je me je huis een andere keer zien.' Als ze hier ooit nog een keer werd uitgenodigd... Madison voelde zich vreemd verdrietig bij de gedachte dat ze hier misschien nooit meer zou komen.
Tamara knikte maar bleef zitten, zodat Madison aannam dat er vandaag niets van de rondleiding zou komen.
'Eigenlijk moest ik er niets om geven,' zei Tamara met een snuf, 'maar ik... Ik kan nog geen vijf minuten zijn aandacht krijgen zonder dat we onderbroken worden, en de jongens... dat is al net zo erg. Als hij zegt dat hij naar een honkbalwedstrijd van ze komt kijken, komt hij meestal pas als alles al bijna voorbij is. De korte tijd dat hij er is, staat hij dan ook nog ergens achteraan, waar hij ze niet eens kan zien, weer in die verwenste telefoon te praten.'
'Mijn ex was precies zo,' zei Madison.
Calebs zus steunde haar kin op een hand. Ze zag er terneergeslagen uit. 'Ben je daarom van hem gescheiden?'
'Nee, toentertijd zat ik met iets heel anders. Daardoor kon ik niet echt stilstaan bij onze relatie, ook al was ik erg in hem teleurgesteld. Hij heeft me voor een andere vrouw verlaten.'