'Dat is mijn favoriete visgerecht.' Madison volgde haar gastvrouw naar binnen, waar het rook naar geroosterde vis, champignons, uien en boenwas.
Caleb kwam hen vanuit de keuken tegemoet met zijn mond vol.
'Wat eet je daar?' vroeg zijn moeder. 'Je bent nog geen tien tellen binnen.'
Caleb geneerde zich niet in het minst. 'Wil je ook een croissantje?' vroeg hij aan Madison. Hij bood haar de rest aan van wat hij achter zijn rug verborgen had gehouden.
'Nee, dank je,' antwoordde ze lachend. 'Ik kan wel wachten.'
'Waar zijn je manieren gebleven?' vroeg Justine hoofdschuddend aan hem. 'We zullen wachten op Tamara en de kinderen.'
'Heb ik het niet gezegd?' vroeg Caleb aan Madison, waarna hij het laatste stuk van zijn croissantje naar binnen werkte.
Zijn moeder trok haar wenkbrauwen op. 'Wat bedoel je daarmee?'
'Niets,' zei hij.
'Tamara heeft je altijd verwend,' zei zijn moeder.
'Als ze me er tenminste niet van langs gaf omdat ik spijbelde,' mompelde hij.
Justine slaakte een zucht en maakte een hoofdgebaar naar Caleb. 'Het kostte ieders inspanningen om nog wat van hem te maken.'
'Daar kan ik me wel iets bij voorstellen,' zei Madison.
'Als je nu maar niet vindt dat de blaam voor zijn doen en laten mij treft,' zei Justine vrolijk. Ze ging haar voor naar een woonkamer met grote voorramen en een antieke canapé.
Opeens klonk er een luide klop op de deur. 'Oma, we zijn er!' Toen klapte de hordeur dicht. Kleine voeten stampten door de gang, en een identieke tweeling van een jaar of acht kwam de hoek om gesneld. 'Oom Caleb!' juichten ze.
Madison vreesde dat ze Caleb hier te midden van het Russische theeservies en de kanten draperieën zouden vloeren. Caleb gooide echter de eerste jongen over zijn schouder en nam de andere in een houdgreep. 'Daar heb ik jullie.'
Hij draaide zich zo dat Madison de jongen die halverwege over zijn rug hing te bengelen, kon zien. 'Dit is mijn neefje Jacob.'
Jacob had geen tijd om naar haar op te kijken. Hij deed zijn uiterste best om zich uit de greep van zijn oom te bevrijden. Net als zijn broer was hij wat mager en slungelig en had hij de voor hun leeftijd gebruikelijke mengeling van kleine en grote tanden. Madison nam echter aan dat ze bijna net zo knap konden worden als hun oom, als ze groot waren.
Bijna. Madison begon te geloven dat niemand Caleb ooit kon evenaren.
'En...' Caleb bracht het rode gezicht van de jongen in de houdgreep in zicht, '...dit is Joey.'
'Ik ben Joey niet,' zei de jongen. De andere lachte te hard om te merken of zijn oom zijn naam al dan niet goed had.
'Geloof hem maar niet,' zei Caleb op samenzweerderige toon. 'Ze proberen je maar al te graag in de maling te nemen.'
Madison had eerder de indruk dat Caleb haar in de maling probeerde te nemen. 'Hoi, Joey,' zei ze tegen degene die hij haar had voorgesteld als Jacob.
'Ze heeft je door, oom Caleb,' bracht Joey naar adem hijgend uit.
'Daar hebben we mijn broertje dan eindelijk weer eens,' merkte een lange vrouw vanuit de deuropening op. Uit haar gelaatstrekken, donkerbruine haar en donkere ogen concludeerde Madison dat dit Tamara moest zijn. Waar het bij Caleb zo goed uitkwam, waren de gelaatstrekken bij zijn zus net iets te grof om echt mooi te zijn. 'Hij woont nu vlakbij, maar je moet niet denken dat hij nu vaker bij ons komt,' zei ze schertsend. 'Neuh. Komt hij wel eens zomaar langs? Neuh. Alleen als hij iets nodig heeft.'
Caleb wierp haar een meesmuilende glimlach toe. 'En daar hebben we de vrouw die mijn nieuwe fiets heeft afgepakt, twee dagen na mijn dertiende verjaardag.'
'Je fietste met losse handen op straat,' zei ze als een schooljuffrouw.
'Dat is nog altijd geen misdaad,' zei Caleb.
'Wij mogen ook niet met losse handen fietsen,' klaagde een van de tweeling. 'We mochten een keer een hele maand niet fietsen omdat we onze helm niet op hadden. En we mogen ook geen skateboards. We zijn de enige twee kinderen van de hele school die geen skateboard hebben.'
'Skateboards zijn gevaarlijk,' zei Tamara.
'Zijn jullie de enigen? Dat geloof ik niet,' zei Caleb. Het verbaasde Madison dat hij de kant van zijn zus koos. Hij zette Tamara's kinderen neer en omhelsde haar, en Madison voelde dat hij haar niet half zo zeer verafschuwde als hij voorgaf. 'Waar is Mac?'
'Hij komt later,' antwoordde ze. 'Je weet hoe hij is. Altijd aan de telefoon. De meeste vrouwen maken zich zorgen dat ze hun man kwijtraken aan een andere vrouw. Die van mij ben ik bijna kwijt aan computers en mobiele telefoons.' Ze keek naar Madison. 'Is dat je nieuwe vriendin?'
Madison stond met een glimlach op. 'Ik ben Madison Lieberman.'
'Ik ben blij dat hij eindelijk eens iemand anders meeneemt naar huis dan die excentriekeling met wie hij getrouwd is geweest,' zei Tamara. 'Na vorige week dacht ik al dat hij op het punt stond voor de derde keer met haar te trouwen en te scheiden.' Ze streek haar lange bruine haar uit haar ogen. 'Holly is de afgelopen dagen twee keer langs geweest, Caleb.'