Wie er ook belde, gaf het eindelijk op, en het werd stil. Een paar minuten later begon de telefoon echter weer. Hij keek op de nummerweergave wie het was, zag het nummer van zijn moeder en nam op. Hij kon haar niet eeuwig uit de weg gaan. Ze had al een aantal berichten ingesproken die hij niet had beantwoord. Hij had geen zin om van zijn moeder alle redenen te horen waarom hij niet moest doen wat hij deed. Na de voorbije nacht wist hij zelf ook wel een paar redenen te noemen.
Ongelukkig genoeg werd zijn voorgevoel dat de dochter van Ellis de sleutel was tot de benodigde informatie, bewaarheid.
'Caleb?'
'Hoi, mam, waar bel je voor?'
'Het werd tijd dat ik je weer te spreken kreeg,' zei ze. 'Toen je nog in San Francisco zat, spraken we elkaar vaker.'
'Sorry, ik heb het druk gehad.'
'Met die dochter van Purcell?'
Hij schudde zijn hoofd. 'Ik ben onderweg naar een afspraak met inspecteur Gibbons,' zei hij, met opzet een antwoord ontwijkend.
'Holly kwam gisteravond nog langs,' zei zijn moeder.
'O, ja? Waarom?'
'Ze had net haar ouders naar het vliegveld gebracht en voelde zich natuurlijk eenzaam. Ze heeft het er ontzettend moeilijk mee.'
Hij hoorde het medelijden in haar stem. Justine was zich bewust van Holly's tekortkomingen, maar de band die was ontstaan toen ze nog familie waren, liet zich niet zomaar doorsnijden. 'Ze zei dat ze bij je nieuwe huis langs geweest was, maar dat je niet thuis was.'
Dat was dan waarschijnlijk geweest toen hij met Madison uit eten was. 'Ik bel haar wel even op,' zei hij.
'Dat is mooi.'
Zijn telefoon gaf aan dat er nog een gesprek voor hem kwam. 'Ik moet ophangen, want er belt nog iemand.'
'Wacht even,' zei ze. 'Ik wilde vragen of je vanavond kwam eten.'
Hij dacht aan de inhoud van de doos zoals Madison die had beschreven. Hij wilde dat ze hem meenam naar het huis van haar moeder en hem ernaar liet zoeken - of in elk geval naar aanwijzingen over wie alles kon hebben weggehaald. Afgaande op het telefoongesprek waarvan hij die ochtend getuige was geweest, wist Madisons moeder er niets vanaf. Hij was er echter nog niet zo zeker van of Annette wel de waarheid vertelde. Ze was zo trouw aan Ellis dat ze in staat was alle mogelijke bewijsmaterialen te vernietigen die ook maar in de verste verte haar overleden echtgenoot als schuldige zouden kunnen aanwijzen.
Verder wilde hij Tye ondervragen, en natuurlijk ook Johnny omdat hij zo dichtbij woonde.
'Bedankt voor de uitnodiging,' zei hij. 'Ik zou het fijn vinden jou en pa weer eens te zien, maar ik had andere plannen.'
'Met wie?'
'Met een vriendin.'
'Ik zou Madison wel eens willen leren kennen,' zei zijn moeder zonder een tel te aarzelen. 'Neem haar anders vanavond mee voor het eten.'
Caleb haalde de telefoon zover bij zijn oor vandaan dat hij het nummer kon zien van degene die hem probeerde te bereiken. Het was Madison.
'Ik heb nog een telefoontje, ma.'
'Dus je komt?'
'Ik kan Madison niet meenemen. Iemand - Tamara of pa - verspreekt zich misschien, en dan heb je de poppen aan het dansen.'
'Ik zal wel even met ze praten voordat je komt. Dan letten ze wel op hun woorden.' 'Ik bel je nog wel terug,' zei hij, waarna hij Madisons telefoontje aannam. 'Hallo?'
'Caleb?'
'Alles goed?'
'Ja, hoor. Ik wilde even zeggen dat Brianna me heeft gebeld vanuit het huis van haar vader.'
'En, hoe ging het?'
'Ik moest tegen je zeggen dat de magische steen al werkt.'
Caleb was blij dat hij aan Brianna had gedacht toen hij dat stukje pyriet op de grond had zien liggen. Aan de andere kant was hij wat bezorgd omdat Brianna klaarblijkelijk de 'magie' al nodig had gehad. 'Wat is er dan gebeurd?'
'Voorzover ik heb begrepen, had ze met haar melk geknoeid, en was Leslie boos geworden,' zei Madison op verontruste toon. 'Brianna kreeg niet de kans er meer over te zeggen, want Danny onderbrak ons gesprek en legde op.'
'Leek Brianna wel in orde toen ze belde?'
'Grotendeels wel, ja.'
'Zou Danny het goedvinden dat wij haar wat vroeger ophalen?'
'Nee, dat heb ik al eens geprobeerd.'
'Het leek me leuk als ze vanavond met ons mee kon.'
'Gaan we dan ergens heen?'
Caleb wist heel goed dat ze elkaar uit de weg zouden moeten gaan. Het was al helemaal geen goed idee om haar mee te nemen naar zijn familie - maar hij kon er niets aan doen. 'Mijn moeder heeft ons uitgenodigd vanavond te komen eten. Ik heb gezegd dat ik het je zou vragen.'
Er viel een korte stilte. 'Caleb...'
'Als vrienden,' zei hij.
'Als Johnny nog steeds in de garage zit en niet weg wil, of als mijn moeder erachter komt dat hij daar heeft gezeten, dan wordt het een moeilijke dag,' merkte ze op.
'Zal ik dan met je meegaan om zo nodig wat bij te sturen?'
'Wil je echt het risico lopen erbij betrokken te raken?'
Hij wilde liever niet riskeren dat Johnny hem herkende van het interview destijds in de gevangenis. Aan de andere kant kon hij Madison niet in haar eentje naar het huis van haar moeder laten gaan voor het geval haar broer problemen zou veroorzaken. Hij dacht niet dat Johnny midden op de dag in de garage zou zijn, maar je wist maar nooit. 'Daar maak ik me niet druk over.'