14
Zoveel gedachten tuimelden door Madisons hoofd dat ze aanvankelijk haar halfbroer alleen maar kon aanstaren. Toen ze haar stem weer kon gebruiken, vroeg ze: 'Wát zeg je?'
'Niets bijzonders,' zei Tye schouderophalend. 'Ik heb die troep in de werkplaats gevonden, de dag dat pa stierf.'
Was dat echt zo? Wat voor verklaring kon er anders zijn? Die vraag wilde Madison zichzelf niet stellen, ook al kwam er meteen een antwoord bij haar boven. Ze had de huissleutel aan Tye gegeven toen ze hadden afgesproken dat hij alles op zou ruimen nadat Ellis zichzelf had omgebracht. Natuurlijk had ze de huissleutel wel teruggekregen, maar Tye had best een duplicaat kunnen laten maken.
Dat betekende dat haar vader niet de enige was die toegang had gehad tot de kruipruimte onder hun huis. Ellis was evenmin de enige die vertrouwd was met de omgeving van de universiteit. Ellis was ook niet de enige die in de blauwe Ford rondreed. Johnny was op de hoogte van het bestaan van de reservesleutel van de truck. Dat gold dan vast ook voor Tye. En Tye haatte hun vader. Hij had het vast niet erg gevonden als Ellis de schuld kreeg van een misdaad die hij zelf had gepleegd.
Ze rilde bij de gedachte aan wat er met haar verdwenen schoonzus gebeurd kon zijn...
Dat Tye iets te maken kon hebben met de vermoorde vrouwen, was een vreselijke mogelijkheid. Madison wilde het niet geloven.
Vooral omdat hij geen reden had om haar over die doos te vertellen als dat hem verdacht kon maken. Zijn onverschillige houding met betrekking tot de doos verontrustte haar echter zeer.
'Waarom zei ze, maar haar stem brak, dus begon ze opnieuw. 'Waarom heb je dat niet eerder gezegd?'
'Omdat ik wist dat niemand op dat nieuws zat te wachten. Jij en je moeder hadden al die tijd in Ellis' onschuld geloofd.'
'Vond je dan niet dat je ermee naar de politie moest gaan?' vroeg ze.
'Wat had dat voor zin? Pa kon toch niemand meer kwaad doen.'
Nu Madison met haar eigen logica werd geconfronteerd, kromp ze ineen, omdat ze nu pas besefte hoe egoïstisch dat klonk. Zelfs als Tye die vrouwen niet had vermoord, had hij geen medelijden met de slachtoffers getoond. Zelf had ze ook haar uiterste best gedaan om de arme vrouwen uit haar gedachten te bannen.
'Hoelang weet jij het van die doos?' vroeg hij.
'Pas een paar weken.'
'Waarom ben jij dan niet naar de politie gegaan?'
Ze had gemeend dat dat was om Brianna en Annette te behoeden voor verdere gevolgen van het verleden. Nu begreep ze dat er veel meer aan vastzat. Diep vanbinnen kon ze niet geloven dat haar vader de vrouwen had vermoord - ook al had ze gezien wat er in de doos zat.
Als je je hart niet kunt vertrouwen, wat dan wel? Misschien verschilde ze toch niet zo veel van haar moeder. 'Ik geloof nog altijd niet dat hij het heeft gedaan,' zei ze.
'Wát?'
Madisons hart ging wild tekeer, het voelde alsof het elk moment uit haar borstkas kon barsten. 'Ik weet niet waar dat spul vandaan komt, Tye,' zei ze in een poging hem het voordeel van de twijfel te geven, 'maar onze vader heeft die vrouwen niet vermoord.'
Hij schudde zijn hoofd. 'Mijn hemel, wat is ervoor nodig om jou te overtuigen?'
'Heb je het dan nog niet gehoord? Er is nog een vrouw vermoord.'
'Dat weet ik. Dat is natuurlijk het werk van een copycat,' zei hij.
'Dat denk ik niet.' Ze aarzelde, in zichzelf op zoek naar de intuïtie waardoor ze in het verleden sterk was gebleven - dezelfde intuïtie die ze had uitgeschakeld toen ze het medaillon had gevonden. 'De echte Sandpoint Strangler loopt nog rond. Ik voel het gewoon.' Ze keek hem nauwlettend aan om te zien hoe hij daarop reageerde, maar tot haar opluchting fronste hij slechts zijn wenkbrauwen.
'Maar het bewijs...'
'Dat bewijs zegt mij niets.' Ze schoof de plaid van haar schoot en kwam overeind.
'Hoe kun je dat zeggen?' vroeg hij.
'Omdat ik onze vader kende.'
'Wat ga je doen?'
'Mijn schoenen pakken zodat ik met je mee naar de auto kan lopen. Daarna ga ik naar ons huis om de doos te halen.'
'Wat ga je ermee doen?'
'Alles vernietigen,' antwoordde ze voor het geval hij bezwaar had tegen wat ze echt van plan was. Ze wilde ermee naar de politie.
Haar ouderlijk huis was in duisternis gehuld, precies zoals Madison had gehoopt. Ze wist dat haar moeder soms niet in slaap kon komen en urenlang op de bank televisie lag te kijken. Nu was er echter geen geflikker door het raam te zien. De hemel zij dank.
Voor de zekerheid was Madison eerst twee keer langs het huis gereden, waarna ze de auto voor het huis van de buren had geparkeerd. Ze wilde niet het risico lopen haar moeder te wekken met het geluid van haar vaders truck. Ander vervoer had ze niet gehad, omdat ze haar auto hier had laten staan. Ze had ook via het straatje achter de garage kunnen gaan, maar dan liep ze het risico Johnny wakker te maken. Het was daarachter veel te eng.
Ze deed de lampen uit, zette de motor af en stapte uit. Het regende niet meer, maar in het licht van de straatlantaarns glom de straat als een spiegel. Er stonden plassen water, en het rook er naar frisse lucht en vochtig hout. Ze hield van die geuren. Alleen hield ze er niet echt van om midden in de nacht onder het huis van haar ouders te kruipen.