'Caleb?' riep ze hem na, verscheurd tussen de noodzaak hem te laten gaan of de wens hem te vragen om te blijven.
Hij bleef staan en draaide zich om.
'Ik... Je vertrekt aan het einde van je contract.'
'Dat weet ik,' zei hij, waarna hij weer in beweging kwam.
'Als we met elkaar naar bed gingen, zou dat waarschijnlijk geen goed idee zijn.'
Hij was al bij zijn koetshuis gekomen, deed de deur open en knipte het licht aan. 'Weet ik.'
'Dat wil niet zeggen dat ik niet in verleiding gebracht ben.'
Vanaf die afstand was het lastig vast te stellen, maar ze dacht dat ze hem zag grinniken.
'Dat weet ik ook,' zei hij. Hij ging naar binnen.
'Je had wel iets meer opwinding kunnen tonen,' mompelde Madison verontwaardigd tegen zijn verdwijnende rug toen hij de deur dichtdeed. Hij had niet aangedrongen en evenmin aangegeven dat hij graag bij haar wilde zijn. Hij had alleen toegegeven dat hij wel zin had in iets intiemers dan maaltijden en schone was. Dat zo'n matige belangstelling haar al zo in vervoering kon brengen, zei waarschijnlijk genoeg over haar labiele geestestoestand.
'Hij is niet goed voor mijn gemoedsrust,' mompelde ze in zichzelf. Ze moest haar gedachten bij andere zaken houden. Zoals de schoenen en het damesondergoed, en het medaillon, verborgen onder het huis van haar moeder. Ze had besloten dat probleem vannacht de wereld uit te helpen, terwijl Brianna bij Danny thuis was. De gedachte om daar in het donker naartoe te rijden en in de klamme kruipruimte rond te zoeken terwijl haar moeder sliep en Johnny in de garage kampeerde, deed haar bloed bevriezen.
De telefoon ging. Madison keek ernaar, verbaasd dat iemand haar op dit late tijdstip nog belde. Toen nam ze snel op uit angst dat er iets met Brianna was. 'Ja?'
'Alles in orde, daar?'
Caleb. Madison glimlachte ondanks zichzelf. 'Prima; waarom zou het niet zo zijn?'
'Dat wou ik alleen maar even nagaan.'
'Ik had jouw huisje beter aan die oude Mr. Sanderson kunnen verhuren. Dat weet jij ook, hè?' Ze gluurde naar buiten om hem weer voor zijn raam te zien staan. Door het licht in zijn woonkamer zag ze zijn profiel.
'Ik denk dat je gelijk hebt.'
'Behalve dat jij een paar dingen voor me hebt gedaan die hij nooit had kunnen doen,' merkte ze op.
'Zoals?'
'Me aantonen dat ik nog leef onder mijn hals.'
Zijn lachje klonk zacht en opwindend. 'Je lijkt me volkomen in orde en gezond, hoor.'
'Waarom wil je dan terug naar San Francisco?' vroeg ze. 'Wat heb je daar?'
'Een compleet ander leven.'
'Wat houdt dat in? Vrienden? Werk? Een vrouw?'
'Uitzicht op de baai.'
'Meer niet?'
'Zo ongeveer.'
'Hier hebben we ook een mooi uitzicht over het water. Je hoeft de straat maar over te steken naar het strand.'
'Dat heb ik gezien,' zei hij, 'maar om eerlijk te zijn, geef ik de voorkeur aan het uitzicht door dit raam waar ik nu sta.'
Madison glimlachte. 'Wat zie je dan?'
'Wat je me maar wilt laten zien.'
Door zijn geflirt werden haar knieën weer week. Weer voelde ze de warmte die ze eerder door haar lichaam had voelen stromen, toen hij haar kuste. Ze zou nooit van zichzelf gedacht hebben dat ze het spelletje met hem mee zou spelen. Hij was echter in zijn huis en zij in het hare, en het leek tamelijk veilig om nu wat losser te doen. In elk geval een stuk veiliger dan wanneer hij dichtbij was.
'Dus, als ik de rits van mijn jurk iets naar beneden zou doen, kijk, zo...' Ze liet haar jurk tot net boven haar borsten zakken. 'Zou je dat dan kunnen zien?'
'Dat zou ik zeker kunnen zien.' Zijn stem was weer lager geworden, en zijn uitdrukking - wat ze daarvan kon zien, althans - intenser. Dat ze deels zijn reactie moest raden, maakte wat ze deed, nog veel spannender.
'En... Als ik hem nog verder naar beneden zou doen, tot hier ongeveer...' Ze liet haar jurk nog een aantal centimeters zakken, tot net onder haar borsten. 'Zou je dan kunnen zeggen wat voor beha ik aanheb?'
'Zwart kant,' zei hij ademloos. 'Precies waar ik van hou.'
Zijn warme belangstelling maakte haar onbezonnen. 'Misschien ga ik dan nog wel wat verder...' Ze hoorde dat hij zijn adem inzoog toen ze de daad bij het woord voegde. 'Dan kun je misschien zeggen of mijn slipje bij mijn beha past?'
Hij kreunde. 'Dat is een string. Wat doe jij met een string?'
Ze lachte. 'Die hoorde min of meer bij de jurk.'
'O, yeah? Draai je eens voor me om,' zei hij. 'Laat me er eens beter naar kijken.'
Na een diepe ademhaling, liet ze de jurk op de vloer vallen, stapte eruit en draaide langzaam rond.
'Dit wordt mijn dood nog,' zei hij.
'Weet je zeker dat je geen slaapmutsje wilt?' vroeg ze. Het lukte haar bijna niet de woorden uit te spreken boven het bonzen van haar hart uit.
Hij reageerde niet direct. Met zijn voorhoofd tegen de ruit gedrukt deed hij zijn ogen dicht. Na een paar tellen zei hij eindelijk: 'Dat kan ik niet.'
'Waarom niet?'
'Omdat...'
'Caleb?'
Toen hij opkeek, lag haar hand op de voorsluiting van haar kanten beha. Ze wist niet zeker of ze dit wel durfde. Haar leven lang had ze nog nooit een striptease opgevoerd. Aan de andere kant had ze ook nog nooit zo'n zinderend verlangen ervaren. 'Weet je het zeker?' vroeg ze op hese toon. Voordat hij kon antwoorden, maakte ze de sluiting los en liet ze haar beha bij de jurk op de vloer vallen.