Tegenwoordig dacht hij beurtelings wel en niet dat Ellis Purcell toch de Sandpoint Strangler was. De moord op Susan leek te zeer op de andere gevallen om aan een nieuwe moordenaar te kunnen worden toegeschreven, maar hoe zat het dan met Purcells truck die ter plekke van twee van de eerdere moorden was gezien? Dat wilde Caleb graag eindelijk eens te weten komen. Hij wilde weten hoe de wurger te werk was gegaan en hoe hij steeds had weten te ontkomen.
Of Caleb nu wel of niet achter de waarheid kwam, het verhaal van Purcell zou hij nooit schrijven. Hij zou nooit op die manier profiteren van zijn relatie met Madison.
Hij stak zijn hand opzij en sloot zijn vingers om die van haar. 'Wat ons bij je moeder ook te wachten mag staan, we komen er wel uit,' zei hij. Hij hoopte dat zijn woorden voor nu en voor de toekomst in het algemeen bewaarheid zouden worden.
16
De garage was leeg. Madison zou niet kunnen zeggen of Johnny er nog woonde. Als hij was vertrokken, had hij in elk geval zijn rommel niet opgeruimd.
Caleb liep voor haar uit. Hij had erop gestaan om als eerste naar binnen te gaan. Nu stond hij met zijn handen op zijn heupen om zich heen te kijken.
Ze waren langs het straatje achter de garage naar binnen gegaan zodat haar moeder er geen weet van zou hebben. Het herfstzonnetje dat achter hen scheen, verwarmde Madisons rug, maar ze was nog steeds niet dol op de donkere hoekjes van de garage.
'Hoe verklaar je dat gebroken ruitje aan je moeder?' vroeg Caleb. Met een voet schoof hij het kapotte glas op een hoopje.
Madison keek bedenkelijk naar de glinsterende scherven op het beton. 'Niet. Ze komt hier toch niet, dus hoef ik me er geen zorgen over te maken dat ze het ziet voordat ik het heb laten vervangen. Ik wil alleen niet dat een mogelijke koper tegen Johnny op loopt en het tegen mijn moeder zegt.'
'Hoe weet je dat ze niet zal meelopen als je iemand de tuin wilt laten zien?'
'Dat is niet zo moeilijk.' Ze gebaarde om zich heen en zoog toen haar longen vol om in één adem haar zin zo snel mogelijk af te maken. 'Hier heeft mijn vader zichzelf neergeschoten.'
Ook al had ze met bravoure gesproken, met geen mogelijkheid kon ze verbergen dat de zelfmoord van haar vader nog steeds pijn deed. Ze zag het in de ernst waarmee Caleb naar haar keek. Als iemand van wie je hield, zich het leven benam, kwam je daar dan wel ooit overheen? Kwam je ooit dat gevoel van verlies en verraad te boven?
'Dat spijt me,' zei hij. 'Je hebt me verteld dat hij zich in de achtertuin van het leven had beroofd, of dat heb ik ergens gelezen. Ik besefte niet dat het hier in de garage was gebeurd.'
Ze staarde door de openstaande deur van de werkplaats, met in haar herinnering de geluiden van de honkbalwedstrijden waarnaar haar vader altijd luisterde als hij hier bezig was. 'Ik had nooit gedacht dat hij zoiets zou doen. Hij heeft heus wel fouten gemaakt, vooral toen hij nog jong was, maar hij leek zo... zo evenwichtig. In elk geval zoals ik hem kende.'
'Door het onderzoek was hij natuurlijk flink onder druk komen te staan,' zei Caleb.
Ze hees haar tas hoger op haar schouder. 'Hij ging er zeker onder gebukt, maar niet half zo erg als mijn moeder en ik.'
'Misschien liet hij het niet zo merken.'
'Er zijn meer mensen die dat zeggen. Volgens hen dacht hij dat de politie op het punt stond hem te arresteren en hem voor zijn misdaden te doen boeten. Ik...' Ze beet op haar lip en schudde haar hoofd.
'Ja?'
'Ik was het daar niet mee eens. Hij dacht niet dat de politie zo dicht bij een aanhouding zat. De officier van justitie wilde nog steeds niet tot vervolging overgaan omdat hij meende dat de staat nog geen sterke zaak had opgebouwd.'
'Waarom heeft je vader dan volgens jou gedaan wat hij heeft gedaan?'
Weer schudde ze haar hoofd. 'Ik denk dat hij gewoon moe was van alles, of...' De ideeën die sinds Tyes bezoek in haar geest rondtolden, drongen zich naar de voorgrond. 'Of misschien was hij iets te weten gekomen waarmee hij niet kon leven.'
'Zoals...'
'Misschien vond hij per ongeluk dat ondergoed en de schoenen, en dat medaillon. Wie weet, nam hij aan dat Tye de moordenaar van die vrouwen moest zijn.'
Caleb liep naar haar terug en legde zijn handen op haar schouders. 'Ik besef dat het niet gemakkelijk is om te denken dat je eigen vader zulke vreselijke dingen kan hebben gedaan, Maddy. Maar ik ben er redelijk zeker van dat Tye er niets mee te maken heeft.'
'Waarom?'
Hij leek de juiste woorden te moeten zoeken. 'Er is nooit bewijs tegen hem geweest... Dat heb ik tenminste gehoord.'
'En die dingen in de doos dan? Hij kon in mijn vaders truck komen, en in het huis, en hij kende de omgeving omdat hij er had gewoond. Hij is ook veel agressiever van aard dan mijn vader. Het is vreselijk om het te zeggen, maar ik kan me best voorstellen dat hij iemand moedwillig pijn zou doen. Maar de politie heeft hem nooit als verdachte beschouwd.'
'Voorzover je weet,' merkte hij op.