Haar moeder had gelijk. Er zaten geen barbiepoppen in de doos. Alleen een stapeltje damesondergoed en schoenen, in verschillende maten. En een korte rol touw.
2
Ontzet staarde Madison naar de voorwerpen in de doos terwijl de foto's die de politie haar jaren geleden had laten zien, door haar geest flitsten: groteske, hartverscheurende foto's van vrouwen nadat de Sandpoint Strangler ze in handen had gekregen. Het maakte haar duizelig en misselijk zelfs maar aan die arme vrouwen te denken, maar het zou nog duizendmaal erger zijn als ze moest aannemen dat haar vader...
Nee! Hier moest sprake zijn van een misverstand. De politie had de kruipruimte doorzocht. Deze doos zouden ze zeker hebben gevonden.
Zich wapenend tegen een overweldigende weerzin porde ze met een handdoekstang tussen de spullen in de doos in de hoop iets te vinden wat dit vreselijke bewijs kon weerleggen.
In de onderste hoek zag ze iets glinsterends. Ze dwong zichzelf ertoe haar hand behoedzaam in de doos te stoppen om het te pakken. Het was een metalen ketting. Toen ze hem in het schemerige licht te voorschijn haalde, bleek het een halsketting te zijn met een gouden medaillon eraan.
Ze was te bang om het te openen. Haar hart bonsde tegen haar ribben, en haar handen trilden toen ze ernaar staarde. Uiteindelijk verzamelde ze genoeg moed om het clipje los te maken.
In het medaillon zat een ovalen foto van Lisa en Joe McDonna. Lisa was slachtoffer nummer twee. Madison wist meteen wie ze was, aangezien ze alle slachtoffers in haar geheugen had opgeslagen, met gezicht en naam.
Ze deed haar ogen dicht en legde een hand tegen haar maagstreek in een poging haar plotselinge misselijkheid te bedwingen. Desondanks moest ze kokhalzen, een paar droge oprispingen die haar keel pijn deden en in haar maag voelbaar waren.
Altijd had ze in de onschuld van Ellis geloofd. Ze was in het geweer gekomen tegen de politie, de media en de algemene publieke opinie. Ze was op dezelfde school 'gebleven, zelfs toen de kinderen waren begonnen haar te pesten. Soms deden de kinderen afschuwelijke dingen zoals eieren en sinaasappels tegen hun huis gooien of met bleekmiddel 'moordenaar' schrijven op hun gazon.
Ze had het hoofd hooggehouden en was gaan studeren aan de Universiteit van Washington zoals ze altijd van plan was geweest. Al die tijd had ze geweigerd de mogelijkheid te overwegen dat haar vader toch bij de moorden betrokken kon zijn. Dat hield ze zelfs vol nadat de politie was gekomen met een ooggetuige die had gezegd dat ze Ellis bij de buurvrouw had zien wegrijden op de nacht dat diezelfde buurvrouw was vermoord. De getuige was oud en kon zich vergist hebben. Er reden in Seattle heel wat blauwe Fords rond met een witte opbouw op de laadbak. Alle bewijzen waren te oppervlakkig.
Maar nu... Als haar vader onschuldig was, hoe was zo'n persoonlijk voorwerp van een van de slachtoffers dan hier in huis terechtgekomen?
'Heeft Ellis de barbiepoppen toch bewaard?' De stem van haar moeder klonk als een echo in haar oren. 'Ik zou gezworen hebben dat we ze aan de liefdadigheid geschonken hadden.'
Madison had niet genoeg adem om iets te zeggen. Na al die helse jaren op school had ze gehoopt het schandaal achter zich te kunnen laten, vooral toen was gebleken dat de politie geen spoortje DNA had kunnen vinden. De verdachtmakingen en haat hadden haar echter nog lang achtervolgd, tot het haar huwelijk had verwoest. Haar man wilde beschouwd worden als iemand die het helemaal ging maken, een man die alles had. Niet als de man die getrouwd was met de dochter van de Sandpoint Strangler.
'Madison?' vroeg haar moeder toen er geen antwoord kwam.
Ze haalde een paar keer diep adem. 'Ja?' bracht ze toen uit.
'Kom je er nog uit met die barbiepoppen of niet? Brianna zal er dolblij mee zijn.'
Madison was niet van plan haar moeder te laten zien wat er in de doos zat. Annette had al genoeg moeten doorstaan.
Terwijl ze het zweet dat op haar bovenlip parelde, wegwiste, deed ze alle moeite om afstand te nemen van de hele tragische toestand. Zij had die vrouwen geen kwaad gedaan. Als haar vader de dader was, was zijzelf net zozeer een slachtoffer als de anderen. 'Ik... Het lijkt erop dat er een paar ratten in de doos hebben gezeten,' zei ze. 'Ik denk niet dat we ze aan Brianna kunnen geven.'
'Wat zonde. Nou, haal de doos toch maar uit de kruipruimte, dan maken we er meteen korte metten mee.'
Langzaam haalde ze adem door haar neus en ademde weer uit door haar mond, in een poging kalm te blijven en helder te kunnen denken. 'Als het jou niets uitmaakt, laat ik hem liever hier staan. Er... Er hangt een groot, plakkerig spinnenweb boven, en ik ben bang dat er ergens een zwarte weduwe zit.'
'O, jee, die willen we niet opschrikken. Laat dan inderdaad maar staan. Ik huur wel iemand in om hier op te ruimen als ik ga verhuizen.'
Als ze ging verhuizen... Sinds haar vader zichzelf in de achtertuin van het leven had beroofd, had Madison geprobeerd haar moeder over te halen te verhuizen. Voor Madison was het elke keer al moeilijk om naar huis te gaan. Dan moest het voor Annette wel helemaal verschrikkelijk zwaar zijn om hier te wonen.