Hij liet het raampje zakken. 'Wat gaan we nu doen, baas?'
'We blijven zoeken,' antwoordde Gibbons. 'Er is overigens niet alleen maar slecht nieuws. Op mijn bureau lag vanochtend een bericht van het lab. Het DNA onder Susans nagels is wat verontreinigd door het vuil eronder. Ze moet flink van zich afgebeten hebben. Het lab denkt dat ze na verloop van tijd erin zullen slagen om het DNA-profiel te geven.'
'Meen je dat?' Misschien kon hij zich dan toch aan zijn belofte aan Susan houden. Misschien, met een beetje geluk... 'Als dat lukt, moeten wij met een goeie verdachte komen.'
'Zo is dat.' Gibbons sloeg tegen het portier. 'Bedankt voor de truck.'
Caleb zag de inspecteur in een onopvallende beige sedan stappen en van het terrein weg rijden. Ze boekten vooruitgang, maar het was misschien te weinig en te laat. Hun moordenaar kon weer toeslaan als ze hem geen halt toeriepen. Waar konden ze de antwoorden vinden die ze moesten hebben?
Calebs blik rustte op het dashboardvakje, voordat hij naar de vloer van de wagen keek, waar niets lag behalve een ineengefrommeld papieren bakje. Als de truck geheimen bevatte, wist hij niet of hij die wel wilde ontdekken. Maar natuurlijk was hij verplicht de kans te benutten om te zoeken, nu hij de gelegenheid had. Verplicht aan zichzelf, het onderzoek en Susan.
Hij deed het dashboardvakje open en doorzocht de inhoud snel: een handboek, een onderhoudsboekje, papieren zakdoekjes en benzinebonnen, allemaal van een aantal jaren geleden. Onder de stoel vond hij een zak waar nog een paar Franse frietjes in zaten. De frietjes leken nog niet zo oud, reden waarom hij aannam dat ze Johnny's rommel waren, samen met de sigarettenpeukjes in de asbak.
Nu hoefde Caleb alleen nog onder de andere stoel en erachter te kijken. Achterin lag een jack met een Chinese draak erop, in de maat 'small'. Waarschijnlijk ook van Johnny.
Hij legde het jack terug en zette de truck eindelijk in zijn achteruit. Hij had gedaan wat hij moest doen, en de hemel zij dank was er niets belastends bij voor Madison.
Twee uur later verkeerde Caleb welhaast in een euforische stemming toen hij met Madison in haar vaders truck op weg was naar het huis van haar moeder.
De banden leken niet te horen bij de handafdrukken bij Susans stoffelijk overschot. Johnny en Tye schenen minder verdacht dan eerst. Dat betekende dat de schaduw van geweld die Madisons leven in het verleden zo had getekend, haar misschien niet weer zou overheersen. Het betekende voorts dat wat Caleb uit naam van de gerechtigheid had gedaan, misschien vergeven kon worden, omdat er geen negatieve gevolgen uit voortkwamen.
Hij zou Madison gewoon de waarheid vertellen, alles uitleggen en zijn excuses aanbieden. Ook moest ze begrijpen dat de voorbije nacht niets te maken had met eventuele bijbedoelingen.
Deze avond moest hij het haar al bekennen. Dan was er nog een kans dat ze het hem zou vergeven.
'Wie was de vriend die je hebt helpen verhuizen?' vroeg Madison, de stilte verbrekend.
Caleb wierp een blik op haar. Ze had zich zakelijk gekleed in een marineblauw pak, met haar haar naar achteren gekamd. Zo zag ze er bijna te kil en zakelijk uit om zo'n gepassioneerde minnares te kunnen zijn. Zijn mondhoeken gingen omhoog bij de gedachte aan hoe erotisch ze was geweest. Nog nooit had hij zo'n seksuele honger gevoeld als die eerste keer in haar huis - behalve dan later in het koetshuis. Haar vraag over de 'verhuizing' waarmee hij naar haar veronderstelling had geholpen, bracht hem nu in een lastige positie.
'Gewoon iemand met wie ik wel eens heb samengewerkt,' antwoordde hij met Gibbons in zijn gedachten. Hij wilde niet nog meer leugens verkondigen, maar de waarheid vertellen ging op dit moment ook nog niet. Ze waren bijna bij het huis van haar moeder. Madison zat zo aan haar schoudertas te friemelen dat hij wist dat ze zenuwachtig was voor deze ontmoeting. Hij moest tot een later tijdstip wachten, als ze alle tijd had om rustig naar hem te luisteren. Dan moest ze vooral goed begrijpen dat de afgelopen nacht geen deel had uitgemaakt van zijn plan.
'Wanneer?' vroeg ze.
'Een paar jaar geleden.'
'Toen je nog op Fidalgo woonde?'
Hij schraapte zijn keel. 'Nee, ik was net gescheiden en woonde in Seattle.' Hij ging op een ander onderwerp over voordat ze nog meer details wilde weten. 'Wat denk je dat je moeder doet als ze te weten komt dat Johnny in de garage verblijft?'
'Ze zal razend zijn dat ik hem er niet meteen uitgeschopt heb.'
'Je hebt Johnny toch geen toestemming gegeven om daar te bivakkeren?'
'Nee, ik wist er niets van dat hij daar zat. Maar ik had hem natuurlijk meteen weg moeten sturen.'
'Dat had hij vast niet zonder meer van je aangenomen,' zei Caleb vergoelijkend.
'Dat weet ik. Ik durfde hem er ook niet goed mee te confronteren dat hij weg moest. Het probleem is alleen dat ik het huis niet kan laten bezichtigen als hij er nog zit, en mijn moeder wil inmiddels echt heel graag verhuizen.'
Caleb vroeg zich af of Annette misschien het ondergoed en de schoenen had verdonkeremaand. En het medaillon.