Als gevolg van het onderzoek en omdat Madison haar aandacht aan Brianna wilde wijden, had ze nooit goede vrienden kunnen maken.
Ze moest maar eens een nacht goed slapen zodat ze beter op haar woorden lette en zich niet weer op glad ijs zou begeven. Ze dacht alleen niet dat ze de slaap gauw zou kunnen vatten. Haar lichaam gonsde nog van de nawerking van Calebs lippen op haar knokkels. Steeds wanneer ze haar ogen sloot, zag ze in gedachten zijn mond en handen op andere delen van haar lichaam...
Toen ze door de gang op weg was naar haar slaapkamer, deed de telefoon haar opschrikken Ze hoopte half dat het Caleb was, ook al wilde ze wanhopig de nodige emotionele afstand tot hem bewaren.
Het was haar moeder, die erg enthousiast klonk. 'We zijn van alle blaam gezuiverd,' zei ze. 'Eindelijk.'
Madison keek even verbaasd naar de telefoon, waarna ze die weer aan haar oor bracht. 'Heb ik iets gemist?' vroeg ze.
'Het is echt waar. Heb je het dan niet gehoord?'
'Wat gehoord?'
'Het is de hele dag op het nieuws geweest.'
'Ik kijk nooit naar het nieuws, en kranten lees ik immers ook niet,' zei Madison. 'De media zitten me nog tot hier. Het zou wel handig zijn als je me vertelde waar het over gaat.'
'De politie heeft een nieuw slachtoffer gevonden,' vertelde haar moeder. 'Weer een vrouw die gewurgd is.'
Madisons adem stokte in haar keel. 'Je doet alsof dat goed nieuws is,' zei ze toen ze weer iets kon uitbrengen.
'Dat is het ook, voor ons. Begrijp je dan niet wat dat inhoudt?'
'Ja, het houdt in dat weer een vrouw ongekende vernederingen en geweld heeft moeten doorstaan. Het houdt in dat weer een familie van een beminde is beroofd.'
'Dat vind ik ook allemaal heel erg,' zei haar moeder prikkelbaar, 'maar het is niet mijn schuld. En dit is het bewijs dat je vader niet de Sandpoint Strangler was, net zoals we al die tijd hebben volgehouden.'
'Hoe weet je dat?'
'Dit slachtoffer past in het profiel van de vorige slachtoffers. Ze werd gewurgd en in dezelfde houding als de anderen achtergelaten. Het is duidelijk dezelfde moordenaar.'
Opeens werden Madisons knieën zwak. Met trillende benen liet ze zich op de bank zakken. Ze wist niet wat ze moest denken of voelen. Opluchting? Angst? Twijfel? Hoop? Ze leken allemaal tegelijk aanwezig te zijn. 'Hoe weet je of het geen copycat is?' vroeg ze ademloos.
'Omdat Ellis die andere vrouwen niet heeft vermoord, natuurlijk. Dus valt er niets te kopiëren. Nu er weer een moord is gepleegd en Ellis er niet meer is, zal de politie haar aandacht moeten richten op het vinden van de echte dader. Eindelijk zal de waarheid worden ontdekt.'
'Dit klopt ergens niet,' mompelde Madison in zichzelf.
'Wat zei je?'
Ze slikte moeizaam. 'Niets. Ik... Waar is ze gevonden?'
'Een paar kilometer van ons huis.'
'Wie was ze?'
'Een vrijgezelle vrouw van negenentwintig. Ze woonde vlak bij de universiteit en werkte bij Nordstrom. Ik meen dat ze Susan heette.'
Susan. Madison sloot haar ogen. Als er nu eens iets in die doos zat die ze onder het huis had gevonden, iets wat die vrouw had kunnen redden? Wat als er iets in zat wat de politie nu verder kon helpen? Ze moest de doos in handen van de politie stellen, ze alles laten onderzoeken...
'Mama?'
'Ja, schat?'
'Stel... Stel dat ik bij toeval ergens tegenop liep dat... dat misschien bij deze zaak behulpzaam kon zijn... Dan zou je toch willen dat ik daar melding van maakte, of niet? Ook al zou het daardoor lijken alsof papa toch...'
'Madison!' Haar moeder onderbrak haar op scherpe toon.
'Ja?'
'Ik denk niet dat je begrijpt wat dit onderzoek mij heeft aangedaan, of je vader.'
'Dat begrijp ik wel, mama. Daarom heb ik tot nu toe niets gezegd.'
'Ellis was onschuldig! Dat zal ik tot op mijn sterfdag blijven geloven!'
'Ik hield ook van hem. Ik hou nog steeds van hem. Maar...'
'Weet je waarom je vader zichzelf van het leven heeft beroofd?' vroeg haar moeder, nu openlijk huilend.
Madison dacht dat ze daar wel een paar plausibele redenen voor kon bedenken. Ze wist precies wat zijn aanklagers zouden zeggen. Haar moeder verlangde echter geen antwoord. Het was een retorische vraag. 'Waarom dan?'
'Om een einde te maken aan onze ellende. Voor jou en voor mij. Hij vond het vreselijk dat hij ons niet kon beschermen tegen de politie, tegen de mensen, zelfs tegen onze buren. Dus heeft hij er een einde aan gemaakt.' Ze snikte en haalde diep adem om verder te gaan. 'Hij heeft zijn leven gegeven, zodat wij weer een normaal leven konden krijgen.'
'Hij is er nu niet meer, mama,' zei Madison zacht. 'We hoeven hem nu niet meer te beschermen.'
'Dat kan me niet schelen. Ik zal hem nooit verraden, en dat zou ook moeten gelden voor mijn kind.'
De spanning klauwde zich in Madisons maag. Haar vader leefde niet meer. Hij kon onmogelijk het laatste slachtoffer hebben vermoord. Alleen... Vanwege die doos moest er een verband bestaan. Dat kon toch niet anders? 'Je luistert niet. Ik heb een paar dingen gevonden die...'