Onwillekeurig moest ze glimlachen bij de herinnering aan het aantal keren dat hij die nacht met haar had gevreeën. De ene keer was hij hartstochtelijk en allesverzengend geweest, een volgende keer teder en liefhebbend. Met hem had ze gevoelens ervaren die ze met geen ander had meegemaakt: twee zielen, één gedachte, geest en lichaam. Hij leek haar nu al beter te kennen dan Danny ooit had gedaan.
De telefoon ging over. Ze rolde naar de kant van het bed zodat ze bij het toestel kon, in de hoop zijn stem te horen. Ze was pas vier uur bij hem vandaan, maar het leken wel vier dagen. 'Ja, hallo?' zei ze slaperig.
'Het is al bijna tien uur,' zei haar moeder. Annette klonk verbaasd. 'Wat doe jij nog in bed? Je zou toch vandaag een open huis voor me regelen?'
Madison trok een gezicht en onderdrukte een geeuw. 'Ik dacht dat je kwaad op me was?'
'Hoe kom je daar nou bij?'
Tja... Misschien vanwege het feit dat haar moeder gisteren niet naar de deur wilde komen? 'Laat maar,' zei ze. Als haar moeder wilde doen alsof er niets was voorgevallen, wilde Madison daar maar al ie graag in meegaan. Het zou voor Annette trouwens lastiger zijn om het zonder haar te stellen dan om over hun kleine onenigheid heen te komen. 'Kan dat niet wachten tot volgende week?' vroeg ze. Ze had er nog niet mee geadverteerd - en ze kon moeilijk mensen rondleiden terwijl haar klaplopende broer in de garage lag te slapen.
'Volgende week pas?' vroeg haar moeder op hoge toon.
Dus niet. 'Goed dan,' mompelde Madison. Ze kon nog wel wat regelen. Er zat niets anders op dan het open huis te organiseren, zodat ze haar moeder niet alweer tegen zich in het harnas zou jagen. Dat betekende wel dat ze naar de garage moest gaan om Johnny te zeggen dat hij overdag weg moest blijven. 'Ik zal er meteen mee beginnen.'
'Maar je auto staat hier toch nog? Heeft je vriend de truck nog lang nodig?'
Madison was bijna vergeten dat Caleb de truck te leen had gevraagd. 'Dat weet ik niet precies,' zei ze. 'Ik heb hem de sleutels nog niet eens gegeven.'
Als op een geheim teken klonk daarop de deurbel. 'Dat zal hem zijn,' zei ze. Ze had geslapen in Calebs T-shirt en boxershorts. Ze vond ze lekker ruiken en aanvoelen omdat ze haar aan hem deden denken. Nu trok ze ze echter snel uit en deed haar ochtendjas aan, want dat hoefde hij niet te weten.
Voordat ze de deur opendeed, keek ze even door het kijkgaatje om te controleren of het inderdaad Caleb was. Hij stond op de stoep, fris en klaar voor de nieuwe dag.
Zich er opeens van bewust dat ze onder haar ochtendjas niets aanhad, trok ze de ceintuur strakker. Snel haalde ze daarna een hand door haar haren om te proberen ze glad te strijken. 'Ik heb mijn moeder aan de telefoon,' zei ze toen ze hem binnenliet. 'Dat duurt nog heel even, goed?'
'Wie is daar?' vroeg haar moeder.
'Caleb.'
'De man in het koetshuis?'
'Ja.'
'Hoe oud is hij?'
'Hij is...' Madison moest een gokje wagen, maar ze ging ervan uit dat Caleb niet veel ouder was dan haar eigen achtentwintig jaar.
Hij antwoordde echter in haar plaats. 'Vierendertig.'
Op dat moment besefte Madison dat hij haar moeder kon horen. Het bracht haar dan ook enigszins in verlegenheid toen haar moeder vroeg of hij vrijgezel was. Vooral omdat Caleb anders leek dan die nacht. Afstandelijker, gereserveerder, bedachtzamer. Hij kwam ook niet dicht bij haar staan.
Dat was toch juist goed? Haar doelstelling voor vandaag was haar zelfbeheersing te hervinden, haar rondstuiterende emoties onder controle te krijgen en haar leven weer op de rails te zetten. Ze was een alleenstaande moeder met verantwoordelijkheden, geen vrouw die zich hartstochtelijke affaires met haar huurder kon veroorloven.
'Hij is gescheiden,' vertelde ze aan haar moeder, in de wetenschap dat Annette haar vraag gewoon zou herhalen als ze geen antwoord kreeg. 'Deze zijn van de truck,' zei ze tegen Caleb. Ze overhandigde hem de sleutels.
'Bedankt. Dan geef ik jou de sleutels van de Mustang voor het geval je ergens heen moet als ik weg ben.'
'Hoelang geleden is hij gescheiden?' vroeg haar moeder.
Madison hield de hoorn dichter tegen haar oor aan, vurig wensend dat haar moeder haar klep zou houden. 'Geen idee.'
'Twee jaar,' antwoordde hij minzaam.
'Is hij knap?' vroeg Annette.
Nou en of, dacht Madison. Heel knap zelfs. Helemaal. Na de afgelopen nacht kon ze dat met zekerheid zeggen. Niet dat ze ooit zou toegeven over die intieme kennis te beschikken - niet tegenover haar moeder. 'Hij is... Wat maakt dat nou uit?' vroeg ze. 'Hij blijft toch niet lang. Ik moet iets met je bespreken.'
'Wat dan?' vroeg haar moeder.
Madison had verondersteld dat Caleb weg zou gaan nu hij de sleutels had, maar hij bleef staan. Hij wachtte tot ze klaar was met telefoneren. 'Ik bel er later nog wel over terug.'
'Zeg het nu maar.'
Madison koos haar woorden met zorg. 'Ik was benieuwd of je... of je toevallig iets... iets vreemds hebt gezien onder het huis.'